ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 840

บทที่ 840 ราตรีสวัสดิ์

ในห้องจัดเลี้ยงเต็มไปด้วยเสียงครึกครื้น เซเลบคนดังอายุน้อยต่างพากันดิ้นรนค้นหาชายในฝันของพวกเขาในงานเลี้ยงนี้ให้เจอ

ไม่ได้หวังว่าจะดีเหมือนกับสองพี่น้องตระกูลจิ้น แต่อย่างน้อยก็ขอให้รักภรรยา

พิจารณาถึงส้งหวั่นชีงกำลังตั้งครรภ์ เจียงสื้อสื้อจึงพาเด็กน้อยสองคนกับเธอไปนั่งอยู่ข้างๆ เธอถือขนมเค้กหนึ่งชิ้นป้อนเถียนเถียนกินอยู่

เสี่ยวเป่าถือจานผลไม้ส่งไปตรงหน้าส้งหวั่นชีงอย่างรู้ความ ท่าทางเหมือนเด็กโต ช่างรู้ความจริงๆ “คุณป้า กินผลไม้หน่อย”

“ตอนที่หม่ามี๊ของผมท้องน้องสาวอยู่ก็จะกินผลไม้เยอะมาก จากนั้นก็คลอดน้องสาวน่ารักหนึ่งคนให้เสี่ยวเป่า”

“เสี่ยวเป่าของเราช่างรู้ความจริงๆ ป้าขอบคุณหนูมากนะ”

ส้งหวั่นชีงยิ้มชอบใจ ขณะที่รับจานผลไม้มาก็ดึงเสี่ยวเป่าเข้ามาในอ้อมกอดด้วย

เด็กประพฤติดีและรู้ความอย่างนี้ใครจะไม่ชอบ ยิ่งไปกว่านั้นเสี่ยวเป่ายังน่ารักด้วย

แม่จิ้นคุยกับพวกคุณหญิงทั้งหลายสักพักแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะมาเล่นกับหลานบ้านตัวเอง

งานเลี้ยงดำเนินการมาถึงช่วงครึกครื้นที่สุด และก็คือขั้นตอนที่ขาดไม่ได้ที่สุด

ชายหนุ่มและหญิงสาวหลายคู่ที่ต่างมีความรู้สึกดีให้กัน ก็ได้มายืนอยู่ด้วยกันแล้ว

คราวนี้จิ้นเฟิงเฉินสองคนพี่น้องเดินเข้ามาในห้องจัดเลี้ยง ยังคงดึงดูดสายตาของเซเลบคนดังหลายคน

ทั้งสองใส่ชุดสูทสีดำสั่งตัดพิเศษ ใบหน้าหล่อเหลา ร่างกายสูงใหญ่ ทำให้พวกเขากลายเป็นจุดสนใจของผู้คนอย่างง่ายดาย

ตอนที่เห็นภรรยาของบ้านตัวเอง ทันใดนั้นสายตาอ่อนโยนจนทำให้คนจมน้ำตายได้

พวกเซเลบคนดังในงานต่างพากันอุทาน ทำไมไม่ใช่ตัวเองที่เป็นเจียงสื้อสื้อหรือส้งหวั่นชีง

“เมียจ๋า”

จิ้นเฟิงเหราก้าวเท้าใหญ่ไปตรงหน้าส้งหวั่นชีง รับจานผลไม้จากมือเธออย่างคุ้นเคย จากนั้นหยิบลิ้นจี่ลูกหนึ่งมาปอกเปลือกออก เผยให้เห็นเนื้อขาวแล้วป้อนเธอกิน

ธรรมชาติของทาสเมียถูกเปิดเผยโดยไม่ต้องสงสัย

จิ้นเฟิงเฉินเดินเข้าไปตรงหน้าเจียงสื้อสื้อด้วยสีหน้าอ่อนหวาน ยื่นมือขวาให้เธออย่างสง่างาม น้ำเสียงอบอุ่น เหมือนพระอาทิตย์ต้นฤดูหนาว “คุณเจียงสื้อสื้อ ให้เกียรติเต้นรำกับผมสักเพลงได้ไหมครับ”

