ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 853

บทที่ 853 ฉันจะบอกให้ว่า ไม่มีทาง!

หลังมื้ออาหารเย็นพวกเขาทั้งสามคุยกันอยู่สักพัก เพราะฟางยู่เชินเป็นห่วงสุขภาพของคุณท่านฟางจึงเร่งให้กลับบ้านไวๆเพื่อไปพักผ่อน

คุณท่านฟางถึงจะยืนขึ้นอย่างอาลัยอาวรณ์แล้วเดินออกไปโดยมีเจียงสื้อสื้อและฟางยู่เชินช่วยพยุงคนละฝั่ง

เจียงสื้อสื้อส่งคุณท่านฟางถึงรถ

ในขณะที่กำลังจะแยกกัน คุณท่านฟางก็ลดกระจกรถอีกครั้ง มองเจียงสื้อสื้อ แล้วกำชับว่า "สื้อสื้อ วันงานวันเกิดปู่คุณ อย่าลืมพาเจ้าหนุ่มจิ้นเฟิงเฉินมาด้วยนะ"

ท้ายที่สุดแม้ว่าคุณท่านฟางจะรู้ว่าเจียงสื้อสื้อมีชีวิตที่ดีแล้ว แต่เขาก็ยังอยากเจอจิ้นเฟิงเฉินด้วยตนเอง

เพื่อยืนยันด้วยตาของตัวเองว่าเขาดีต่อเจียงสื้อสื้อจริงหรือเปล่า

อาจจะเกินความจำเป็นไปหน่อย

แต่คนแก่มักจะเป็นเช่นนี้แหละ

"ไม่ต้องห่วงนะคะคุณตา หนูจะพาเฟิงเฉินไปด้วยค่ะ" เจียงสื้อสื้อพยักหน้าตอบตกลง

ก่อนที่ฟางยู่เชินจะเหยียบคันเร่ง เขาก็โผล่หน้าออกมาจากประตูรถแล้วถามว่า "สื้อสื้อ ไม่ให้ฉันส่งกลับบ้านจริงๆหรอ?"

"พี่คะ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันให้เฟิงเฉินมารับได้"

เจียงสื้อสื้อปฏิเสธด้วยรอยยิ้ม ฟางยู่เชินก็ไม่ได้ตื้อต่อจึงเหยียบคันเร่งขับออกไป

เธอมองดูรถที่ค่อยๆขับออกจนลับตาไปจากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาจิ้นเฟิงเฉิน

จิ้นเฟิงเฉินรับสายภายในไม่กี่วินาที เขารู้ว่าเจียงสื้อสื้อทานอาหารเย็นเสร็จแล้ว

จึงพูดอย่างอบอุ่นว่า "รอฉัน" จากนั้นก็วางเรื่องที่อยู่ในมือแล้วขับรถไปรับเจียงสื้อสื้อ

เจียงสื้อสื้อมองขึ้นไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยดวงดาวด้วยความรู้สึกผ่อนคลายที่หาได้ยาก

ท้องฟ้าที่แสนกว้างใหญ่ เมื่อเทียบกันแล้วความกังวลของเธอดูเหมือนจะไม่คู่ควรที่จะกล่าวถึงเลย

เหมือนที่จิ้นเฟิงเฉินพูดไว้ ทุกอย่างกำลังดำเนินไปในทิศทางที่ดี

ไม่นานรถเก๋งสีดำคันหนึ่งก็จอดลงข้างๆเธอ เธอเพิ่งหลุดออกจากภวังมาก็พบว่าประตูรถถูกใครบางคนผลักให้เปิดออกแล้ว

จิ้นเฟิงเฉินก้าวออกจากรถยืนตรงอยู่ตรงหน้าเธอ มุมปากโค้งเล็กน้อยแล้วพูดหยอกว่า "ขอโทษนะครับคุณผู้หญิง ผมจะได้รับเกียรติที่ได้ส่งคุณกลับบ้านมั้ยครับ?"

เจียงสื้อสื้ออดหัวเราะไม่ได้ แต่ก็ให้ความร่วมมือกับเขาอย่างจริงจัง "แน่นอนว่าได้ค่ะ งั้นก็รบกวนคุณแล้ว"

จิ้นเฟิงเฉินเปิดประตูที่นั่งข้างคนขับอย่างเป็นสุภาพบุรุษให้เธอขึ้นรถ

พอทั้งสองกลับมาถึงบ้าน คนในบ้านก็หลับไปหมดแล้ว

หลังจากเจียงสื้อสื้ออาบน้ำเสร็จก็นอนอยู่ในอ้อมแขนของจิ้นเฟิงเฉิน เธอเล่าเรื่องที่ไปเจอกับคุณท่านฟางวันนี้โดยไม่รอให้จิ้นเฟิงเฉินถาม

"ตอนที่ไปฉันรู้สึกกังวลมากจริงๆ ฉันกลัวว่าคุณตาจะเคร่งขรึมหรือไม่ชอบฉัน แต่ตรงกันข้ามเลยคุณตาใจดีมาก เป็นคนดีมาก!"

