ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 78

บทที่ 78 เธอมีสมองไหม

ช่วงค่ำ หลังจากที่เจียงสื้อสื้ออาบน้ำเสร็จ และกำลังทาครีมบำรุงหน้ากระจกนั้น เสียงกระดิ่งก็ดังขึ้น

เจียงสื้อสื้อสะดุ้งชั่วขณะ เวลานี้แล้วใครมาหาอีก?

เธอลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูอย่างสงสัย และพบว่าจิ้นเฟิงเฉินยืนอยู่หน้าประตู เขาสวมชุดสูทสีดำทั้งตัว ดูแล้วเป็นทางการมาก คงเพิ่งกลับจากการเข้าร่วมงานเลี้ยงเสร็จ

เจียงสื้อสื้อรู้สึกตกใจเล็กน้อย เธอเอ่ยปากซักถามขึ้นว่า : "ดึกขนาดนี้แล้ว มาทำไมอีกหรอค่ะ?"

ขณะที่พูด เจียงสื้อสื้อก็เชิญเขาเข้ามา และรินน้ำเปล่าแก้วหนึ่งให้กับเขา และซักถามต่อว่า : "เป็นอะไรไปหรอค่ะ?"

จิ้นเฟิงเฉินนั่งบนโซฟาอยู่ เขาเม้มปากและมองประเมินผู้หญิงที่อยู่เบื้องหน้า

เจียงสื้อสื้อเหมือนเพิ่งอาบน้ำเสร็จ เพราะในตอนนี้เธอสวมชุดนอนอยู่ และผมก็เปียกโชยพาดวางบนบ่า แถมยังมีกลิ่นหอมจางๆจากสบู่ที่อบอวลไปด้วยอากาศด้วย เธอมีผิวพรรณขาวเนียน ซึ่งตอนนี้กำลังจ้องมองเขาด้วยสายตาสงสัยอยู่

ไม่รู้เป็นเพราะดื่มเหล้าในงานเลี้ยงหรือว่าเพราะอะไร จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกคอแห้งมาก และมีสายตาเป็นประกายเล็กน้อยด้วย เขาเม้มปากและพูดขึ้นว่า : "ที่ผมมามีเรื่องอยากจะบอกคุณ เรื่องนี้คุณคือคู่กรณี ดังนั้นคุณสวมควรรู้"

ตอนแรกจิ้นเฟิงเฉินคิดอยากปิดบังเจียงสื้อสื้อ เขาไม่อยากให้เธอกลับไปหวนนึกถึงเรื่องเก่าแล้ว

แต่ผู้อยู่เบื้องหลังคือเจียงนวลนวล ซึ่งเรื่องนี้มีความเกี่ยวข้องกับตระกูลเจียง....

เจียงสื้อสื้อก้มหน้าลง เธอเดาออกว่าเป็นเรื่องอะไร

"เกี่ยวกับเรื่องเมื่อคืนหรอ?"

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าเล็กน้อย "พนักงานบริการคนนั้นไม่ได้เดินผ่านจริงๆ แต่เธอถูกสั่งการตั้งนานแล้ว ทุกอย่างนี้เป็นฝีมือของเจียงนวลนวล ซึ่งเมื่อคืนเธอกับหลานซือเฉินก็อยู่ในงานเลี้ยงเหมือนกัน"

เมื่อฟังจบ ดวงตาของเจียงสื้อสื้อก็เย็นชาลงชั่วขณะ ขณะเดียวกันก็กำมือไว้อย่างแน่นด้วยความโกรธเคือง

เป็นคนของตระกูลอีกแล้วหรอ

ผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว ทำไมเจียงนวลนวลถึงไม่ปล่อยเธอสักที

เพื่อทำให้จิ้นเฟิงเฉินรังเกียจเธอ นวลนวลยอมทำแม้กระทั่งทำร้ายความบริสุทธิ์ของเธอเลยหรอ คิดไม่ถึงจริงๆว่าผู้หญิงคนนี้จะใจร้ายถึงขนาดนี้.....

เจียงสื้อสื้อเผยสายตากลุ้มใจ แต่หลังจากปรับอารมณ์สงบลง เธอก็พูดขึ้นมาว่า : "จิ้นเฟิงเฉิน ขอบคุณที่คุณช่วยฉันสืบหาความจริงนะคะ"

ไม่เช่นนั้น ถึงตอนนี้เธอคงคิดว่าเหตุการณ์เมื่อวานเป็นเพียงอุบัติเหตุ

"ไม่ต้องขอบคุณหรอก" เมื่อจิ้นเฟิงเฉินเห็นสีหน้าของเจียงสื้อสื้อก็รู้สึกเอ็นดู ประสบกับครอบครัวแบบนี้ ไม่รู้ว่าหลายปีมานี้เธอผ่านมาได้ยังไง

"ต่อไปจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก"

เขาไม่มีทางให้คนของตระกูลเจียงและตระกูลหลานมากลั่นแกล้งเธออีก

เจียงสื้อสื้อเงยหน้ามองจิ้นเฟิงเฉินขึ้น ไม่รู้ทำไม จู่ๆก็รู้สึกสับสนขึ้นมาเล็กน้อย

อาจเป็นเพราะหลายปีที่ผ่านมาคุ้นชินกับการช่วยตัวเองคนเดียว แต่การปรากฏตัวของจิ้นเฟิงเฉินกลับทำลายวีถีชีวิตเดิมของเธอไปแล้ว

เขาดีต่อเธอมาก เขามักปรากฏตัวออกมาตอนที่เธอต้องการที่สุดเสมอ อย่างเช่นเมื่อวาน

เจียงสื้อสื้อเผยสายตาเป็นประกายเล็กน้อย และไม่รู้ว่าควรเผชิญหน้ากับความรู้สึกนี้ได้ยังไงชั่วขณะ

หลบหนี แทบไม่สามารถหนีได้เลย

แต่ถ้าหากต้องเผชิญ ระหว่างพวกเขาจะมีอะไรเกิดขึ้นไหม?

เป้าหมายที่จิ้นเฟิงเฉินมาก็คืออยากมาดูเจียงสื้อสื้อ และบอกเรื่องนี้ต่อเธอด้วย หลังจากพูดจบ เขาก็เตรียมตัวจากไป

"คุณรีบพักผ่อนเถอะครับ มีอะไรก็โทรศัพท์มาหาผมได้ งั้นผมขอตัวไปก่อน"

"อืม" เจียงสื้อสื้อดึงสติกลับมา และรีบพยักหน้าเล็กน้อย เธอเดินส่งจิ้นเฟิงเฉินหน้าประตู แต่จู่ๆเหมือนนึกอะไรบางอย่างออก เลยพูดขึ้นว่า : "แปบหนึ่งค่ะ ฉันทำขนมไว้ คุณเอาไปให้เสี่ยวเป่าหน่อยนะคะ ถ้าหากเสี่ยวเป่านอนแล้ว คุณกินเองก็ได้ค่ะ!"

ขณะที่พูด เจียงสื้อสื้อก็เดินเข้าห้องครัว และหยิบขนมใส่กล่อง แล้วยื่นให้กับจิ้นเฟิงเฉิน

"ทำเผื่อให้แค่เสี่ยวเป่า ไม่เผื่อให้ผมบ้างหรอ?" จิ้นเฟิงเฉินถามขึ้น พร้อมกับเผยสีหน้าไม่พอใจ ประโยคนี้เหมือนกับกำลังหึงเธอจากลูกชายของตัวเองอย่างนั้น