ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 752

บทที่ 752 แม้แต่คุณก็ไม่มีปัญญาใช่ไหม

ยังมีพายุคลื่นใหญ่รอให้เขากับสื้อสื้อเผชิญมันอยู่ เขาจะทรุดลงไม่ได้

เปิดหน้าต่างห้องหนังสือออก ไล่กลิ่นควันภายในห้องออกไปให้หมดแล้วจิ้นเฟิงเฉินจึงกลับไปพักผ่อนในห้องนอนตัวเอง

วันถัดมา ขณะที่เจียงสื้อสื้อยังหลับอยู่ เสียงเรียกเข้าของมือถือดังขึ้น

ลืมตาขึ้นอย่างงุนงง เหลือบมองดูสายเรียกเข้า แม่ฝู้โทรมา

เจียงสื้อสื้อรู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันที กระแอมในลำคอ“ แม่ มีอะไรหรือคะ ”

ได้ยินเสียงขี้เกียจของเจียงสื้อสื้อ แม่ฝู้ก็รู้ได้ทันทีว่าเธอน่าจะยังไม่ตื่นนอน

พูดอย่างจริงจังว่า“สื้อสื้อเอ๋ย ฉันว่าวันนี้เธอกลับมาบ้านก่อนได้ไหม อยู่แต่บ้านของคนอื่นมันไม่ค่อยดีนะ…………”

ฟังความหมายในคำพูดของแม่ฝู้ออก เจียงสื้อสื้อรีบตอบ “ คุณแม่ ฉันรู้แล้ว วันนี้ฉันจะพาเถียนเถียนกลับไปค่ะ ”

“ฉันได้จัดรถไปรับพวกเธอ รถกำลังจะออกแล้ว”

พอแม่ฝู้ได้ยินเสียงตอบรับของเจียงสื้อสื้อเช่นนั้น สีหน้ายิ้มดีใจขึ้นมาทันที

หันไปมองเถียนเถียนที่นอนอยู่ข้างๆยังหลับอย่างสนิท เจียงสื้อสื้อดึงผ้าห่มออกเบาๆแล้วลุกจากเตียงนอน

ค่อยๆดึงผ้าม่านหน้าต่างออก แสงแดดจ้าสาดส่องเข้ามา ส่องสว่างไปทั่วห้อง

“หม่ามี๊……”

กองผ้านวมสีขาวบนเตียงกระดุกกระดิก ยื่นหัวฟูๆออกมามองดูเจียงสื้อสื้อด้วยสายตาละห้อย น้ำเสียงอ่อนหวาน “จะต้องลุกแล้วหรือคะ ”

เจียงสื้อสื้อได้ยินเช่นนั้น ก็ยิ้มและกอดเถียนเถียนไว้ในอ้อมกอด กดเส้นผมของเธอที่ชี้ขึ้นจากการนอนทับลงไปอย่างอ่อนโยน กล่าวด้วยเสียงเบาๆ “ใช่แล้ว คุณย่าเรียกเรากลับไป ”

หลังจากแปรงฟันอาบน้ำแบบเรียบง่ายแล้ว เจียงสื้อสื้อก็อุ้มเถียนเถียนแล้วลงไปชั้นล่าง

พอดีไปเจอเข้ากับจิ้นเฟิงเฉินที่เดินออกมาจากในห้อง แล้วพูดกับเขาว่า “วันนี้ฉันจะกลับก่อนล่ะ ทางบ้านมาตามแล้ว ฉันเองก็รู้สึกเกรงใจที่จะอยู่ที่นี่ต่อไปด้วย ”

ได้ยินเช่นนั้น นัยน์ตาจิ้นเฟิงเฉินเจื่อนไปเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ขัดขวาง

เถียนเถียนที่อยู่ในอ้อมกอดก็สะลึมสะลือหลับไป และกอดไหล่เจียงสื้อสื้อไว้แน่น

เดินออกมาจากบ้านจิ้นก็เห็นพ่อบ้านรออยู่แล้ว เจียงสื้อสื้ออุ้มลูกเดินไปหา“ลุงหวัง ท่านมารอนานแล้วใช่ไหม”

“ไม่นาน ไม่นาน”

ลุงหวังที่ท่าทางซื่อๆก็รับของจากในมือเจียงสื้อสื้อไป

เวลานี้พ้นช่วงเวลาชั่วโมงเร่งด่วนของคนทำงานแล้ว รถบนท้องถนนไม่ค่อยเยอะ

สักพัก รถก็มาจอดที่หน้าประตูวิลล่าตระกูลฝู้ เพิ่งลงจากรถมา แม่ฝู้ก็ก้าวออกมาหา และรับเถียนเถียนไป “ในที่สุดก็กลับมาแล้ว เถียนเถียน คิดถึงย่าไหม ”

“คิดถึงค่ะ！”

สิ้นเสียง เถียนเถียนหอมไปแก้มแม่ฝู้หนึ่งฟอด

แม่ฝู้ดีใจจนอุ้มเถียนเถียนหมุนรอบ

“คุณแม่ นี่ให้ท่าน ท่านดูก่อนว่าชอบไหม”

เจียงสื้อสื้อพูดไปพร้อมกับหยิบเอาผ้าพันคอออกมาจากในถุง

เพิ่งซื้อเมื่อกี้ระหว่างทางกลับมานี่นี้เอง ไม่ว่าอย่างไรในใจเธอยังคงรู้สึกขอบคุณตระกูลฝู้

“ โอ้ว จริงๆนะ ลูกสาวก็จะรู้จักเอาใจใส่ รู้จักมีของขวัญให้แม่ ไม่เหมือนจิงเหวิน ที่ตั้งแต่ไปทำงาน ก็ไม่ค่อยอยากกลับบ้านเลย ”

แม่ฝู้ถือผ้าพันคอดูซ้ายดูขวาอย่างดีใจ รู้ว่าในใจเจียงสื้อสื้อยังมีบ้านนี้อยู่

ถ้าอย่างนั้นก็ไม่แน่ว่าจุดประสงค์ของตัวเองในวันนี้ก็อาจสมหวัง……..