ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 841

บทที่ 841 มีวาสนาบารมีสูงส่ง

เช้าวันต่อมา

หลังจากที่เจ้าหนูทั้งสองคนตื่นขึ้น ก็ไม่ได้ลงไปส่งเสียงเอะอะที่ห้องนั่งเล่นชั้นหนึ่ง แต่กลับพากันมายังห้องนอนของเจียงสื้อสื้อ

“พี่！พี่คะมานี่เร็ว！”

เถียนเถียนวิ่งไปที่เตียงด้วยขาสั้นน้อยๆของเธอ หลังจากนั้นใช้เท้าเหยียบตรงปลายเตียงและปีนขึ้นไปบนเตียงอย่างรวดเร็ว

จากนั้นกวักมือเรียกเสี่ยวเป่าที่ยืนอยู่ข้างเตียง ดวงตากลมโตของเธอทั้งสองข้างราวกับผลองุ่น

เสี่ยวเป่าลังเลอยู่สักครู่ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะปีนขึ้นไปบนเตียง

ร่างกายของเจียงสื้อสื้ออ่อนล้าไปทั่ว เธอจึงหลับลึกมาก แม้แต่เด็กทั้งสองคนปีนขึ้นมาบนเตียงเธอก็ไม่รู้สึกอะไร

“แด๊ดดี้ แด๊ดดี้ตื่นได้แล้วค่ะ”

เถียนเถียนปีนขึ้นไปบนร่างกายของจิ้นเฟิงเฉิน จากนั้นนั่งอยู่ข้างศีรษะของเขา

เธอยื่นมือน้อยๆออกไปแตะบริเวณแก้มของจิ้นเฟิงเฉิน แล้วพูดอย่างดุดันว่า “แด๊ดดี้ ลุกขึ้นมาเล่นกับเถียนเถียนเลยนะคะ！”

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วเข้าหากัน เขาค่อยๆลืมตาขึ้นและมองเห็นเจ้าหญิงตัวน้อยของเขากำลังยิ้มหวานให้ เผยฟันซี่เล็กขาวผ่องออกมาทำให้เขารู้สึกใจอ่อน

“เถียนเถียน ทำไมตื่นเช้าจังเลยครับ？ เก่งจริงๆเลย”

เขาลุกขึ้นจากเตียง แล้วเอื้อมมือไปจับศีรษะของตนด้วยอาการเมาค้างและปวดหัวราวกับจะระเบิด

แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เขาก็เอื้อมมือไปโอบเถียนเถียนมาไว้ในอ้อมแขน แล้วเอ่ยชมอย่างนุ่มนวล

ไม่ว่าใครก็มองออกว่าเขารักและทะนุถนอมเจ้าหญิงน้อยคนนี้ขนาดไหน

เสี่ยวเป่ามองไปทางจิ้นเฟิงเฉิน จากนั้นก้มศีรษะลงไปหอมแก้มของเจียงสื้อสื้อฟอดใหญ่ น้ำเสียงของเจ้าตัวเล็ก”พูดดังฟังชัดว่า “หม่ามี๊ครับ แสงแดดส่องมาถึงก้นแล้ว”

ขนตาอันเรียวยาวและหนาแน่นของเจียงสื้อสื้อกะพริบ เธอค่อยๆลืมตาขึ้น

บอกได้เลยว่าการที่ตื่นมาและได้พบกับลูกน้อยทั้งสองอีกทั้งสามีอันเป็นที่รัก ทำให้อารมณ์ของเธอดีมาก

เธอจะไม่พอใจหลังจากถูกปลุกนี้ได้อย่างไร？

“อรุณสวัสดิ์ค่ะเสี่ยวเป่า เถียนเถียนก็ตื่นแล้วเหรอ？ เก่งจริงๆเลย！”

เจียงสื้อสื้อนำมือลูบศีรษะของเสี่ยวเป่าเบาๆจากนั้นก็ลุกขึ้นและบิดขี้เกียจ

“แด๊ดดี้กับหม่ามี๊เป็นหมูขี้เซา！ เถียนเถียนตื่นตั้งนานแล้วล่ะค่ะ” เถียนเถียนหัวเราะคิกคัก

