ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 777

บทที่ 777 เขาหึงแม้กระทั่งลูก!

เพราะความเป็นห่วง เจียงสื้อสื้อจึงนอนหลับไม่สนิท และเธอตื่นขึ้นมากลางดึกอยู่หลายครั้ง

ทุกครั้งที่ตื่นขึ้นมา เธอก็จะตรวจสอบอาการของจิ้นเฟิงเฉิน เมื่อเห็นว่าเขากำลังนอนหลับอย่างสงบจากนั้นเธอจึงนอนต่ออย่างสบายใจ

หกโมงเช้า จิ้นเฟิงเฉินที่สลบไปหลายชั่วโมงก็ตื่นขึ้นมา

ทันทีที่เขาลืมตา เขาก็สบตากับดวงตาที่เป็นประกายทั้งสามคู่

“แด๊ดดี้ตื่นแล้ว!” เถียนเถียนปรบมืออย่างมีความสุข

จิ้นเฟิงเฉินที่เพิ่งลืมตาตื่นขึ้นมานั้นมึนงงเล็กน้อย เมื่อเขาได้สติอย่างเต็มที่แล้ว เขาก็เอามือดันเตียงแล้วลุกขึ้นนั่งบนเตียง

เสี่ยวเป่าเข้าไปช่วยเขา และพูดด้วยความเป็นห่วงว่า " แด๊ดดี้ดีขึ้นไหมครับ?”

เขารู้สึกได้ถึงความเป็นห่วงของเสี่ยวเป่า แววตาของจิ้นเฟิงเฉินดูมีความสุข เขาลูบหัวลูกชายและพูดเบา ๆ ว่า " ดีขึ้นมากแล้ว"

หลังจากนั้นเขาเงยหน้าขึ้น และมองไปที่ดวงตาที่เป็นห่วงของเจียงสื้อสื้อ เขารู้สึกอบอุ่นหัวใจขึ้นมาทันที

ดวงตาของเจียงสื้อสื้อคล้ำดำ คงเป็นเพราะเมื่อวานไม่ได้หลับสนิทแน่ๆ เลย จิ้นเฟิงเฉินกล่าวด้วยความขอบคุณว่า " ลำบากคุณไปหน่อยนะสื้อสื้อ”

เขากวาดตาไป และเห็นว่ามีแก้วน้ำวางอยู่บนหัวเตียง และมีแท่งสำลีวางอยู่ แค่คิดก็รู้แล้วว่าเมื่อวานเจียงสื้อสื้อดูแลเขาอย่างใกล้ชิดมาตลอดทั้งคืน

ในขณะที่พูดคุยนั้น จิ้นเฟิงเฉินมองไปที่เจียงสื้อสื้อเป็นครั้งคราว ราวกับว่าเขาอยากเก็บเอาเธอมาไว้ในดวงตาของตน

เขามองเจียงสื้อสื้อเช่นนี้ แก้มของเจียงสื้อสื้อก็แอบแดงขึ้นมา เธอก็รีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที

"คุณไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ตอนนี้คุณรู้สึกไม่สบายตรงไหนไหม?”

เมื่อรู้ว่าเธอเป็นคนขี้อาย จิ้นเฟิงเฉินก็ทำสีหน้าชิวๆ ยิ้มและตอบว่า "ไม่เป็นไร มันเป็นแค่ยาที่กดประสาทไว้ชั่วคราวเท่านั้นเอง ไม่ส่งผลใดๆ ต่อร่างกาย"

แม้ว่า จิ้นเฟิงเฉินจะทำท่าทีว่าผ่อนคลายมาก แต่เจียงสื้อสื้อก็ยังคงกลัวอยู่

เธอไม่เคยเห็นจิ้นเฟิงเฉินอ่อนแอขนาดนี้มาก่อน เมื่อเห็นว่าเขานอนบนเตียงอย่างไร้เรี่ยวแรงเช่นนี้ เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกไม่สบายใจ

อีกเรื่องหนึ่ง ผู้หญิงคนนั้น...

แม้ว่า เจียงสื้อสื้อจะเชื่อว่าว่าจิ้นเฟิงเฉินไม่มีทางมีอะไรกับผู้หญิงคนนั้น แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะถามเขา " คนที่วางยาคุณเธอคือใคร? "

จิ้นเฟิงเฉินส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้ "ผมไม่รู้จักเธอ"

เมื่อเห็นเช่นนี้ เจียงสื้อสื้อก็ตกตะลึง "ไม่รู้จักจริงๆ หรือ แล้วทำไมเธอต้องทำแบบนี้กับคุณล่ะ?”

เขาฟังความสงสัยในคำพูดของเธอออก จิ้นเฟิงเฉินก็โน้มตัวเข้าไปข้างหน้าเล็กน้อย และมองไปที่ เจียงสื้อสื้อด้วยความกังวลเล็กน้อย

“สื้อสื้อ ครั้งนี้ผมประมาทเอง หลงกลคนอื่น ต่อไปมันจะไม่เกิดขึ้นอีก คุณให้อภัยผมได้ไหม?”

