ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 803

บทที่ 803 คุณเป็นอะไรกับฉัน

ค่ำคืนที่มืดมิด ขับรถไปตามทางคดเคี้ยว พาเจียงสื้อสื้อที่ไม่ได้สติไปยังสนามบินส่วนตัวแห่งหนึ่งตามที่นัดกับข่ายสื้อลินไว้

ข่ายสื้อลินที่มาถึงแล้วมองเห็นแสงไฟกะพริบมาแต่ไกล อารมณ์ดีมากจนเผยอยิ้มที่มุมปาก

ฝู้จิงเหวินพาผู้หญิงมาจนได้

เมื่อจอดรถสนิทแล้ว ฝู้จิงเหวินก็ลงจากรถ ถอดหมวกแก๊ปสีดำออก

มองดูรอบๆแล้ว สังเกตเห็นลานจอดอ้างว้างเปล่าเปลี่ยว สอบถามทันที “เครื่องบินส่วนตัวที่คุณรับปากกับผมล่ะ”

ข่ายสื้อลินได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้ม แล้วเอาตั๋วเครื่องบินออกมาจากอกสามใบ

“นี่คือตั๋วบินตรงอิตาลี ฉันจะกลับไปพร้อมกับพวกคุณ หลังจากลงเครื่องแล้วจะมีคนมารับ เรื่องความปลอดภัยไม่ต้องห่วง ”

เห็นข่ายสื้อลินพูดอย่างทำอย่าง ฝู้จิงเหวินสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาทันที แล้วมองไปที่สายตาเธอที่น่าสงสัย ตักเตือนด้วยเสียงเย็นชา “คุณอย่าคิดจะเล่นกับผม มิเช่นนั้น คุณจะไม่ได้ยาถอนพิษตลอดไป ”

เขาจะพาเจียงสื้อสื้อหนีไปประเทศฝรั่งเศสแบบลับๆอยู่แล้ว หากข้อมูลรั่วไหล จิ้นเฟิงเฉินต้องทำการสกัดพวกเขาอย่างแน่นอน

ข่ายสื้อลินกดไหล่เขาเบาๆ ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด “ คุณชายใหญ่ฝู้ของฉัน ท่านวางใจได้ มีฉันคอยปกป้องคุณ จะไม่เกิดเรื่องใดๆขึ้นอย่างแน่นอน”

ตอนนี้เวลากระชั้นชิด เมื่อได้ยินการรับประกันจากเธอ ฝู้จิงเหวินก็ทำได้เพียงเชื่อใจเธอ

หลังจากครึ่งชั่วโมงผ่านไป ทั้งสามก็มาถึงสนามบิน ฝู้จิงเหวินอุ้มเจียงสื้อสื้อที่ไม่ได้สติไว้ในอ้อมกอด มองไปที่ผู้หญิงข้างกายที่สวมแว่นดำอย่างรู้สึกเป็นกังวลเล็กน้อย

“สภาพเธอเช่นนี้จะเข้าไปได้อย่างไร จะไม่โดนสกัดกั้นใช่ไหม”

ข่ายสื้อลินถอดแว่นดำบนใบหน้าออก แล้วเลิกคิ้วเล็กน้อย “วางใจได้ ฉันได้วางแผนไว้หมดแล้ว คุณปล่อยเธอลงบนพื้น ประคองเธอไว้ ขอเพียงแค่อย่าแสดงอาการประหม่าเกินไปออกมาก็จะไม่มีอะไรแล้ว”

พูดจบข่ายสื้อลินก็สวมแว่นดำกลับไปใหม่ เดินนำหน้าไป และบางเวลายังโปรยเสน่ห์กับคนรอบข้างไปทั่ว

ฝู้จิงเหวินชินกับท่าทางของผู้หญิงคนนี้แล้ว แค่เพียงขำเล็กน้อย แล้วก็อุ้มสื้อสื้อเดินตามขึ้นไป

