ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 708

บทที่ 708 ผลลัพธ์ล่อแหลมมาก

วันถัดมา เมืองเป่ย

จิ้นเฟิงเหรานั่งอยู่บนโซฟา โทรไปเบอร์ส่วนตัวของจิ้นเฟิงเฉิน แต่ว่าหลายครั้งมากก็ไม่มีคนรับสายเหมือนกัน ค่อยๆกลายเป็นมีความใจร้อนไม่สงบเล็กน้อย

ด้วยความจนใจเขาได้เพียงแต่โทรหากู้เนี่ยน

กู้เนี่ยนในเวลานี้ยังอยู่ในกรุ๊ป หลังจากมองเห็นสายเข้าของจิ้นเฟิงเหราใจเกิดความสงสัยงงงวย

หลังจากรับสายยังไม่ได้เอ่ยปาก จิ้นเฟิงเหราที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของโทรศัพท์ก็รอไม่ไหวเอ่ยปากถามว่า “กู้เนี่ยน โทรศัพท์พี่ชายผมทำไมโทรไม่ติดล่ะ? หรือว่าเขาเกิดเรื่องอะไรแล้ว?”

หลายวันที่ผ่านมานี้ล้วนไม่มีข่าวของจิ้นเฟิงเฉินมาโดยตลอด ความเป็นห่วงของจิ้นเฟิงเหราก็ไม่ใช่ไม่มีเหตุผลเช่นกัน

กู้เนี่ยนลังเลสักพัก หลังผ่านไปหลายวินาทีเอ่ยปากตอบว่า “ตอนนี้คุณชายใช้อีกเบอร์หนึ่ง อีกสักครู่ผมส่งให้คุณชายรอง”

จิ้นเฟิงเหราเห็นแบบนี้รีบตอบว่า “ได้ ขอบคุณ”

หลังจากวางสายลง ผ่านไปไม่นานกู้เนี่ยนก็ส่งเบอร์ชุดหนึ่งมา

จิ้นเฟิงเหราก็โทรไปหาอีก ครั้งนี้กลับไหลลื่นไม่มีอุปสรรค

“ฮัลโหล่?”

โทรศัพท์ฝั่งโน้นส่งเสียงต่ำของจิ้นเฟิงเฉินมา พอดีมีพยาบาลเข้ามาใส่น้ำเกลือให้เขาอีก

แม้ว่าสมรรถภาพทางกายของเขาล้วนไม่เลวมาโดยตลอด แต่ว่าเขามองข้ามอานุภาพกระสุนนั้นของเบอร์เกน

เปลือกของกระสุนโดนเบอร์เกนแช่พิษไว้เล็กน้อย ถึงแม้ว่ายังทำให้ไม่ถึงแก่ชีวิต แต่ก็ทำให้จิ้นเฟิงเฉินนอนอยู่ในโรงพยาบาลสองวันเช่นกัน

แต่ว่า จิ้นเฟิงเหรากลับไม่รู้ว่าสภาพการณ์ของจิ้นเฟิงเฉิน เห็นสีหน้าร้อนใจของแม่จิ้นที่อยู่ข้างๆ ไม่อ้อมค้อมพูดว่า “พี่ชาย มีเรื่องหนึ่งผมจะพูดกับคุณสักหน่อย ตั้งแต่เสี่ยวเป่ากลับมาจากประเทศฝรั่งเศส อาการไม่ค่อยดีมาโดยตลอดทั้งคน ตอนแรกยังพูดคุยกับแม่พวกเขาด้วย ตอนนี้แม้แต่ฉันกับวั่นชีงล้วนไม่สนใจแล้ว

ตอนนี้คนที่สามารถจัดการเรื่องนี้มีเพียงแค่คุณกับพี่สะใภ้ ถ้าหากว่าคุณมีเวลาละก็ ก็รีบกลับมาดูเสี่ยวเป่าหน่อย ทิ้งไว้ยิ่งนานอาการของเสี่ยวเป่าอาจจะยิ่งแย่ลง ผมเป็นห่วงมากจริงๆ”

พูดจบ บรรยากาศตกเข้าสู่ความเงียบ

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว ตอนนี้เขาเนื่องเพราะเรื่องของจื่อเฟิงกับเบอร์เกน ยุ่งจนแยกตัวไม่ออก ที่ไหนจะมีเวลากลับประเทศดูเสี่ยวเป่าอีกล่ะ?

ยิ่งมากกว่านั้นถึงแม้ว่าเขาไม่ไปแส่หาเรื่องกับเบอร์เกน เบอร์เกนก็ย่อมออกโจมตีด้วย ถึงเวลานั้นศึกทั้งภายนอกและภายใน นั่นก็จัดการยากแล้ว

จิ้นเฟิงเหราเห็นจิ้นเฟิงเฉินไม่พูด ในใจมีลางสังหรเสร็จสิ้นแล้ว เขาน่าจะกลับมาไม่ได้แล้ว

หลังผ่านไปสักพัก จิ้นเฟิงเฉินถอนหายใจหนึ่งที ตอบกลับว่า “เรื่องของผมฝั่งนี้มีการจัดการยากเล็กน้อย ถ้าหากว่ากลับประเทศแล้วฝั่งนี้เกิดเรื่องอะไรอีกผลลัพธ์ล่อแหลมมาก เสี่ยวเป่าฝั่งโน้นแกให้เซิ่นมู่ป๋ายไปดูเขามากหน่อย พยายามทำให้อารมณ์ของเขาได้สงบ ผมจะรีบกลับประเทศ”

พูดจบ แม่จิ้นลุกขึ้นมา ไม่พูดสักคำก็แย่งมือถือจากในมือของจิ้นเฟิงเหราไป

ในน้ำเสียงความโมโหพุ่งขึ้นฟ้าพูดว่า “จิ้นเฟิงเฉิน ฉันเลี้ยงดูแกหลายปีขนาดนี้ ถ้าหากว่าแกเกิดเรื่องอะไรแล้ว พ่อของแกย่อมต้องไม่สนใจอะไร จิตใจมีแต่จะดูแลแก ปัจจุบันนี้เสี่ยวเป่าเนื่องเพราะเรื่องของแกกับสื้อสื้อ ข้าวก็กินไม่ลง นอนก็ไม่หลับ ผอมลงไปเยอะมากทั้งตัว ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปจะเป็นยังไงดีล่ะ?

