ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 709

บทที่ 709 คิดถึงผมแล้วหรือ?

“ผมไม่อยากไปโรงเรียน” เสี่ยวเป่าพูดออกมาด้วยเสียงแหบ

ทันทีที่พูดออกมา กลับทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสองตะลึงงัน

หรือว่า หลายวันนี้เรื่องที่เสี่ยวเป่าพัวพันกันอุตลุดล้วนเป็นเรื่องนี้มาโดยตลอดหรือ?

ถ้าหากว่าเป็นเช่นนี้งั้นก็จัดการได้ง่ายแล้ว

ส้งหวั่นชีงย่างก้าวเข้าไปก้าวหนึ่ง ลองถามดูว่า “เสี่ยวเป่าทำไมพูดอย่างงี้ล่ะ? คือพวกเพื่อนร่วมฉันเรียนรังแกแกแล้ว?”

แต่ว่าวินาทีถัดมา คำพูดของเสี่ยวเป่า โจมตีตรงไปถึงจุดหัวใจของทั้งสองคน

“พวกเขาล้วนมีหม่ามี๊ ผมไม่มี ผมไม่เหมือนกันกับทุกคน”

เสี่ยวเป่าพูดอยู่ กำตุ๊กตาเครื่องปั้นดินเผาที่อยู่ในมือไว้อย่างแน่น

ส้งหวั่นชีงได้ยินคำพูดหางตาอดไม่ไหวที่จะน้ำตาไหล เธอสามารถเข้าใจถึงความรู้สึกในใจของเสี่ยวเป่า

ก็เหมือนแต่ก่อนที่มีคนชี้ว่าเธอ บอกว่าเธอเป็นเด็กป่าเถื่อนที่ไม่มีพ่อคนหนึ่ง การทำร้ายที่สร้างจากคำพูดชั่วร้ายเหล่านี้ เธอล้วนเข้าใจ

กอดเสี่ยวเป่าไว้ในอ้อมอกอย่างแน่น ส้งหวั่นชีงปลอบโยนพูดว่า “เสี่ยวเป่าเป็นเด็กดีคนหนึ่ง ไม่ใช่เป็นเด็กป่าเถื่อนคนหนึ่งสักหน่อยแกมีหม่ามี๊แด๊ดดี้

ยังมีอาชายอาหญิง คุณปู่คุณย่า พวกเราล้วนรักแกมากๆ พวกเราต้องรีบดีขึ้น อย่างนี้พวกเราจึงสามารถไปเจอกับคนที่เราอยากเจอ”

ยังไม่ทันที่ส้งหวั่นชีงจะพูดจบ เสี่ยวเป่าก็วิ่งกลับไปในห้องนอนอย่างรวดเร็วอีก ปิดประตูลงอย่างรุนแรง

นี่ทำให้ในเวลานั้นทั้งสองคนไม่รู้ควรจะทำยังไงดี

อีกฝั่งหนึ่งในโรงพยาบาลเอกชนของประเทศอังกฤษ จิ้นเฟิงเฉินกับกู้เนี่ยนกำลังคุยสายอยู่

กู้เนี่ยนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกำลังตั้งใจรายงานถึงสภาพการณ์ของ บริษัท

แต่ว่า จิ้นเฟิงเฉินกลับไม่สามารถฟังคำพูดของเขาเข้าไป ทั้งสมองล้วนเป็นลักษณะที่เลือดเต็มตัวของเจียงสื้อสื้อในวันนั้น

ยกมือตัดคำพูดของกู้เนี่ยนพูดว่า “พอแล้ว วันนี้ก็รายงานเรื่องงานถึงตรงนี้ ในหลายวันนี้คุณหญิงมีข่าวอะไรส่งมาไหม? ดีขึ้นหน่อยไหม?”

กู้เนี่ยนได้ยินคำพูดรีบเก็บเอกสารที่อยู่ในมือ หยิบรูปถ่ายหลายใบออกมา

“คุณชาย ตามคนของเราที่รายงานมา ร่างกายของคุณหญิงฟื้นฟูยังคงไม่เลวนะ หลายวันนี้ล้วนยุ่งกับการทำกายภาพอยู่”

มองเห็นรูปถ่ายที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ฝู้จิงเหวินพยุงเจียงสื้อสื้อไว้ ปฏิสัมพันธ์ของทั้งสองคนเข้ากันได้ดีขนาดนั้น

เขาจะอดทนกับสภาพการณ์แบบนี้ไหวได้ยังไงหรือ?

อยู่ในสายตาที่ประหลาดใจของกู้เนี่ยน จิ้นเฟิงเฉินกระชากเข็มที่อยู่หลังมือออก จากนั้นคนก็หายตัวไปเลย

เดินตรงไปยังในออฟฟิศของหมอ

หมอกำลังเขียนประวัติคนไข้อยู่ เห็นจิ้นเฟิงเฉินที่อยู่ดีๆบุกเข้ามาอดไม่ได้ที่จะตกใจหนึ่งที

“คุณ......คุณชาย ท่านทำไมลงจากเตียงแล้วล่ะ? ผมจำได้ว่ายังมียาส่วนหนึ่งยังฉีดไม่เสร็จ......”

จิ้นเฟิงเฉินเย็นชาสั่งว่า “ไม่ต้องรักษาแล้ว ผมจะออกจากโรงพยาบาล คุณเขียนใบสั่งยาใบหนึ่งที่ต้องการใช้ ส่งให้เห้อซูหาน”

น้ำเสียงของเขาอย่างไม่ต้องสงสัย

หลายวันนี้นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยในโรงพยาบาลมาโดยตลอด จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกถึงตนเองเหมือนกลายเป็นคนพิการคนหนึ่งไปแล้ว

หมอไม่กล้าโต้ตอบ เขียนใบสั่งยาโดยตรงส่งให้จิ้นเฟิงเฉิน

จากนั้นเขาขับรถกลับไปบ้านพักของอิ้งเทียน

เห้อซูหานกับอิ้งเทียน กำลังค้นหาทะเลผืนนั้นที่จื่อเฟิงหายตัวไปเหมือนเดิม

แต่ว่าไม่ได้เจออะไรเหมือนเดิม

พวกเขาสืบทั่วตึกบ้านพักในบริเวณนั้นและสถานที่ที่เบอร์เกนสามารถซ่อนคนได้แต่ก็ยังไม่มีผล

ตอนที่ทั้งสองคนมองเห็นจิ้นเฟิงเฉินที่ยืนอยู่ข้างหลัง ล้วนอึ้งชะงัก