ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 802

บทที่ 802 พาเธอไปส่งตาย

ผ่านไปเนิ่นนาน เสียงโทรศัพท์ข่ายสื้อลินดังขึ้น

มองดูเบอร์เรียกเข้า ข่ายสื้อลินก็เปลี่ยนอาการเป็นเคารพยำเกรงขึ้นมาทันที

“เจ้านาย ฉันได้ส่งรายงานการวิจัยไปที่อีเมล์ของท่านแล้ว”

เสียงเบอร์เกนที่อยู่ปลายสายหาวนอนเหมือนคนขี้เกียจ “อืม ฉันได้รับแล้ว ประวัติฝู้จิงเหวินมีปัญหาอะไรบ้างไหม ”

ได้ยินเนนั้น ข่ายสื้อลินก็ตอบตามตรงว่า “ไม่มีค่ะ ตามข้อมูลที่เราเคยตรวจสอบคราวก่อนเลยค่ะ เขาเกิดในครอบครัวฐานะร่ำรวย ทุ่มเทวิจัยด้านการแพทย์มาโดยตลอด ตอนนี้อยากเข้าร่วมกับพวกเรา เพื่อร่วมมือกัน ”

เมื่อเบอร์เกนได้คำตอบที่ชัดเจนแล้ว ถึงค่อยๆเปิดเมล์ออก“ขอฉันดูรายงานเขาก่อน……….อืม วิเคราะห์ได้ไม่เลวจริงๆ”

ทันใดนั้น เสียงตื่นเต้นดีใจของเบอร์เกนทางปลายสายดังขึ้น “เขาวิจัยเชื้อโรคชนิดใหม่ของเรามาได้ถึงขั้นนี้ สมกับที่เป็นหัวกะทิด้านการแพทย์จริงๆ วิจัยได้ดีมาก ลองให้เขาเข้าร่วมวิจัยกับเราได้

ดูจากข้อมูลรายงานของเขา เจียงสื้อสื้อคือหมากตัวสำคัญ ร่างกายของเธอมีเงื่อนไขที่ดีในการเพาะเลี้ยงเชื้อโรคนี้ หากสามารถพาเธอมาได้สำเร็จ ข่ายสื้อลินเอ๋ย เธอได้ทำความดีอย่างใหญ่หลวงต่อสถาบันวิจัยของเราเลยนะ ”

ได้ยินเช่นนั้น ข่ายสื้อลินก็ตกอยู่ในภวังค์ ผ่านไปสักพักถึงเอ่ยปาก “เกรงว่าอันนี้ค่อนข้างมีความยากเล็กน้อย ท่านก็รู้ ข้างกายเจียงสื้อสื้อมีจิ้นเฟิงเฉินเป็นเทพารักษ์ของเธออยู่ จิ้นเฟิงเฉินปกป้องเธอได้ค่อนข้างจะรัดกุม ความผิดพลาดหลายครั้งก่อนยืนยันได้ดีที่สุด ”

เบอร์เกนกล่าวอย่างรู้สึกสนใจว่า “เหอะเหอะ น่าสนใจจริงๆ ลงมือกับผู้หญิงคนนี้ก่อน ข่ายสื้อลิน เธอมีข้อเสนอดีๆหรือเปล่า”

“ต้องเพิ่มกำลังคนในการไปจับตัวเจียงสื้อสื้อแล้ว เราไม่สามารถจะประเมินความสามารถของเขาได้ ฉันเคยประลองกันลูกน้องเขา ตอนนี้ฉันยังทำไม่ได้ จำเป็นต้องให้ท่านช่วยจัดคนมาด้วยตัวเองสักรอบแล้ว……….”

ข่ายสื้อลินกล่าวอย่างลังเล ที่จริงเธออาจจะพูดโน้มน้าวฝู้จิงเหวินได้ ให้ฝู้จิงเหวินเป็นคนคิดหาวิธี

แต่ชีวิตของเธอ ตอนนี้ก็อยู่ในกำมือฝู้จิงเหวิน ดังนั้น เธอไม่กล้าพูดความจริงกับเบอร์เกนหมด

“ได้ เมื่อถึงเวลานั้นฉันจะจัดคนไปต่างหาก”

น้ำเสียงเบอร์เกนรู้สึกเสียดายเล็กน้อย ไม่นานก็เป็นปกติ “แค่นี้ก่อนแล้วกัน มีปัญหาอะไร รีบรายงานทันที ”

“ค่ะ เจ้านาย ”

เมื่อข่ายสื้อลินรับคำแล้ว ทั้งสองก็วางสายลง

เช้าวันรุ่งขึ้น ข่ายสื้อลินนัดฝู้จิงเหวินออกมา

การแต่งตัววันนี้ก็เป็นอีกแบบหนึ่ง แต่ว่าฝู้จิงเหวินชินกับการเปลี่ยนแปลงของเธอแล้ว

