ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 75

บทที่ 75 ผู้หญิงคนนั้นคือใคร

เมื่อได้ยินสิ่งที่จิ้นเฟิงเหราพูด เจียงสื้อสื้อก็กล่าวขอบคุณจิ้นเฟิงเฉินอีกครั้ง "ขอบคุณค่ะ"

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มแย้ม "ไม่เป็นไรครับ"

"ใช่ คนบ้านเดียวกัน น้องเจียงไม่ต้องเกรงใจหรอก"

เมื่อได้ยินแบบนี้ เจียงสื้อสื้อก็ทำปากมุ้ย

ใครเป็นคนล้านเดียวกันกับคุณหรอ

ไม่สิ เจียงสื้อสื้อครุ่นคิดถึงสิ่งที่จิ้นเฟิงเหราพูดอีกครั้ง จากนั้นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

"คุณบอกว่าพนักงานบริการเห็นฉันกับผู้ชายคนนั้นเข้าห้องหรอ?"

จิ้นเฟิงเหราพยักหน้าเล็กน้อย "อืม ใช่ น้องเจียง ทำไมคุณถึงไม่ระมัดระวังตัวเข้าห้องผู้ชายคนนั้นแบบนี้ล่ะ?"

แน่นอนว่าจิ้นเฟิงเฉินกับจิ้นเฟิงเหราเชื่อว่า เจียงสื้อสื้อคงไม่ยั่วยวนผู้ชายคนอื่นหรอก ต้องเกิดอะไรบางอย่างขึ้นแน่ๆ

เจียงสื้อสื้อเลยเล่าเรื่องทั้งหมดให้พวกเขาฟัง

หลังจากที่จิ้นเฟิงเหราฟังจบก็รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้เลวทรามมาก

"น้องเจียง ครั้งหน้าคุณต้องระมัดระวังมากกว่านี้หน่อยนะ อย่าไปไหนกับคนแปลกหน้า ถ้าหากไม่ใช่พนักงานบริการเห็นคุณ คุณคงแย่แน่"

เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอเอ่ยปากพูดว่า : "ฉันจำได้ว่าในตอนนั้นไม่มีคนเลย แล้วพนักงานบริการคนนั้น...."

เห็นเธอกับผู้ชายคนนั้นเข้าห้องได้ยังไง หรือว่าเธอเองที่ไม่เห็นเอง?

เจียงสื้อสื้อจำได้อย่างแม่นว่า ในตอนนั้นระเบียงทางเดินเงียบเชียบมาก ไม่มีใครเลย

เมื่อได้ยินแบบนี้ จิ้นเฟิงเฉินกับจิ้นเฟิงเหราก็คิดว่า บางทีผู้ชายคนนี้อาจถูกคนจ้างมา เมื่อพวกเขาหาเจียงสื้อสื้อไม่พบก็ต้องถามคนอื่น บางทีพนักงานบริการอาจถูกว่าจ้างเรียบร้อยแล้ว คงมีใครบางคนต้องการให้พวกเขาบังเอิญเห็นฉากนั้นในห้อง แต่คิดไม่ถึงว่าเจียงสื้อสื้อจะขัดขืนจนพวกเขามาถึง

ใครกันที่เกลียดเจียงสื้อสื้อมากถึงขนาดนี้? ถึงได้กล้าทำมากถึงขนาดนี้

จิ้นเฟิงเฉินเผยสีหน้ากลุ้มใจเล็กน้อย เขาเม้มปากเล็กน้อย และพูดว่า : "อย่าคิดมากเลย เรื่องนี้เดียวพวกเราจัดการเอง คุณกินอาหารก่อน"

เขาไม่อยากให้เจียงสื้อสื้อหวนนึกถึงเรื่องนั้นแล้ว

ส่วนคนที่ทำร้ายเธอ เขาไม่ปล่อยไปแน่

เจียงสื้อสื้อพยักหน้าเล็กน้อย ผ่านเหตุการณ์เลวร้ายมาทั้งคืน ตอนนี้เธอรู้สึกหิวมาก

เมื่อจิ้นเฟิงเหราเห็นแบบนี้ก็พูดขึ้นว่า : "งั้นน้องเจียงพักผ่อนเถอะ เดียวผมต้องขอตัวก่อน"

เขารู้สึกว่าตัวเองได้รบกวนพวกเขาสองคนมานานมากแล้ว ตอนนี้เลยไม่อยากรบกวนต่อแล้ว เลยรีบจะจากไป

……

จิ้นเฟิงเฉินยังคงอยู่ที่นี้ หลังจากที่ทั้งสองคนกินเสร็จ เจียงสื้อสื้อก็หาวหนึ่งที อาจเป็นเพราะกินยาเมื่อสักครู่ เลยรู้สึกง่วง

เจียงสื้อสื้อจ้องมองจิ้นเฟิงเหรา และพูดว่า : "คุณไปทำธุระเถอะค่ะ ไม่ต้องอยู่เป็นเพื่อนฉันก็ได้ อีกอย่างเสี่ยวเป่าอยู่บ้านคนเดียวด้วย ฉันอยู่ที่นี้คนเดียวได้ค่ะ"

ถึงแม้เธอยังแอบมีความกังวลกับเรื่องก่อนหน้านี้อยู่บ้าง แต่หลังจากที่เขาก็ได้เฝ้าตัวเองมาทั้งคืน เธอก็เริ่มผ่อนคลายลงแล้ว อีกอย่างในห้องผู้ป่วยมีเพียงเตียงตัวเดียว หากจิ้นเฟิงเฉินอยู่ต่อจะไปนอนที่ไหนล่ะ?

เมื่อจิ้นเฟิงเฉินได้ยินแบบนี้ก็เม้มปากพูดว่า : "เสี่ยวเป่าไปอยู่บ้านคุณปู่คุณย่าแล้ว คุณนอนพักผ่อนเถอะ เดียวผมจะเฝ้าเอง"

เขาพูดด้วยน้ำเสียงออกคำสั่ง จนเจียงสื้อสื้อไม่สามารถปฏิเสธได้

เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ จิ้นเฟิงเฉินจะวางใจปล่อยเธออยู่คนเดียวได้ยังไง

เจียงสื้อสื้อเม้มปาก และคิดไม่ออกว่าจะใช้เหตุผลไหนกล่อมให้เขาจากไป

จนปัญญา ทำได้เพียงนอนพักผ่อน เพราะง่วงมาก เธอเลยนอนพิงลงบนเตียง แต่ผ่านไปไม่นานเธอก็หลับลง

ภายในห้องผู้ป่วยเงียบสงบลง ส่วนจิ้นเฟิงเฉินก็ยังคงอยู่เป็นเพื่อนเธอแบบนี้

ทันใดนั้นโทรศัพท์ที่อยู่ด้านข้างก็ดังขึ้น และหน้าจอโทรศัพท์ก็ปรากฏเป็นชื่อของซูซิงหยิง

จิ้นเฟิงเฉินเดินออกจากห้องผู้ป่วยรับสาย และได้ยินเสียงของซูซิงหยิงพูดว่า