ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 755

บทที่ 755 จับตัวเธอกลับมา

กู้เนี่ยนจอดรถที่ลานจอดรถโรงพยาบาลอย่างช้าๆ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา หาเบอร์คณบดีโรงพยาบาลแล้วโทรออก

คณบดีโรงพยาบาลกล่าวว่า พยาบาลคนก่อนที่ดูแลเจียงสื้อสื้อ เป็นพยาบาลเก่าแก่ที่มีอายุและเชื่อถือได้

แต่เป็นเพราะว่าช่วงก่อนนั้นที่บ้านเธอมีเรื่อง จึงกลับบ้านไปรอบหนึ่ง

ช่วงลาหยุดหนึ่งวันครึ่ง ได้เปลี่ยนพยาบาลอายุน้อยมาคนหนึ่ง ก็คือข่ายสื้อลิน

ว่ากันว่าเป็นนักศึกษาฝึกหัด แต่ก็ใกล้จะได้เวลาเป็นพยาบาลเต็มตัวแล้วล่ะ

แม้ว่าเจียงสื้อสื้อจะเป็นคนไข้คนสำคัญ แต่ก็ไม่เคยคิดว่าจะเกิดความผิดพลาดใดๆได้

เมื่อตรวจสอบอย่างละเอียด ฝ่ายบุคคลเกือบสำลักตาย

ตอนนั้นยังบอกว่าเป็นคนที่มีการศึกษาสูง ต่อไปสามารถโอนย้ายไปทำงานด้านคลินิก ผู้แนะนำคือหัวหน้าแผนก จึงไม่ได้พิจารณาเพิ่มเติม

ตอนนี้มาดูอย่างละเอียดแล้ว โรงเรียนดังกล่าวนั้นมีจริง พอโทรไปสอบถาม เขาตอบว่ารุ่นนี้ไม่มีคนคนนี้

หลายๆเรื่อง เรซูเม่ของหลายๆคนก็เช่นกัน ชอบปลอมแปลงกัน ขอแค่จัดการผ่านเรื่องอดีตไปได้ก็ถือว่าจบเรื่องแล้ว

แต่มันไม่สามารถทนต่อการตรวจสอบได้เลย พอตรวจสอบ ก็สามารถหาช่องโหว่พันรูร้อยหลุมออกมาได้

เห็นได้ชัดว่าพยาบาลที่โผล่กลางอากาศคนนี้ ต้องมีปัญหาอย่างแน่นอน

กู้เนี่ยนตระหนักว่าเรื่องอาจจะไม่ง่ายอย่างที่เห็น จึงรีบย้ำว่า “ เรื่องนี้อย่าแหวะหญ้าให้งูตื่นเด็ดขาด เกรงว่าจะทำให้เธอรู้แผนการล่วงหน้า ”

คณบดี.รู้ว่าทางจิ้นเฟิงเฉินเป็นคนมีชื่อมีเสียง ไม่กล้าถามมาก และก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก

ไม่ว่าอย่างไรเป็นเพราะความผิดพลาดของเขา จึงรีบรับปากทันที

เมื่อวางสายคณบดี.โรงพยาบาลแล้ว กู้เนียนก็รีบโทรหาจิ้นเฟิงเฉินทันที

“คุณชาย เจอแล้ว พยาบาลที่ดูแลคุณหญิงชื่อข่ายสื้อลิน แต่ประวัติความเป็นมาของเธอไม่ค่อยชัดเจน ตอนนี้ยังไม่สามารถยืนยันได้ว่าเธอเป็นใคร แล้วเราควรจะทำอย่างไรต่อไป”

จิ้นเฟิงเฉินได้ยินเช่นนั้น ก็สั่งการทันที “พาคนไปจับเธอกลับมา”

“ได้ครับ คุณชาย”

พูดจบ กู้เนี่ยนก็วางสายไป

แต่พอดูเวลา ก็รู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะลงมือ ทำได้แค่รอ

ลงจากรถแล้วเดินออกจากโรงพยาบาล ไปเข้าร้านที่อยู่ใกล้ๆโรงพยาบาล มีร้านขายดอกไม้และร้านขายผลไม้หลายเจ้า ค้าขายดีมาก

เขารออยู่ประมาณสิบนาที ถึงได้ดอกลิลลี่หนึ่งช่อกับผลไม้หนึ่งตะกร้าที่ซื้อ เข้าไปโรงพยาบาลเหมือนกับคนปกติทั่วไปที่ไปเยี่ยมคนไข้ เดินเข้าโรงพยาบาลอย่างเป็นธรรมชาติ

ห้องคนไข้ของเจียงสื้อสื้ออยู่ในอาคารเล็กที่แยกออกมาต่างหาก คนที่พักที่อาคารเล็กหลังนี้ล้วนเป็นคนที่มีที่มา คนรวยที่อยากพักรักษาตัวอย่างสงบ

ดังนั้นสภาพแวดล้อมดีมาก ดูสะอาดและอบอุ่น และตรงบริเวณทางเดินไม่ค่อยได้ยินเสียงคนเดิน

ตรงระเบียงทางเดินยังปูด้วยพรมที่เก็บเสียง เห็นได้ชัดว่าเพื่อหลีกเลี่ยงเสียงดังจากการวิ่งเร็วของเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์

ห้องคนไข้แต่ละห้องอย่างมากสุดก็แค่ห้องเตียงคู่ ห้องเดี่ยวยิ่งดูกว้างขวาง

การตกแต่งของระหว่างแต่ละชั้นไม่แตกต่างกันมากนัก มีเพียงรูปภาพที่แขวนในแต่ละชั้นไม่ค่อยเหมือนกัน ดูไปแล้วกลับเหมือนเป็นห้องแกลเลอรี่มากกว่า

พอถึงชั้นที่เจียงสื้อสื้อพักอยู่ กู้เนี่ยนก็เงียบลงทันที มองดูอยู่ตรงมุมห้องสักพัก

แน่ใจว่าไม่มีคนแล้วจึงพูดเสียงต่ำกับหูฟังว่า “ตรวจดูรอบๆ ห้ามเปิดเผยตัว จำไว้ว่าห้ามกระทำผลีผลาม”

มีการตอบรับกลับมาทางหูฟังอย่างเร็วและต่างก็รายงานตำแหน่งของตนเอง

สิบเอ็ดกับสิบสามขึ้นมา เตรียมพร้อมช่วยเหลือกู้เนี่ยน