เสียงหัวเราะของเถียนเถียนทำให้เจียงสื้อสื้อรู้สึกเขินอายเล็กน้อย เธอจึงทำได้เพียงลุกขึ้นลงจากเตียงไปล้างหน้าล้างตา

จิ้นเฟิงเฉินเล่นกับเถียนเถียนและเสี่ยวเป่าอยู่สักพัก เมื่อเจียงสื้อสื้อเดินออกมาจากห้องน้ำเขาก็เข้าไปล้างหน้าเช่นกัน

หลังจากนั้นครอบครัวทั้งสี่คนก็พากันเดินลงไปข้างล่าง

ณ ห้องนั่งเล่น

“สื้อสื้อตื่นแล้วเหรอ？ เถียนเถียนมาให้คุณย่ากอดหน่อยสิคะ”

แม่จิ้นลุกขึ้นจากโซฟาแล้วยิ้มรับ เธอเข้ามาอุ้มเถียนเถียนไปจากเจียงสื้อสื้อ

มือหนึ่งกอดเถียนเถียนมือหนึ่งจูงเสี่ยวเป่าเดินไปยังโต๊ะอาหาร

ไม่นานต่อมา ทุกคนก็ตื่นนอนและลงมารับประทานอาหารเช้าซึ่งทำให้บรรยากาศบนโต๊ะอาหารสนุกสนานครึกครื้น

เมื่อนึกได้ว่าจิ้นเฟิงเฉินเมาค้าง เจียงสื้อสื้อจึงได้ปรุงซุปสำหรับแก้เมาค้างให้เขา และจิ้นเฟิงเฉินก็ดื่มเสียจนหมดถ้วย

“เฟิงเฉิน แม่ว่าจะพาสื้อสื้อกับเด็กๆ ไปไหว้พระที่วัดหนานซานซื่อสักหน่อยนะ”

หลังจากป้อนอาหารเช้าเถียนเถียนเสร็จแล้ว แม่จิ้นก็ได้เอ่ยความคิดเห็นของเธอออกมา

จิ้นเฟิงเฉินได้ยินดังนั้นเขาก็พยักหน้าเห็นด้วยโดยไม่ลังเล

ในสังคมชั้นสูงของเมืองเมืองเป่ย คนรุ่นเก่ามักเชื่อในพุทธศาสนา โดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณตาของเขา

หลังจากที่แม่จิ้นแต่งงานเข้ามาในตระกูล ก็ได้ถูกคุณท่านชี้นำให้นับถือศาสนาพุทธเช่นกัน

เธอเชื่อมั่นว่าการที่เจียงสื้อสื้อปลอดภัยนี้ ก็เพราะพระโพธิสัตว์กำลังปกป้องเธออยู่

แม่จิ้นมักจะไปนมัสการพระพุทธรูปที่วัดหนานซานซื่อเป็นระยะๆ

และตอนนี้เป็นจังหวะดีที่เธอเองไม่มีอะไรต้องทำ อีกทั้งสื้อสื้อก็กลับประเทศมาแล้วเธอจะต้องพาไปไหว้พระแน่นอน

“คุณแม่เฟิงเฉิน ฉันไปกับพวกคุณด้วยนะคะ！”

ฟางเสว่มั่นอุ้มเสี่ยวเป่าอยู่ เธอแสดงความคิดเห็นของตนออกมา

“แม่ครับ ถ้าอย่างนั้นผมกับเฟิงเหราขออนุญาตไม่ไปด้วยนะครับ”

เนื่องจากจิ้นเฟิงเฉินยังมีเรื่องอื่นต้องจัดการ เขาจึงทำได้แต่พูดออกมาอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย

ที่จริงแม่จิ้นและฟางเสว่มั่นก็ไม่ได้ติดใจอะไร ให้เขาและเฟิงเหราไปจัดการเรื่องธุรการงานอย่างสบายใจดีกว่า