ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 74

บทที่ 74 คุณบ้าไปแล้วหรอ

จิ้นเฟิงเฉินกุมมือที่หนาวเย็นของเธอไว้ แต่แปลกที่เจียงสื้อสื้อที่อยู่ในความฝันกลับรู้สึกอุ่นใจ และคิ้วที่ขมวดก็คลายตัวลงด้วย

ในหัวสมองของจิ้นเฟิงเฉินปรากฏฉากเมื่อกี้อีกครั้ง พร้อมเผยสีหน้าเคร่งเครียด เรื่องนี้ต้องมีคนมีส่วนเกี่ยวข้องแน่....

สักพักใหญ่ จิ้นเฟิงเหราก็มาถึง

"พี่ชาย พี่สะใภ้ไม่เป็นไรใช่ไหม?"

จิ้นเฟิงเฉินส่ายหน้า โดยไม่พูดอะไร

"ผู้ชายคนนั้นถูกคุมตัวที่โรงพักแล้ว แต่เพราะอาการบาดเจ็บที่หัว และได้รับการกระทบกระเทือนทางจิตใจ ตอนนี้ยังอยู่ในสภาวะหมดสติ ส่วนเบื้องหลังฐานะของเขา ผมกำลังสืบอยู่ครับ อีกอย่างผมได้ปิดข่าวเรียบร้อยแล้วด้วย"

จิ้นเฟิงเฉินมองดูผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เขาเม้มปาก และพูดขึ้นว่า : "ทำให้เขาติดอยู่ในนั้นตลอดชีวิต อย่าได้คิดปล่อยออกมาได้"

"ครับ พี่ชาย เรื่องนี้ให้ผมจัดการเอง" จิ้นเฟิงเหราตอบรับ เขามองดูเจียงสื้อสื้อที่นอนอยู่บนเตียง และมองดูจิ้นเฟิงเฉินที่อยู่ด้านข้าง ตอนแรกคิดอยากถามพี่ชายว่าอยากสลับกันเฝ้าไหม แต่ดูท่าทางแล้วคง.....

จิ้นเฟิงเหราเดินออกจากห้องผู้ป่วยอย่างเงียบๆ

……

เจียงนวลนวลในตอนนี้อยู่ในระหว่างทางกลับบ้าน

สถานการณ์ที่โรงแรม เธอส่งพนักงานบริการเป็นคนเฝ้าสังเกตการณ์ ดังนั้นหากเกิดเรื่องอะไรขึ้น เธอย่อมไม่พลาด

เจียงนวลนวลกุมโทรศัพท์อย่างแน่น เธอคาดไม่ถึงเลยว่า ผู้ชายคนนั้นจะลงมือช้ามากขนาดนั้น และตกอยู่ในกำมือของสองพี่น้องตระกูลจิ้นด้วย

ขยะไร้ประโยชน์จริงๆ เรื่องแค่นี้ก็ทำไม่สำเร็จ

เจียงนวลนวลเริ่มรู้สึกกังวลขึ้นมา ตอนนี้ผู้ชายคนนั้นถูกจับตัวไปแล้ว เรื่องนี้เกินความคาดการณ์ของเธอ ถ้าหากจิ้นเฟิงเฉินสืบสาวถึงเธอ เธอคงประสบกับเรื่องใหญ่แน่

ความรู้สึกไม่สบายใจ หวาดกลัว และทุกอารมณ์ผุดโผล่ขึ้นในใจของเธอ

เมื่อรถยนต์ขับมาถึงบ้านตระกูลหลาน หลานซือเฉินก็สังเกตเห็นความผิดปกติของเจียงนวลนวล เลยซักถามว่า : "นวลนวล เป็นอะไรไปหรอ?"

เมื่อได้ยินเสียง เจียงนวลนวลก็ดึงสติกลับมายิ้มและส่ายหน้า แล้วพูดว่า : "ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ พี่ซือเฉิน"

ซือเฉินหรี่ตามองอย่างตั้งใจ เพียงมองแวบหนึ่งเขาก็รู้ว่าเจียงนวลนวลกำลังโกหกอยู่

"ผู้ชายคนนั้นที่คุณจ้างเมื่อกี้ทำอะไรเจียงสื้อสื้อหรือเปล่า?"

ในงานเลี้ยงงาน เจียงนวลนวลเคยพูดว่า ต้องการจัดฉากแสดงสักหน่อย

หลานซือเฉินรอจนคนในงานเลี้ยงเริ่มใกล้หมด แต่เขาก็ไม่รู้ว่าเจียงนวลนวลคิดทำอะไร ต่อมาก็ไม่ได้ซักถามเรื่อง แต่ตอนนี้ดูแล้ว....

"ไม่มีอะไรค่ะ พี่ซือเฉิน" เจียงนวลนวลเผยสีหน้าลำบากใจ เรื่องล้มเหลวไม่เป็นท่าแบบนี้ เธอจะมีหน้ากล้าบอกกับหลานซือเฉินได้ยังไงอีก

"เธอแน่ใจหรอว่าจะปิดบังผม?" หลานซื้อเฉินพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

เจียงนวลนวลขบฟันแน่น เธอรู้ดีว่าเรื่องนี้คงปิดไม่มิด ถ้าที่ดีพูดความจริงดีกว่า

หลังจากหลานซือเฉินฟังจบก็เผยสีหน้าโมโหเดือดดาลขึ้นมาทันที

"เจียงนวลนวล เธอเป็นบ้าไปแล้วหรอ?"

ตอนแรกเขานึกว่าเจียงนวลนวลอยากจะสั่งสอนเจียงสื้อสื้อแค่นิดเดียว แต่คิดไม่ถึงว่าจะทำเรื่องใหญ่แบบนี้

เมื่อได้ยินหลานซือเฉินเรียกชื่อเต็มของตัวเอง ทั้งยังตะคอกด้วย เจียงนวลนวลก็รู้สึกน้อยใจทันที

"พี่ซือเฉิน ฉันก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน! แต่ผู้หญิงคนนั้นเจียงสื้อสื้อ....กล้าดียังไงทำให้คุณชายของตระกูลจิ้นทั้งสองคนล้อมรอบตัวเธอ! ฉันเลยคิดอยากฉวยโอกาสวันนี้ทำให้พวกเขาเห็นใบหน้าที่แท้จริงของพวกเขาเท่านั้น"

เพราะเห็นเจียงสื้อสื้อคืนนี้สวยโดดเด่นเป็นพิเศษ เธอเลยเกิดความรู้สึกอิจฉา และขาดสติครุ่นคิดอย่างรอบคอบ