หลังจากรอฝู้จิงเหวินนั่งลงแล้ว ข่ายสื้อลินก็พูดตรงไปตรงมาว่า “เจ้านายยินยอมแล้ว”

“อ๋อ ไวขนาดนี้เลยหรือ ” ฝู้จิงเหวินรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

ข่ายสื้อลินยกกาแฟตรงหน้าขึ้นจิบไปหนึ่งคำ แล้วกล่าวต่อ “อืม แต่ว่า คุณคิดจะพาเจียงสื้อสื้อไปด้วยกันไหม”

“ไม่คิด”

ฝู้จิงเหวินตอบแบบไม่รอช้า พาเจียงสื้อสื้อไปด้วย มันอันตรายเกินไป

ข่ายสื้อลินลองพูดโน้มน้าวเขา“คุณจะไม่พาเจียงสื้อสื้อไปจริงๆหรือ คุณปล่อยเธอไปได้หรือ”

ถึงแม้เธอจะพูดกับเบอร์เกนแล้วว่าเธอไม่มีปัญญาจับตัวเจียงสื้อสื้อมาได้

หากสามารถพาเจียงสื้อสื้อไปด้วยได้ สำหรับเธอ คือการรับประกันแพ็คคู่เลย

ตอนนี้ชะตากรรมของเธอตกอยู่ในมือฝู้จิงเหวิน ทันทีที่ฝู้จิงเหวินพาเจียงสื้อสื้อไปที่สถาบันวิจัยในอิตาลีของพวกเขา อำนาจต่อรองก็จะเป็นของเธอทันที

เมื่อถึงเวลานั้น อาจใช้ชีวิตเจียงสื้อสื้อมาข่มขู่ฝู้จิงเหวินให้ยาถอนพิษกับเธอ หรือไม่ก็ …….เอาเจียงสื้อสื้อส่งมอบให้กับเบอร์เกนด้วยมือของเธอเอง เพื่อทำความดีไถ่ความผิด

ฝู้จิงเหวินเอียงคอมองเธอ กล่าวเสียงเย็นชา “แล้วอย่างไงล่ะ พาเธอไปส่งตายหรือ”

ข่ายสื้อลินยิ้ม แล้วทำท่าทางแบบตรงไปตรงมาแล้วพูด “ฉันไม่ได้มีความหมายอื่น ชีวิตฉันตอนนี้อยู่ในกำมือของคุณ ต้องคิดเผื่อคุณอยู่แล้ว ฉันรู้ความกังวลใจของคุณ คุณวางใจได้ หลังจากที่คุณพาเจียงสื้อสื้อไปแล้ว ฉันจะไม่ให้เจ้านายฉันรู้

อีกอย่าง สถานการณ์เชื้อโรคในกายของเจียงสื้อสื้อ คุณรู้ดีกว่าฉัน ว่าเต็มไปด้วยความไม่แน่นอนทุกรูปแบบ หากปล่อยไว้ทางนี้ วันใดวันหนึ่งเกิดกำเริบขึ้นมา ไม่สามารถระงับได้ทัน คุณจะทำเช่นไร ดังนั้น ฉันเสนอว่า ให้คุณพาเธอไปด้วย เมื่อได้ยาถอนพิษแล้ว ก็ช่วยเธอได้ก่อน ”

คำพูดของเธอ จี้จุดความกังวลที่สุดของฝู้จิงเหวินอย่างง่ายดาย

ฝู้จิงเหวินระงับอารมณ์ในใจไว้ มองดูเธออย่างพินิจพิจารณา “เฮ้ย คุณกลายเป็นคนดีตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย หรือว่า คุณกำลังวางแผนอะไร คุณควรรู้นะ เรื่องของสื้อสื้อ สำหรับผม เป็นเรื่องที่ใหญ่กว่าฟ้า คุณว่า ผมจะเสี่ยงกับอันตรายนี้ไหม ”

เขาไม่ใช่คนโง่ และจะยังไม่เชื่อใจข่ายสื้อลินมากนักในขณะนี้

แทนที่จะพาเจียงสื้อสื้อไปเสี่ยง เขายอมให้จิ้นเฟิงเฉินคอยดูแลปกป้องความปลอดภัยของเธอยังจะดีกว่า

พูดจบ ทั้งสองต่างก็นิ่งเงียบ

ผ่านไปสักพัก ข่ายสื้อลินยังไม่ตายใจ พูดอย่างไม่แยแสว่า “ในเมื่อคุณตัดสินใจเช่นนี้แล้ว ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้ว เพียงแต่ หากวันใดเกิดอะไรขึ้นมา หรือว่าเธอต้านไม่ไหวแล้วตายไป คุณก็อย่ามาโทษว่าฉันไม่เตือนคุณก็แล้วกัน”