ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 806

บทที่ 806 พยายามทุกวิถีทาง

การจะรบกับคนที่ตั้งถิ่นฐานอยู่อิตาลีมาหลายปี และยังมีครอบครัวด้านการแพทย์ที่มั่นคงแข็งแรงเป็นที่กำบัง จิ้นเฟิงเฉินยังต้องใช้เวลาสำหรับเตรียมการเล็กน้อย อย่างไรก็ตามที่นี่ไม่ใช่ถิ่นของตัวเอง

จะมองข้ามคู่ต่อสู้เบอร์เกนคนนี้ไม่ได้อีกแล้ว

“ยังไม่ต้องไปตรวจสอบบริษัทที่เขารับซื้อพวกนี้ในขณะนี้ แต่ว่า ก่อนหน้านี้เขา ไปทำอะไรมาบ้าง ”

เมื่อKingได้ยินเช่นนั้น ครุ่นคิดแล้วกล่าวว่า“ก่อนหน้านี้ เบอร์เกนมีสถาบันวิจัยที่ซ่อนอยู่มากมายหลายแห่ง จากการติดตามในช่วงนี้พบเห็นสามแห่ง ล้วนอยู่ในเมืองเล็กที่แตกต่างกันไป”

ประโยคสั้นๆไม่กี่คำ ก็เพียงพอแล้วสำหรับแสดงออกถึงความระมัดระวังอย่างมากของเบอร์เกน

ฟังจบแล้วจิ้นเฟิงเฉินก็ครุ่นคิดอยู่ในภวังค์

ตอนนี้ฝู้จิงเหวินอยู่ในอิตาลี รังเก่าของเบอร์เกนก็อยู่ในอิตาลีพอดี อีกทั้งเบอร์เกนก็มีสถาบันวิจัยด้วย

หากจะบอกว่าระหว่างพวกเขาไม่มีการติดต่อสัมพันธ์กัน จิ้นเฟิงเฉินจะไม่มีวันเชื่อเด็ดขาด

พวกเขาร่วมมือกัน ไม่มีอะไรมากไปกว่าการวิจัยยา

ฝู้จิงเหวินมีความสามารถด้านการแพทย์อย่างมาก เบอร์เกนจะต้องดึงเขามาเป็นฝ่ายของตนอย่างแน่นอน

ที่ฝู้จิงเหวินพาเจียงสื้อสื้อหนีมาถึงอิตาลีในรอบนี้ คงหนีไม่พ้นเป็นคำแนะนำของเบอร์เกนอย่างแน่นอน

เจียงสื้อสื้อที่อยู่ในมือพวกเขาจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง จิ้นเฟิงเฉินไม่กล้าจะคิด สั่งการด้วยเสียงเย็นชาทันที “คุณยังต้องจับตาดูสถานการณ์ทางเบอร์เกนให้ดี คนคนนี้กะล่อนนัก อย่าไปหลงกลมันล่ะ”

King พยักหน้ารับ “วางใจได้ครับลูกพี่ ผมจะระวังตัว”

จิ้นเฟิงเฉินจับหว่างคิ้วอย่างรู้สึกเหนื่อยล้า เห็นเส้นเลือดแดงในดวงตาจากการอดหลับอดนอน

“ทางเบอร์เกนคุณจัดคนไปจับตาดูไว้ก็พอ เขาน่าจะรู้ว่าฉันจะมา สิ่งสำคัญสุดในตอนนี้คือต้องหาที่พักของสื้อสื้อกับฝู้จิงเหวินให้เจอ พวกเขาเพิ่งจะมาถึงไม่นาน น่าจะต้องหาที่พักพิงก่อน เริ่มตรวจสอบจากแต่ละโรงแรมก่อน ”

“ครับ นาย ท่านพักผ่อนเถอะ ผมจะรีบไปจัดการทันที ”

พูดจบ King ก็ออกจากห้องไปปฏิบัติหน้าที่อย่างรวดเร็ว

จิ้นเฟิงเฉินรู้ว่าตัวเองจะต้องคงสภาพหัวสมองที่มีเหตุผลอยู่ตลอดเวลา จึงบังคับตัวเองให้หลับตาที่เหนื่อยล้าลง

อย่างไรก็ตาม เขาไม่ใช่เครื่องจักร ยังเป็นคนที่ต้องการการพักผ่อนอยู่

แต่พอคิดถึงความปลอดภัยของสื้อสื้อที่ยากจะคาดการณ์ได้ เขาก็หลับไม่ลงจริงๆ เป็นห่วงสื้อสื้อตลอดเวลา

สถานที่แห่งหนึ่งในอิตาลี ในอากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นหอม เจียงสื้อสื้อค่อยๆตื่นจากกลิ่นหอมอบอวลนี้

มองดูรอบๆสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย เจียงสื้อสื้อก็ระมัดระวังขึ้นมาทันที

ห้องที่เธออยู่นั้นใหญ่มาก ภายในห้องเงียบมาก

เงียบสงบจนเจียงสื้อสื้อสงสัยว่าในนี้มีแต่เธอเพียงผู้เดียว แม้แต่เวลาก็ราวกับหยุดอยู่กับที่

ผ้าห่มที่คลุมอยู่บนตัวเธอนั้นนุ่มจนไม่มีที่เปรียบ และกลิ่นดีมาก

บนพื้นปูด้วยพรมอันสวยงาม บนผนังเต็มไปด้วยภาพวาดสีน้ำมันประเพณีธรรมเนียมต่างถิ่น

เธอขยับตัว รู้สึกเจ็บที่ท้ายทอยอย่างมาก เจียงสื้อสื้อหวนนึกถึงเรื่องที่เกิดก่อนที่เธอจะหลับไป

ราวกับว่าเธอกำลังโต้เถียงกับฝู้จิงเหวินอยู่ จู่ๆก็มีแรงมาทุบให้เธอหมดสติไป

ตอนนี้ดูเหมือนว่าในห้องใหญ่นี้มีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้น เจียงสื้อสื้อก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกลัวเล็กน้อย

ที่นี่มันที่ไหนกันแน่

จิ้นเฟิงเฉินจะรู้ไหมว่าเธอถูกจับตัวไป

ตัวเองจะติดต่อเขาได้อย่างไร