สิ่งที่เขาคิดไม่ถึงคือ ตลอดทางมานี้ผ่านฉลุย ไม่เห็นมีใครมาสกัดกั้นไว้

ขึ้นเครื่องอย่างราบรื่น

ที่ตระกูลจิ้นเวลานี้ จิ้นเฟิงเฉินกำลังกระวนกระวายใจ เดินไปเดินมาอยู่ในห้องรับแขก

นาฬิกาบอกเวลาแปดโมงแล้ว แต่ยังไม่เห็นวี่แววของเจียงสื้อสื้อเลย

ถามกับพ่อบ้าน พ่อบ้านบอกแต่เวลาที่เจียงสื้อสื้อออกไป รายละเอียดว่าไปไหน พ่อบ้านก็ไม่ชัดเจน

ยิ่งเวลาผ่านไปนาน หัวใจจิ้นเฟิงเฉินก็ยิ่งบีบรัดแน่นขึ้น

โทรไปสองครั้ง ก็ไม่มีคนรับสาย ยิ่งทำให้ความวิตกกังวลของจิ้นเฟิงเฉินเพิ่มมากขึ้น เป็นห่วงจนหัวใจของเขาทะลุออกมาติดค้างอยู่ตรงลำคอแล้ว

ระหว่างนี้เขาก็ได้ลองไปตามหาตรงที่เจียงสื้อสื้อไปบ่อยๆแล้ว แต่ก็ไม่เห็นวี่แววของเธอ

สุดท้ายหลังจากผ่านการตรวจเช็กกล้องวงจรปิดรอบๆถนน ถึงรู้ว่าเจียงสื้อสื้อไปที่บ้านตระกูลฝู้

จากบทเรียนคราวก่อน ตอนนี้จิ้นเฟิงเฉินกลัวฝู้จิงเหวินจะทำอะไรกับเจียงสื้อสื้ออีกครั้ง

เมื่อมองดูห้องของเล่น เห็นเสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนยังเล่นอยู่ในห้อง จิ้นเฟิงเฉินจึงก้าวเข้าไปหาแล้วพูดกับเสี่ยวเป่าว่า “หนูกับน้องรออยู่ที่บ้านนะ แด๊ดดี้จะไปรับหม่ามี๊กลับมา”

ไม่รอคำตอบจากเสี่ยวเป่า จิ้นเฟิงเฉินหยิบเอากุญแจรถได้แล้วหันหลังเดินออกประตูไป

ท้องถนนในเมืองยามค่ำคืน รถยนต์บีเอ็มดับเบิลยูกำลังวิ่งไปข้างหน้า ด้วยความเร็วเหยียบคันเร่งจมมิด

ไม่มีใครรู้ว่า เขาเป็นห่วงและกังวลมากแค่ไหน

เสียงกริ่งหน้าประตูบ้านตระกูลฝู้ดังขึ้น คนใช้ในบ้านตระกูลฝู้ก็รีบออกมา เมื่อเห็นว่าเป็นจิ้นเฟิงเฉิน กำลังลังเลว่าจะให้เขาเข้ามาหรือไม่

แต่ เมื่อเห็นสีหน้าเคร่งขรึมของจิ้นเฟิงเฉิน เขาไม่กล้ารอช้า กลัวว่าจะทำให้พระใหญ่องค์นี้ขุ่นเคืองได้

เมื่อเข้ามาแล้ว จิ้นเฟิงเฉินก็เหมือนโจร ก้าวขาเดินเข้าไปในวิลล่า แล้วค้นหาไปทั่ว

ออร่ากระหายเลือดที่หลั่งออกมาจากกายเขา ทำให้ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้

ค้นหาทั่วทุกซอกทุกมุมแล้วก็ไม่เห็นวี่แววของเธอ

จิ้นเฟิงเฉินกำหมัดแน่น สภาพเหมือนคนทั้งคนได้บ้าคลั่งไปแล้ว

“สื้อสื้ออยู่ไหน！”

ห้องรับแขกอันใหญ่โตโอดอ่าดังก้องไปด้วยเสียงโกรธของเขา