ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 804

บทที่ 804 ไม่ต้องมาแกล้งทำเป็นดี

เมื่อฝู้จิงเหวินเห็นเธอไม่สนใจตัวเอง รู้สึกเสียใจเล็กน้อยแล้วพูดว่า “สื้อสื้อ คุณจะเชื่อผมสักครั้งไม่ได้หรือ ผมเพียงแค่อยากพาคุณไปรักษาตัวที่อิตาลีก็เท่านั้น”

แม้ว่าฝู้จิงเหวินจะพยายามแสดงออกมาให้คนรู้สึกสงสาร แต่ตอนนี้เจียงสื้อสื้อมีแต่ความผิดหวังในตัวเขา

“คำพูดของคุณฉันจะไม่มีวันเชื่ออีกแล้ว เมื่อถึงอิตาลีแล้ว ฉันจะตีตั๋วกลับทันที”

ฝู้จิงเหวินพูดอย่างดื้อรั้น “ผมจะไม่ให้คุณกลับไป ผมจะรักษาโรคให้คุณ”

“จิ้นเฟิงเฉินจะรักษาให้ฉันจนหายเอง ไม่รบกวนคุณล่ะ”

เมื่อสิ้นเสียงของเธอ ดวงตาฝู้จิงเหวินเต็มไปด้วยความเสียใจ

“สื้อสื้อ ในใจคุณมีแต่เขาเท่านั้นใช่ไหม”

เมื่อเจียงสื้อสื้อได้ยินเช่นนั้น ยิ้มเย็นชา “แล้วไงล่ะ อย่างน้อยเขาก็จะไม่ทำร้ายฉัน และยิ่งจะไม่มีวันไม่เคารพความยินยอมของฉัน”

คำพูดของเธอทำให้ฝู้จิงเหวินพูดไม่ออก เขาอ้าปากออกคิดจะพูดอธิบาย แต่ในทุกสุดก็หุบปากลงอย่างหมดแรง

เจียงสื้อสื้อไม่สนใจฝู้จิงเหวินอีก เปลี่ยนที่นั่งกับคนข้างๆ แล้วพิงพนักเก้าอี้หลับตาลงพักสายตา

ฝู้จิงเหวินรู้ว่าการที่ตัวเองทำแบบนี้ ได้ทำร้ายต่อเจียงสื้อสื้อแล้ว แต่ในใจเขาไม่เสียใจแม้แต่น้อย อย่างน้อยตอนนี้เธอก็เป็นของเขาแล้ว

ข่ายสื้อลินที่นั่งอยู่ด้านหลังทั้งสอง หน้านิ่วคิ้วขมวดเมื่อได้ยินคำพูดระหว่างเขาทั้งสอง

หวังว่าเมื่อถึงเวลาเจียงสื้อสื้อจะเชื่อฟังบ้าง

ไม่นาน เจียงสื้อสื้อก็สะลึมสะลือหลับไปอีกครั้ง

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฤทธิ์ยา หรือตัวเธอพักผ่อนไม่พออยู่แล้ว

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไหร่ เสียงดังของผู้คนปลุกเจียงสื้อสื้อตื่นจากฝัน มองดูคนรอบๆ เหลือไม่กี่คนแล้ว ตื่นตระหนกขึ้นมาทันที

เจียงสื้อสื้อเร่งรีบลุกขึ้น เสื้อคลุมบนตัวหล่นลงพื้นตามการเคลื่อนไหวของเธอ

เมื่อฝู้จิงเหวินได้ยินความเคลื่อนไหวของเธอ ค่อยๆลืมตาขึ้น

“ตื่นแล้วหรือ ตอนนี้เราถึงอิตาลีแล้ว”

ได้ยินเช่นนั้น เจียงสื้อสื้อไม่ตอบ เดินตรงออกไปที่ประตูทางออก

ฝู้จิงเหวินเห็นเช่นนั้น ก็รีบตามขึ้นไป

ค่ำคืนในอิตาลีอากาศเย็นเล็กน้อย เมื่อสัมผัสกับอุณหภูมิด้านนอก เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะถูแขนไปมา

ฝู้จิงเหวินที่เดินตามมาก็นำเสื้อคลุมคลุมไปที่ไหล่ของเธอ แล้วจับแขนเธอไว้

“สื้อสื้อ สักพักก็จะมีรถมารับพวกเราแล้ว คุณรอหน่อยนะ”

เจียงสื้อสื้อสะบักออกจากฝู้จิงเหวิน พูดด้วยเสียงเย็นชา “ไม่ต้องมาแกล้งทำดีอีกแล้ว ตอนนี้ฉันจะไปซื้อตั๋วขากลับ ฉันไม่อยากอยู่ตรงนี้ต่อแม้แต่วินาทีเดียว”

พูดจบ เธอก็เดินไปอีกทาง ฝู้จิงเหวินเกลี้ยกล่อมตามหลัง “สื้อสื้อ ตอนนี้คุณยังกลับไม่ได้ เมื่อเรามาถึงที่นี่แล้ว ผมจะรักษาคุณให้หายอย่างแน่นอน”

“พอแล้ว”

เจียงสื้อสื้อหยุดกึกลง แล้วมองไปที่ดวงตาฝู้จิงเหวินอย่างไม่พอใจสุดขีด “กลับไม่กลับเป็นอิสระของฉัน คุณไม่มีสิทธิ์มาก้าวก่าย………”

เจียงสื้อสื้อยังไม่ทันพูดจบ จู่ๆมือข่ายสื้อลินก็ทุบไปที่ต้นคอเจียงสื้อสื้อ

เจียงสื้อสื้อสลบไปทันที

ข่ายสื้อลินผลักคนให้ฝู้จิงเหวิน แล้วเลิกคิ้วพูด “จะพูดมากกับเธอทำไม ตีให้สลบแล้วพาไปไม่ดีกว่าหรือ ”

เห็นเจียงสื้อสื้อหมดสติไปอีกครั้ง ฝู้จิงเหวินโกรธมาก ประคองเจียงสื้อสื้อไว้แล้วพูดด้วยความขุ่นเคือง “ข่ายสื้อลิน ใครอนุญาตให้คุณทำแบบนี้ ”

เผชิญกับอารมณ์โกรธของฝู้จิงเหวิน ข่ายสื้อลินไม่ใส่ใจแม้แต่นิด ยักไหล่กล่าวว่า“ฉันทำเพื่อทุกคน หรือจะให้เธอวุ่นวายอย่างนี้ต่อไป”

“ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายนะ หากคุณเตะต้องเธออีกครั้ง คุณรู้นะว่าผมจะทำอะไร ”

พูดจบ ฝู้จิงเหวินก็อุ้มเจียงสื้อสื้อที่หมดสติขึ้นแล้วนำหน้าไป