ผู้หญิงคนนี้บ้าบอจริงๆ จิ้นเฟิงเฉินไม่รู้จริงๆ ว่าทำไมเธอถึงทำเช่นนี้กับตน

บางคนสามารถใช้ทุกวิถีทางเพื่อให้บรรลุเป้าหมาย บางทีเธออาจจะแค่หวังแต่งงานกับครอบครัวที่ร่ำรวย หรืออาจมีเหตุผลอื่น ๆ ก็เป็นไปได้

ไม่ว่าจะเป็นเพราะอะไร เขาไม่อยากปล่อยคนคนนั้นไป

แต่ว่าตอนนี้ เขากังวลมากกว่าว่า เจียงสื้อสื้อจะเข้าใจเขาผิดหรือไม่

ชายผู้ซึ่งอยู่อย่างสูงส่ง ราวกับเทพเจ้ามาโดยตลอด ได้แสดงสีหน้าเช่นนี้กับเธอ เจียงสื้อสื้อมีความรู้สึกบางอย่างเกินขึ้นในใจที่บอกไม่ถูก

ทั้งๆ ที่คนที่ได้รับบาดเจ็บคือตัวเขาเองนะ

"ทำไมคุณถึงต้องการให้ฉันยกโทษให้คุณล่ะ คุณไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย ... " เธอพึมพำเบา ๆ

เมื่อเห็นริมฝีปากที่เม้มขึ้นมาของเธอ จิ้นเฟิงเฉินจึงอธิบายอีกครั้งว่า " ผมกลัวว่าคุณจะเข้าใจผิด ผมไม่อยากให้คุณรู้สึกว่าผมเป็นผู้ชายที่ไม่จริงจังต่อคุณ ไม่ว่าคนอื่นจะดีแค่ไหน แต่มันก็เกี่ยวข้องอะไรกับผม”

ในขณะที่เขาพูดเขาจับมือของเจียงสื้อสื้อแล้วเอามาวางไว้ในตำแหน่งของหัวใจ ดวงตาสีดำลึกเผยให้เห็นถึงความอ่อนโยน "ที่นี่จะมีคุณเพียงคนเดียว และเป็นแบบนี้ตลอดไป”

เมื่อเห็นจิ้นเฟิงเฉินที่ดูรักใคร่เธอขึ้นมาอย่างกะทันหัน ใบหน้าของเจียงสื้อสื้อก็แดงไปถึงหูทันที

ใต้ฝ่ามือของเธอคือหน้าอกที่แข็งแกร่งของจิ้นเฟิงเฉิน การเต้นของหัวใจที่มั่นคงและทรงพลังของเขา ทุบตีฝ่ามือของเธอครั้งแล้วครั้งเล่า

เมื่อเผชิญหน้ากับจิ้นเฟิงเฉินที่เชื่อมั่นเช่นนี้ เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกอยากร้องไห้ ในขณะเดียวกันก็รู้สึกเขินอาย และรู้สึกโชคดี จนเธอลืมที่จะดิ้นรนเอามือออกจากตรงนั้น

แต่จะทำอย่างไรได้ เจียงสื้อสื้อมักใจอ่อนกับจิ้นเฟิงเฉินเสมอ

"โอเค ฉันพยุงคุณขึ้นมาเอง"

เมื่อเห็นเธอยอม จิ้นเฟิงเฉินจึงถือโอกาสขอร้องเธอ " ถ้าอย่างนั้นคุณกลับไปกับผมนะ”

หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่ง เธอคิดว่าบ้านตระกูลฝู้คงไม่มีเรื่องอะไรที่ต้องการเธอแล้ว เจียงสื้อสื้อพยักหน้าและกล่าวว่า "โอเค"

หลังจากได้คำตอบที่ต้องการแล้ว จิ้นเฟิงเฉินก็พอใจอย่างมาก และกระโดดลุกขึ้นจากเตียง

การเคลื่อนไหวของเขารวดเร็วมาก เจียงสื้อสื้อดูแล้วรู้สึกว่าเขานั้นแข็งแรงมาก

เธอกัดฟันตัวเองอย่างลับๆ เธอถูกผู้ชายคนนี้หลอกอีกแล้ว

หลังจากนั้นไม่นาน จิ้นเฟิงเฉินก็อุ้มเถียนเถียนไว้ และมองกลับไปที่เจียงสื้อสื้อ " สื้อสื้อ ไปกันเถอะ"

จากนั้นทั้งสี่คนก็จากไปพร้อมพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ภาพนี้ดูเป็นครอบครัวสี่สมาชิกกันชัดๆ เลย

บังเอิญแม่ฝู้ออกมาจากห้องพักอีกห้อง และเห็นเงาร่างที่ดูกลมกลืนกันของทั้งสี่คน ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสับสนและเศร้าใจ

"เหล่าฝู้ทำไมสื้อสื้อถึงไปกับคนของตระกูลจิ้นอีกแล้วล่ะ? " น้ำเสียงของแม่ฝู้ไม่พอใจเล็กน้อย

แต่พ่อฝู้กลับไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เขาพูดเบา ๆ ว่า " ไปก็ไปเถอะ ถึงยังไงหัวใจของเธอก็ไม่ได้อยู่ที่ลูกชายของเราอยู่แล้ว”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ แม่ฝู้ก็พูดขึ้นมาด้วยความโกรธ : " นี่คุณกำลังพูดอะไรอยู่ สื้อสื้อกำลังจะแต่งงานกับจิงเหวินอยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะอุบัติเหตุ ตอนนี้เธอก็เป็นครอบครัวของตระกูลฝู้แล้ว! "

เมื่อเห็นเช่นนี้พ่อฝู้ก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหน้า เพราะคิดว่าภรรยาของเขานั้นไร้เดียงสาจริงๆ

ดูเจียงสื้อสื้อ เธอไม่ได้เต็มใจที่จะคบกับลูกชายของตนเลย

ใครที่มีตาดูออกทั้งนั้น มีแต่เธอนั่นแหละที่ดูไม่ออก

แต่ว่า เขาไม่อยากให้แม่ฝู้หลงทางไปมากกว่านี้ จึงกล่าวว่า " ช่างมันเถอะ อะไรที่เราบังคับมาย่อมไม่สวยงามเสมอ สื้อสื้อและจิงเหวินไม่มีพรหมลิขิตต่อกัน เป็นแบบนี้ไปเถอะ"