ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 799

บทที่ 799 คุณยังคงทำให้คนดูถูก

เมื่อจิ้นเฟิงเฉินเห็นเขายังแสร้งเป็นโง่เขลาถึงขั้นนี้ก็ตัดสินใจเดินเข้ามา แล้วจับคอเสื้อของฝู้จิงเหวินไว้ พร้อมดึงเขาออกมา

แล้วออกแรงดันแขนจนฝู้จิงเหวินติดอยู่กับตู้เสื้อผ้า จากนั้นก็กัดฟันพูดเหมือนกับจะฉีกเขาเป็นชิ้นๆออกมา "ตกลงนายวางยาอะไรให้กับสื้อสื้อ จนทำให้เธอหมดสติไม่ฟื้นขึ้นมาอีก!"

"เธอเป็นอะไรหรอ?ตอนเธอทานข้าวกับฉันเมื่อคืนยังดีๆอยู่เลย!"

เมื่อฝู้จิงเหวินได้ยินแบบนี้ก็ตื่นตระหนกทันที

เมื่อเห็นเขายังไม่ยอมรับ จิ้นเฟิงเฉินก็โมโหจนหัวเราะออกมา "ได้ ยังแสร้งทำเป็นไม่รู้กับฉันอีกใช่ไหม? ตอนนี้เธอนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่รู้ นายคิดเอาเองละกันว่าเมื่อคืนนายทำเรื่องอะไรไว้บ้าง!"

ฝู้จิงเหวินฟังอย่างนิ่งเงียบ ขณะเดียวกันก็เหม่อลอยเล็กน้อย

เมื่อคืน.....เมื่อคืนเขาให้สื้อสื้อกินยาถอนพิษ

"นายหมั่นไส้ที่เธอมีชีวิตยืนนานใช่ไหม ในร่างกายของเธอไม่ปกติตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว และสามารถเกิดเหตุอันตรายต่อชีวิตได้ทุกเวลา นายไม่รู้หรอ?"

ในตอนนี้จิ้นเฟิงเฉินพูดตะคอกจนเสียงแหบแล้ว และเสียงที่เปล่งออกมาจากลำคอก็คำรามเหมือนกับสัตว์ป่าดุร้าย

หลังจากที่เขาซักถามเสร็จ บรรยากาศภายในห้องทำงานก็ตกอยู่ในสภาวะนิ่งเงียบดั่งความตาย

ทันใดนั้นประตูห้องทำงานก็มีคนเคาะดังขึ้น และมีเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นด้วย

"ประธานฝู้? คุณโอเคไหม?"

เมื่อได้ยินแบบนี้ ฝู้จิงเหวินก็กระแอมเล็กน้อย แล้วตอบว่า "ไม่มีอะไรหรอก คุณไม่ต้องเข้ามาหรอก"

ภายในห้องทำงานที่กว้างใหญ่ ผู้ชายสองคนยืนเผชิญหน้ากัน เหมือนกับกำลังคุมเชิงสงครามอย่างไร้เสียง ซึ่งบรรยากาศน่าหวาดเสียวมาก

จิ้นเฟิงเฉินหายใจอย่างแปรปรวน ขณะเดียวกันดวงตาแดงเลือดก็จ้องมองฝู้จิงเหวินอย่างไม่คาดสายตาด้วย

เมื่อสงบนิ่งสักพัก เขาก็ค่อยๆใจเย็นลง "ยาถอนพิษ"

"อะไรหรอ?" ฝู้จิงเหวินรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

"ยาถอนพิษไง! อย่าบอกฉันนะว่านายวางยาเธอ แต่ไม่มียาถอนพิษ!"

ขณะที่จิ้นเฟิงเฉินพูดก็ยกกำหมัดขึ้นอีกครั้ง ฝู้จิงเหวินรีบยกแขนขึ้นมาบังทันที "จิ้นเฟิงเฉิน นายใจเย็นก่อน!"

จิ้นเฟิงเฉินจ้องมองเขาสักพัก จากนั้นก็หัวเราะขึ้น แล้วเหลือบมองฝู้จิงเหวินอย่างดูถูกขึ้น

"นายคงไม่คิดว่า หลังจากที่สื้อสื้อถูกนายช่วยเหลือ เธอจะกลายเป็นของนายหรอกใช่ไหม? ฉันขอบอกนายว่าตอนนี้เธอแค่สูญเสียความจริงจำเท่านั้นเอง ไม่มีทางรักนายหรอก! หัวใจของเธออยู่ที่ฉันหมดแล้ว!"

ฝู้จิงเหวินเผยสีหน้ามืดครึ้มทันที จนแทบไม่ต้องพรรณนาอย่างน่าเกลียดแล้ว

แน่นอนว่า ในท่ามกลางสงครามความรักครั้งนี้ ไม่ว่าเขาจะยอมรับหรือเปล่า เขาคงแพ้อย่างราบคาบ

"จิ้นเฟิงเฉิน นายก็อย่าลำพองใจมากเกินไป....."

ไม่รอเขาพูดจบ จิ้นเฟิงเฉินก็พูดแทรกขึ้นมาว่า "ถ้าหากนายยังมีเมตตาสักนิด ช่วยเอายาถอนพิษให้ฉันด้วย"

ฝู้จิงเหวินมีน้ำเสียงเย็นชา "ฉันบอกแล้วว่า อย่าบีบบังคับให้คนอื่นลำบาก ฉันไม่ได้ทำร้ายเธอ และไม่รู้ยาถอนพิษอะไรด้วย"

แต่ทว่าจิ้นเฟิงเฉินแทบไม่เชื่อในคำพูดของฝู้จิงเหวินเลย แต่คิดว่าเขากำลังหาข้ออ้างให้กับตัวเองอยู่

"ยอมรับในความผิดพลาดของตัวเองยากขนาดนั้นเลยหรอ? ฝู้จิงเหวิน อย่าทำให้ฉันต้องดูถูกนายเลย ถ้าหากสื้อสื้อเป็นอะไรไปเพราะนาย ฉันจะไม่มีวันปล่อยนายเด็ดขาด"

ฝู้จิงเหวินที่ถูกจิ้นเฟินเฉินเหยียดหยามถึงขนาดนี้ก็เผยสีหน้าหม่นหมองขึ้น

"ฉันขอพูดอีกครั้งว่า สื้อสื้อต้องมานอนบนเตียงผู้ป่วย ฉันเองก็รู้สึกเสียใจเหมือนกัน แต่อย่างน้อยนายควรใจเย็นไว้ และหยุดใส่ร้ายป้ายสีอย่างไม่มีเหตุผลได้แล้ว ฉันบอกเลยนะว่านายกำลังใส่ร้ายป้ายสีอยู่!"

จิ้นเฟิงเฉินหัวเราะประชดขึ้น แล้วเดินไปที่ประตู "ฝู้จิงเหวิน นายยังคงทำตัวให้คนดูถูกจริงๆ"

ก่อนจากไป จิ้นเฟิงเฉินเตือนว่า "อย่าให้ฉันเห็นนายเข้าใกล้เธออีก ไม่เช่นนั้นหากเธอเกิดอันตรายอีก ฉันจะฝังศพนาย ฉันพูดจริงทำจริง"