ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 79

บทที่ 79 ตบหน้าสองที

เมื่อเห็นพวกเขาเหล่านี้ สายตาของเจียงสื้อสื้อก็เปลี่ยนทันที และพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจว่า : "พวกคุณมาทำไหม?"

ไม่ต้องคิดก็รู้ว่า ที่พวกเขามาต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่

เจียงสื้อสื้อจ้องมองเธอ พร้อมพูดเปิดประเด็นทันที โดยที่แฝงด้วยน้ำเสียงโอ้อวด

"เจียงสื้อสื้อ เธอรีบให้จิ้นเฟิงเฉินยกเลิกความคิดจัดการตระกูลเจียงและตระกูลหลานเดียวนี้"

เพียงนึกถึงพฤติกรรมที่หลานซือเฉินปฏิบัติต่อตัวเองเมื่อวาน เจียงนวลนวลก็รู้สึกโมโหจนอยากฉีกหน้าของเจียงสื้อสื้อทันที หากไม่ใช่เพราะเธอ ตระกูลจิ้นคงทำงานร่วมกับพวกเขาแน่ และคงไม่สร้างปัญหาเยอะแบบนี้

เมื่อได้ยินแบบนี้ เจียงสื้อสื้อก็ยิ้มประชด "คุณมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน?"

เมื่อเห็นสถานการณ์แบบนี้ คาดว่าเมื่อวานจิ้นเฟิงเฉินคงจัดการกับตระกูลเจียงและตระกูลหลานแน่เลย ไม่เช่นนั้นพวกเขาคงไม่รีบร้อนมาตั้งแต่เช้าหรอก เมื่อคิดแบบนี้เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกประทับใจต่อจิ้นเฟิงเฉินมาก

เขาคอยช่วยเหลือเธอเงียบๆมาตลอด

"เจียงสื้อสื้อ ถึงยังไงพ่อของเธอก็เลี้ยงดูเธอตั้งแต่เล็กจนโต เป็นคนต้องอย่าลืมบุญคุณ! หากไม่ใช่ตระกูลเจียงของพวกเรา เธอจะมีวันนี้ไหม?" คนที่พูดคือเสิ่นซูหลัน เธอจ้องมองเจียงสื้อสื้อ และพูดต่อว่า : "ถึงแม้ในตอนนี้เธอจะสามารถไต่เต้าเป็นคนของตระกูลจิ้น แต่ก็ไม่ควรลืมพวกเรา ! เป็นคนไม่ควรเป็นคนอกตัญญูแบบนี้"

เจียงเจิ้นที่อยู่ด้านข้างก็รีบเอ่ยปากพูดเพิ่มเติมว่า "ใช่ เจียงสื้อสื้อ เธอไม่สามารถลืมบุญคุณที่ตระกูลเจียงเลี้ยงดูเธอมา"

เมื่อได้ยินประโยคว่าบุญคุณ เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกน่าขำมาก เธอเติบโตเพราะพ่อแม่เลี้ยงดูมาก ไม่เคยขอเงินจากตระกูลเจียงเลยแม้สักบาท

"กลับไปเถอะ! ฉันจะไม่ช่วยพูดอะไรกับจิ้นเฟิงเฉิน และไม่มีเวลามาคุยกับพวกคุณให้เสียเวลาด้วย"

จากนั้นน้ำเสียงของเขาก็เปลี่ยนเป็นนุ่มนวลลง และไม่พูดจาฉาดฉานอีก

"สื้อสื้อ ฉันรู้ว่าเธอมีความโกรธแค้นต่อตระกูลเจียงของพวกเรา ฉันต้องขอโทษในสิ่งที่เคยทำไม่ดีต่อพ่อแม่เธอในเมื่อก่อน แต่ตอนนี้หากเธอสามารถคุยไกล่เกลี้ยกับสองพี่น้องนั้นได้ และยังสามารถทำให้พวกเขาทำงานร่วมกับตระกูลเจียงได้ด้วย เช่นนั้นตระกูลเจียงก็พร้อมอ้าแขนต้อนรับเธอ และเธอก็จะเป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลเจียงของพวกเราตลอดไป"

สิ้นสุดเสียง เสิ่นซูหลันกับนวลนวลก็พากันตกใจ คิดไม่ถึงว่าเจียงเจิ้นจะตัดสินใจทำแบบนี้ เพราะกว่าจะสามารถขับไล่เจียงสื้อสื้อได้ไม่ใช่เรื่องง่ายดายเลย!

"ขอโทษด้วยค่ะ ฉันไม่รู้สึกอยากได้มันเลยค่ะ" เจียงสื้อสื้อพูดออกมาตรงๆ ในตอนนั้นตระกูลเจียงทอดทิ้งเธอเหมือนกับขยะ โดยไม่สนใจความเป็นความตายของเธอและพ่อแม่ของเธอเลย ตอนนี้หรอ? พอเธอมีประโยชน์กลับต้องการให้เธอกลับไป

ความหวังดีแบบนี้ช่างต่ำต้อยมาก

เจียงสื้อสื้อเผยสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าเขาจะลดตัวทำเรื่องแบบนี้ได้ ถึงขนาดยินยอมให้เจียงสื้อสื้อกลับบ้าน

"เจียงสื้อสื้อ ต่อให้ตอนนี้เธอกับจิ้นเฟิงเฉินอยู่ด้วยกัน แล้วจะยังไง? เธอไม่มีฐานะไม่มีภูมิหลัง เธอคิดว่าคนของตระกูลจิ้นจะยอมให้เธอแต่งงานกับเขาหรอ? ถ้าหากกลับบ้านตระกูลเจียง ปัญหาทุกอย่างจะถูกคลี่คลาย อีกอย่างหรือว่าเธอไม่อยากให้แม่ของเธอได้รับการรักษาที่ดียิ่งขึ้นหรอ?"

เจียงเจิ้นเริ่มรู้สึกโกรธเล็กน้อยแล้ว เลยมีน้ำเสียงไม่เหมือนกับเมื่อกี้นี้แล้ว

เจียงนวลนวลกำมือไว้อย่างแน่น ไม่ ไม่ได้ ถ้าหากเจียงสื้อสื้อกลับบ้านตระกูลเจียงในตอนนี้ พ่อต้องเอ็นดูเธอเหมือนที่เอ็นดูตัวเองแน่ เพราะเธอสนิทสนมกับสองพี่น้องของตระกูลจิ้น อีกอย่างเจียงสื้อสื้อคงคิดหาทุกวิถีทางแย่งสมบัติตระกูลเจียงแน่ ถึงตอนนั้นเธอจะมีฐานะอะไรกัน!

แต่เพราะเรื่องที่ก่อก่อนหน้านี้ และตอนนี้เจียงเจิ้นก็รู้สึกโกรธตัวเองด้วย เจียงนวลนวลเลยไม่กล้าพูดอะไร เธอเอาแต่จ้องมองเจียงสื้อสื้อ ขณะเดียวกันก็กลัวว่าเธอจะรับปากวินาที

เมื่อเห็นเจียงนวลนวลมีสีหน้าระทมทุกข์ เจียงสื้อสื้อก็ยิ้มมุมปากเล็กน้อย แล้วยกมือกอดอก จากนั้นก็พูดอย่างใจเย็นว่า : "โอเค ฉันรับปากกลับไป"

เมื่อได้ยินแบบนี้ เจียงก็เผยสีหน้าดีอกดีใจขึ้น

"ดีมาก แล้วเธอจะพูดเกลี้ยกล่อมคุณชายจิ้นเมื่อไหร่?"

ในตอนนี้เจียงนวลนวลรู้สึกหนักอึ้งกลางอก