พวกเราทั้งหลายใจร้อนดั่งไฟ แกกลับอยู่ดี ถึงขนาดเอางานเป็นหลัก ลูกเป็นรอง! ทั้งชีวิตของฉันนี้เกิดความโมโหน้อยมาก สำหรับแกยิ่งล้วนไม่เคยโมโหให้สักครั้ง แต่ก่อนฉันคิดว่าแกทุกๆด้านล้วนยอดเยี่ยมมากไม่ต้องให้ฉันเป็นห่วง ตอนนี้เห็นแล้วแกทำให้ฉันผิดหวังมากจริงๆ!

พูดจบ แม่จิ้นโมโหอย่างมากวางสายลง นั่งอยู่บนโซฟาหน้าอกขึ้นๆลงๆ ในใจทั้งร้อนใจทั้งโมโห

เธอฝากความหวังทั้งหมดอยู่บนกายของจิ้นเฟิงเฉินนึกไม่ถึงคำตอบที่ได้มาถึงขนาดเป็นงานยุ่งเกินไปไม่มีเวลา

เสี่ยวเป่าเป็นหลานของเธอ แทบจะถือว่าเขาคงอยู่เหมือนดั่งแก้วตา

จิ้นเฟิงเฉินคนที่เป็นแด๊ดดี้คนนี้กลับเอางานเป็นอันดับแรก

นี่จะให้แม่จิ้นไม่โมโหได้ยังไงหรือ?

มองเห็นลักษณะที่ตาแดงของแม่จิ้น ใบหน้าพ่อจิ้นปรากฏสีหน้าที่รักเอ็นดู

รีบลูบหลังแม่จิ้นลูบแล้วลูบอีก ปลอบโยนพูดว่า “คุณเกิดความโมโหกับเฟิงเฉินเด็กคนนั้นทำไม เขางานยุ่งเกินไปแยกตัวไม่ออกก็เป็นเรื่องธรรมดา พวกเราจิ้นกรุ๊ปสามารถทำถึงขั้นนี้ เฟิงเฉินไม่สามารถหนีจากความเกี่ยวข้องได้ พูดได้ว่าความสามารถยิ่งเก่ง ความรับผิดชอบยิ่งหนัก เรื่องบางเรื่องก็ไม่ใช่เขาจะตัดสินใจได้เช่นกัน

“เสี่ยวเป่า ฉันคืออาหญิง วันนี้พาแกไปเที่ยวสวนสนุกดีไหมล่ะ? ที่นั่นมีเด็กเยอะมาก ยังมีสิ่งของที่เล่นสนุกกับของอร่อยมากมาย”

……

ไม่มีคนตอบกลับ

จิ้นเฟิงเหรามีความร้อนใจเล็กน้อย เผลอปากพูดว่า “เสี่ยวเป่า ตอนนี้แด๊ดดี้กับหม่ามี๊ไม่ได้อยู่ข้างกาย แกเป็นอย่างนี้ต่อไป ร่างกายของตนเองจะทนไม่ไหวแล้ว”

พูดจบ สายตาของส้งหวั่นชีงจ้องเขม็งไปยังจิ้นเฟิงเหราหนึ่งที

คนคนนี้ช่างไม่รู้จริงๆว่าอะไรควรเอ่ยถึง อะไรไม่ควรเอ่ยถึง

เสี่ยวเป่าในเวลานี้ คืออ่อนไหวขี้สงสัยมากที่สุด คำพูดของจิ้นเฟิงเหราบ่งบอกถึงกำลังผีซ้ำด้ำพลอยอยู่

นึกถึงลักษณะนี้ จิ้นเฟิงเหราปิดปากไว้โดยตรง

ส้งหวั่นชีงกล่อมยั่วยุต่อพูดว่า “เสี่ยวเป่า อาหญิงบอกกับแกโอ๊ะ ข้างสวนสนุกก็คือสวนสัตว์ ข้างในมีสัตว์ที่น่าสนใจมากมาย ถ้าหากว่าแกออกไปละก็ พวกเราก็จะไปสวนสัตว์ไปดูยีราฟ และยังมีสิงโต”

……

ก็เป็นความเงียบอยู่ดี กำลังอยู่ตอนที่คนทั้งสองที่อยู่นอกประตูคิดว่าไม่มีความหวังแล้ว ประตูห้องของเสี่ยวเป่าถูกเปิดออกแล้ว

เพียงเห็นเสี่ยวเป่าขอบตาแดงๆในมือประคองของขวัญที่เจียงสื้อสื้อให้กับเขาก่อนหน้านั้น

เป็นตุ๊กตาเครื่องปั้นดินเผาเล็กๆตัวหนึ่ง นี่ก็ยังเป็นทั้งสองคนทำขึ้นมาด้วยกัน

จิ้นเฟิงเหราเห็น อดไม่ได้ที่จะรักเอ็นดู เด็กคนนี้ตกลงว่าแคร์เจียงสื้อสื้อขนาดไหนหรือ

ถึงแม้ว่าถูกทำร้าย ก็ยังเป็นเจียงสื้อสื้อที่อยู่เต็มหัวใจเช่นกัน