ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 800

บทที่ 800 ยังคงรักผู้คนนี้อยู่

ข่ายสื้อลินถูกเขาบีบคอจนหายใจไม่ออก เมื่อเห็นว่าเขาไม่มีท่าทีปล่อยตัวเอง ในที่สุดก็ลุกลี้ลุกลนทันที

แต่พละกำลังของผู้ชายทำให้เธอไม่สามารถสลัดออกได้เลย เธอพยายามยื่นมือตะเกียกตะกาย ขณะเดียวกันก็เริ่มหายใจลำบากเหมือนกับคนจมน้ำ

"ฉัน....บอก คุณ คุณ....ปล่อยฉัน!"

ฝู้จิงเหวินผ่อนมือลง และพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า "เธอบอกมา"

"ยาตัวนั้นเป็นหัวหน้าของฉันที่ให้กับฉัน.....ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลย นายมาหาฉันก็ไม่มีประโยชน์หรอก!"

ได้ยินแบบนี้ ภายในใจของฝู้จิงเหวินก็รู้สึกผิดหวังขึ้นเล็กน้อย ด้วยนิสัยไร้เมตตาปรานีและบ้าคลั่งของคนเหล่านั้น ไม่มีทางมอบยาถอนพิษให้กับเขาเด็ดขาด

เดิมทีภายในร่างกายของเจียงสื้อสื้อมีเชื้อโรคจำนวนมากซุกซ่อนอยู่ ตอนนี้เกิดการเปลี่ยนแปลงอีก ทุกอย่างจึงเดินไปในเส้นทางที่ไม่ทราบเลย....

เมื่อเห็นใบหน้าบิดเบี้ยวของผู้หญิงในมือ จู่ๆเขาก็หัวเราะดังขึ้น

"ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นมีความสุขคนเดียวไม่สนุกเท่ามีความสุขกันหลายคนหรอก ฉันจะทำให้เธอได้ลิ้มรสชาติความเจ็บปวดที่สื้อสื้อต้องทนแบกรับในตอนนี้เหมือนกัน......."

ขณะที่พูด ฝู้จิงเหวินหยิบขวดแก้วขนาดเล็กขวดหนึ่งขึ้นมาจากกระเป๋าเสื้อ ส่วนข่ายสื้อลินเปลี่ยนสีหน้าทันที

เหมือนกับรู้แล้วว่าต่อไปเขาจะทำอะไรอีก ข่ายสื้อลินพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทาว่า "คุณต้องการทำอะไร?"

สิ้นสุดเสียง การกระทำมือของฝู้จิงเหวินก็เปลี่ยน เขายื่นมือหนึ่งบีบคางของเธอไว้ ส่วนอีกมือหนึ่งค่อยๆหมุนเปิดฝาขวดแก้วช้าๆ จากนั้นก็ยื่นมาที่ริมฝีปากของเธอ

ข่ายสื้อลินเบิกตากว้างด้วยสายตาหวาดกลัว พร้อมกับพยายามขัดขืนอย่างสุดกำลัง แต่พละกำลังนั้นของเธอแทบไม่สามารถต่อกรกับฝู้จิงเหวินได้เลย

เธอพยายามดึงพละกำลังทั้งหมดในร่างกายขัดขืน แต่ตอนที่กำลังหลบหลีก ฝู้จิงเหวินได้เทยากรอกใส่ในปากของเธอเรียบร้อยแล้ว......

ยามีรสชาติขมเล็กน้อย แต่สิ่งที่มากกว่านั้นคือความหวาดกลัวที่ไม่ล่วงรู้

ฝู้จิงเหวินยิ้มมุมปากอย่างสะใจขึ้น "เป็นยังไงบ้างล่ะ?"

ข่ายสื้อลินพยายามขัดขืนอย่างสุดชีวิต จู่ๆมืออีกข้างก็กำหมัดอย่างแน่น แล้วต่อยเข้าใส่ท้องแขนของฝู้จิงเหวิน

ฝู้จิงเหวินเปลี่ยนสีหน้าทันที และปล่อยเธอออก จากนั้นก็รีบจับข้อมือทั้งสองข้างของเธอไว้อย่างแน่น จนไม่สามารถขยับได้เลย

ข่ายสื้อลินพยายามเดินถอยหลัง พร้อมรวบรวมพละกำลังทั้งหมดในร่างกายเตะเข้าขาของเขา

แต่ฝู้จิงเหวินมีปฏิกิริยาตอบสนองเร็วกว่า เขาอมยิ้มอย่างเย็นชา "ฉันคงดูถูกเธอมากเกินไป"

พูดจบก็ยกปลายเท้าเตะใส่หลังหัวเข่าของเธอ

ข่ายสื้อลินรู้สึกว่าหัวเข่าทั้งชาทั้งเจ็บปวด เลยต้องคุกเข่าลงบนพื้น

ฝู้จิงเหวินลากเธอมาข้างหน้า แล้วดึงให้หน้าอกของเธอแนบติดกับผนังกำแพง

เมื่อเห็นสายตาพิฆาตในสายตาของฝู้จิงเหวิน ข่ายสื้อลินก็อดใจพูดข่มขู่ขึ้นไม่ได้ว่า "ปล่อยฉัน! ฉันขอเตือนนายเลยว่า ถ้าหากฉันได้เป็นอิสระเมื่อไหร่ นายจะไม่มีวันเป็นสุขอย่างแน่นอน!"

ข่ายสื้อลินหันหน้าคิดอยากกัดเขา แต่ฝู้จิงเหวินกลับหัวเราะอย่างไม่สนใจ แถมยังพลิกมือควบคุมเธอไว้ด้วย จากนั้นก็เทปากขวดที่มียาเหลืออยู่กรอกใส่ในปากของเธอ

"งั้นก็มาลองดูว่ายาขวดนี้จะสามารถทำให้เธอกลายเป็นคนเชื่อฟังได้ไหม?"

จนกระทั่งยาหยดสุดท้ายหมด ฝู้จิงเหวินจึงจะปล่อยเธอออก

"เห่อเห่อ.....เห่อ"

ข่ายสื้อลินเพิ่งได้สัมผัสกับอากาศอีกครั้ง พร้อมกับพยายามอ้วกยา แต่ไม่เป็นประโยชน์แล้ว

ฝู้จิงเหวินจ้องมองการกระทำของเธออย่างสนุกสนาน "นี่เป็นแบคทีเรียที่ฉันวิจัย ซึ่งเป็นแบคทีเรียเพียงตัวเดียวที่มีอยู่บนโลกใบนี้ หากไม่อยากตาย ทางที่ดีร่วมมือกับฉัน ฉันไม่ถือสา แต่จะทำให้เธอทรมานจนตายไปเลย"

ได้ยินแบบนี้ ข่ายสื้อลินก็รู้สึกหวาดกลัวทันที และร่างกายก็สั่นเทาเหมือนกับรำข้าว ขณะเดียวกันเธอก็ค่อยๆประคองผนังกำแพงยืนขึ้นมา และมีสีหน้าหวาดกลัวด้วย

เมื่อเห็นสายตาสงสัยของข่ายสื้อลิน ฝู้จิงเหวินก็อมยิ้มด้วยรอยยิ้มอันตรายเดินเข้ามาใกล้เธอ

"ฟังไม่เข้าใจหรอ? หรือว่าต้องเจ็บปวดอีกครั้งหรอ?"

"ฉัน....ฉันจะเชื่อฟังคุณแน่นอน"