ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 778

บทที่ 778 งานเลี้ยงที่มีเลศนัยแอบแฝง

ท่าทางของเขาทำให้เธอรู้สึกโกรธ แม่ฝู้จ้องมองเขาอย่างดุร้าย

"ใครบอกกัน ถ้าเธอไม่เต็มใจ เธอจะตกลงแต่งงานกับจิงเหวินได้อย่างไร ฉันว่าคุณเนี่ยแก่แล้วสับสน ฉันว่าคุณสนใจทุกเรื่องของชาวบ้านเลย ยกเว้นเรื่องของบ้านตัวเอง”

เมื่อเห็นว่าแม่ฝู้หมกมุ่นอยู่กับความไม่เข้าใจนี้ พ่อฝู้ก็เลยพูดเรื่องนี้อย่างกระจ่าง " แล้วแต่คุณแล้วกัน ที่แท้แล้วคุณยังมองไม่ออกเหรอเนี่ย”

แม้ว่าสื้อสื้อจะสูญเสียความทรงจำไป แต่สิ่งที่เธอปฏิบัติต่อจิ้นเฟิงเฉินนั้นก็ดูพิเศษอย่างมาก ซึ่งแสดงให้เห็นว่าความรักของพวกเขานั้นแน่นแฟ้นมาก นี่คือสิ่งที่ตราตรึงอยู่ในหัวใจ แก้ไขไม่ได้”

แม่ฝู้พูดไม่ออกในทันที สักพักใหญ่ๆ เธอจึงพูดอย่างดุดันว่า " ไอ้หนุ่มตระกูลจิ้นนั้นใจดำ รู้ทั้งรู้ว่านี่เป็นลูกสะใภ้ของตระกูลเรา แต่ก็ยังจะแย่งเธอไป”

“หากสื้อสื้อไม่เต็มใจ เขาจะแย่งเธอไปได้หรือ ใช้สมองบ้างเถอะคุณ” พ่อฝู้ส่ายหัวและถอนหายใจ

เธอพูดอะไรไม่ออก แม่ฝู้ผลักพ่อฝู้ และกล่าวด้วยความโกรธ "คุณก็เป็นพ่อคน คิดถึงลูกชายของตนบ้าง ดูสิว่าคุณกำลังพูดอะไรอยู่! "

หลังจากพูดจบ เธอก็เดินจากไปด้วยความโกรธเคือง

ณ บ้านตระกูลจิ้น

ประตูสีดำนั้นถูกเปิดออก รถค่อยๆ ขับเข้าไปในคฤหาสน์ จิ้นเฟิงเฉินหันกลับไปมอง

หนูน้อยและเสี่ยวเป่านอนหลับอยู่ในอ้อมแขนของเจียงสื้อสื้อ เจียงสื้อสื้อกำลังสัมผัสพวกเขาอย่างอ่อนโยน

ขณะที่รถหยุดลง ทั้งสองก็สบตากันและทั้งคู่ก็ยิ้มออกมา

ตอนนี้จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกดีขึ้นเยอะมาก เขาลงจากรถก่อน เขาเปิดประตูรถเบาะหลัง เอนตัวเข้าไปหาเจียงสื้อสื้อและพูดว่า "ส่งมาให้ผมเถอะ"

เจียงสื้อสื้อเข้าใจ เธอแยกนิ้วก้อยที่เกี่ยวกันอยู่ของสองพี่น้องนี้ออก จิ้นเฟิงเฉินอุ้มหนูน้อยออกมาก่อน

"อื้อ……"

ขณะที่หนูน้อยถูกอุ้มออกไป เสี่ยวเป่าก็ขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อยและลืมตาขึ้นด้วยความงุนงง

เจียงสื้อสื้อก้มตาลงไปมองและพูดเบา ๆ ข้างๆ หูของเสี่ยวเป่าว่า " เสี่ยวเป่า เราถึงบ้านแล้ว"

จากนั้นเธอก็จูงมือเสี่ยวเป่าที่หลับเพิ่งตื่นออกจากรถไป

เสี่ยวเป่าพิงที่ตัวเจียงสื้อสื้อ เขาเดินโซเซไปมา เขาจับชายเสื้อของเจียงสื้อสื้อไว้แน่น

เมื่อจิ้นเฟิงเฉินเห็นเช่นนี้ เขายิ้มมุมปากขึ้นมาเล็กน้อย ทั้งครอบครัวสี่คนคนนี้ก็เดินเข้าไปในวิลล่า

เปิดประตูเปิดออกมา จิ้นเฟิงเฉินวางหนูน้อยที่หลับสนิทลงบนเตียงอย่างระมัดระวัง และเจียงสื้อสื้อก็เดินตามเข้ามา

ตอนนี้เสี่ยวเป่าตื่นดีแล้ว เมื่อเห็นหนูน้อยกำลังนอนอมนิ้วก้อยของเธอ เขารู้สึกว่าน่ารักมาก

เขาคลานเข้าไป แล้วมองดูน้องสาวด้วยความเอ็นดู

จิ้นเฟิงเฉินมองไปที่เจียงสื้อสื้อที่อยู่ข้างๆ ดวงตาของเขาเปล่งประกายและแวววาว

บรรยากาศระหว่างทั้งสองก็เริ่มสนิทสนมกันมากขึ้น เจียงสื้อสื้อบิดมุมเสื้อผ้าของเธออย่างตื่นเต้น และเงยหน้ามองเขา

"เอ่อ คุณไปยุ่งก่อนได้นะคะ เดี๋ยวฉันอยู่ดูแลที่นี่ก็ได้ค่ะ”

เสียงนั้นยิ่งพูดยิ่งเบาลง จนกลายเป็นเสียงที่เหมือนเสียงร้องของยุง

เมื่อเจียงสื้อสื้อตื่นเต้น เธอก็จะทำกิริยาต่างๆ ออกมา บิดเสื้อผ้าบ้างหรือบิดแขนตัวเองบ้าง ขนตาที่ยาวๆ ของเธอก็จะกระพือโดยไม่รู้ตัว และไม่กล้ามองตรงไปที่ใดที่หนึ่ง

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มออกมาอย่างชื่นใจ เมื่อรู้ว่าเธอเขินเขาเองก็ไม่พูดออกมา จึงได้แต่พยักหน้า

“ถ้าอย่างนั้นผมจะไปที่ห้องอ่านหนังสือนะ มีอะไรก็เรียกหาผมได้เลย”

เจียงสื้อสื้อรีบพยักหน้าราวกับไก่จิกข้าวทันที

จิ้นเฟิงเฉินหัวเราะออกมา เขาคิดว่ากู้เนี่ยนคงจอดรถเรียบร้อยและกำลังขึ้นมาแล้ว เขาปิดประตูขณะออกไป แล้วเดินไปทางห้องอ่านหนังสือ

ไม่นานหลังจากนั่งลงที่ห้องอ่านหนังสือ กู้เนี่ยนก็เดินตามเขามา

ขาที่ยาวของจิ้นเฟิงเฉินซึ่งไม่มีที่ให้วาง เขาก็เอาขาซ้อนทับกันอย่างตามสบาย และเอนตัวลงบนเก้าอี้อย่างเกียจคร้าน ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่ประตู และเขาเห็นภาพที่กู้เนี่ยนมีเรื่องในใจ