เจียงสื้อสื้อเผยยิ้ม แล้ววางมือน้อยไปที่ฝ่ามือแข็งแรงของเขา หมุนตัวลุกขึ้น “ถ้าคุณไม่กลัวถูกฉันเหยียบเท้า ฉันก็ยินดีค่ะ” จิ้นเฟิงเฉินอมยิ้ม จูงมือเจียงสื้อสื้อไปกลางห้องจัดเลี้ยง

ในเวลาเดียวกัน เสียงดนตรีคลาสสิกไพเราะดังขึ้น แสงไฟส่องสว่างสาดอยู่บนร่างทั้งสองคน เหมือนกับจะนำความรุ่งโรจน์มาสู่พวกเขา

จิ้นเฟิงเฉินมือหนึ่งจับมือเจียงสื้อสื้อไว้ อีกมือหนึ่งโอบเอวบางเธอไว้ เขาก้มหน้าจ้องมองเธอ ในตาดำเต็มไปด้วยความหลงใหลอย่างมาก

ถูกสายตาหลงใหลของเขาจ้องมองเช่นนี้ ใบหน้าสีขาวของเจียงสื้อสื้อก็เปื้อนไปด้วยสีแดงเข้มราวกับผลไม้แรกสุกที่รอวันเก็บ

สองร่างซ้อนกัน ก้าวไปตามจังหวะเพลง ดูไปแล้วเหมือนภาพวาดที่สวยงาม

ใบหน้าของคนในงานเต็มไปด้วยความอิจฉา

นี่แหละถึงเรียกได้ว่าหนุ่มหล่อสาวสวยแท้จริง สมกับเป็นคู่กันจริงๆ

หนึ่งเพลงจบลง เสียงปรบมือดังกึกก้อง จิ้นเฟิงเฉินก็เริ่มดูแลแขกเหรื่อในงาน

เจียงสื้อสื้อเห็นว่าลูกทั้งสองกำลังเล่นอยู่กับแม่จิ้น ก็ไม่จำเป็นต้องเป็นห่วง จึงเดินตามหลังเขาดูแลแขกเหรื่อในงาน

เมื่อเจียงสื้อสื้อเดินไปมากับจิ้นเฟิงเฉินอยู่หลายรอบ ก็รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย

สังเกตเห็นสะใภ้ข้างกายทำท่าทางขยี้ตา จิ้นเฟิงเฉินก็สงสารขึ้นมาทันที

“สื้อสื้อ ไป ”

หลังจากอธิบายแขกรอบกายอย่างสุภาพอยู่สองสามคำ แล้วจิ้นเฟิงเฉินก็จูงมือพาเจียงสื้อสื้อเดินไปข้างกายแม่จิ้น

เสี่ยวเป่าหาวนอนอยู่หลายครั้ง เถียนเถียนก็เล่นจนเหนื่อยไปนานแล้ว ตอนนี้กำลังฟุบหลับอย่างสบายบนบ่าแม่จิ้น

“แม่ ฉันจะพาเถียนเถียนกลับไปนอนที่ห้อง ท่านก็รีบไปพักผ่อนเถอะ ”

เจียงสื้อสื้ออุ้มเถียนเถียนมาจากอกแม่จิ้นอย่างเบามือ ย้ำหนึ่งประโยค พร้อมกับจิ้นเฟิงเฉินที่อุ้มเสี่ยวเป่าขึ้นบนไหล่แล้วเดินไปทางห้องนอนชั้นสอง

เมื่อต่างเอาเด็กทั้งสองวางลงบนเตียง แล้วจิ้นเฟิงเฉินก็กอดเจียงสื้อสื้อไว้ในอ้อมกอดทันที

“สื้อสื้อ คืนนี้คุณเหนื่อยแย่เลย”

มองดูหว่างคิ้วที่มีความเหนื่อยล้าของคนในอ้อมกอด จิ้นเฟิงเฉินก็ยิ่งรู้สึกสงสารมาก