จิ้นเฟิงเฉินฟังอย่างอดทน เขาส่งเสียงตอบรับเป็นครั้งคราว

เจียงสื้อสื้อที่พูดเรื่อยเปื่อยในอ้อมแขนของเขาดูน่ารักมาก

ขณะที่เจียงสื้อสื้อกำลังพูดไปๆนั้น จู่ๆก็นึกถึงเรื่องที่รับปากกับคุณท่านฟางไว้ จึงเงยหน้ามองจิ้นเฟิงเฉิน "จริงสิ เฟิงเฉิน คุณตาบอกว่าอยากให้เราทั้งสี่คนไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิด ได้มั้ย?"

"ยัยบ๊อง ไม่ว่าเธอจะไปไหนฉันก็จะไปกับเธออยู่แล้ว"

จิ้นเฟิงเฉินเกาจมูกเธอด้วยความรัก

เจียงสื้อสื้อได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มอย่างพอใจ เธอฝังแก้มไว้ในอ้อมแขนจิ้นเฟิงเฉินแล้วถูไถไปมา "ต้องเตรียมของขวัญไปงานวันเกิดคุณตา พรุ่งนี้นายช่วยหาเวลาว่างไปซื้อของขวัญกับฉันได้ไหม?"

เจียงสื้อสื้อเงยหน้าขึ้น สองมือโอบรอบคอเขา

ถ้าหากเขาไม่ตกลง เธอก็จะไม่มีทางปล่อยมือจะเกาะติดเขาไปแบบนั้น

"ได้แน่นอน"

จิ้นเฟิงเฉินหัวเราะเบาๆแล้วลูบหัวเจียงสื้อสื้อ "พรุ่งนี้ฉันจะพาเธอไปเลือกที่ร้านคุณตา!"

ดวงตาเจียงสื้อสื้อสว่างขึ้น

ของในร้านขายของโบราณของคุณตาของจิ้นเฟิงเฉินล้วนเป็นของชั้นดีที่เก็บสะสมไว้

"ตกลง!"

"ในที่สุดพวกเธอทั้งสองคนก็นึกมาคุณตาอย่างฉันได้แล้วใช่มั้ย?"

คุณท่านยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อเห็นทั้งสองคนมาเยี่ยมเขา ไม่ต้องพูดก็รู้ว่ามีความสุขแค่ไหน

แต่ทว่าทันทีที่จิ้นเฟิงเฉินพูดสีหน้าของคุณท่านก็เปลี่ยนไป

"คุณตาครับ มีของอะไรที่เหมาะสำหรับเป็นของขวัญวันเกิดผู้ใหญ่มั้ยครับ?"

ใบหน้าอ่อนโยนของคุณท่านที่กำลังยิ้มอยู่เมื่อกี้หุบลง

เอาเถอะ เขาน่าจะรู้ว่าไอ้เด็กคนนี้มาทีไรย่อมไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ

"คราวนี้คิดจะทำอะไรล่ะ? ฉันบอกให้นะว่าไม่มีทาง!"

คุณท่านพูดอย่างหงุดหงิด ไม่ต้องพูดถึงว่าท่าทางที่ระมัดระวังของเขานั้นน่ารักเพียงใด

เมื่อเห็นเจียงสื้อสื้อที่อยู่ด้านข้างก็อดยิ้มออหมาไม่ได้

พูดถึงเท่านี้คุณท่านก็กลอกตาใส่จิ้นเฟิงเฉินอย่างติดดิน"ทุกครั้งที่มาหาฉัน แกก็เลือกของดีๆกลับไปทุกครั้ง ดูสิว่าที่ร้านฉันจะมีอะไรให้แกได้เลือกอีก!"

แม้ว่าร้านขายของโบราณของเขาจะมีของแปลกๆมากมาย แต่เขาก็ยังทนเจ้าหลานชายที่มาคอยหยิบไปไม่ไหว!

"ไม่ใช่ผมครับคุณตา"

จิ้นเฟิงเฉินหัวเราะ "หลานสะใภ้ของคุณตาต่างหากที่อยากเลือก เธอจะเอาไปให้เป็นของขวัญ เอาอย่างงี้แล้วกัน วันนี้ผมเล่นหมากรุกเป็นเพื่อนทั้งเช้า คุณตาคิดว่าไงครับ?"

พอคุณท่านได้ยินว่าเจียงสื้อสื้อจะเลือกของขวัญ ใจเขาก็อ่อนลง

หลังจากฟังประโยคครึ่งหลังของจิ้นเฟิงเฉิน คิ้วก็ยกขึ้นด้วยความสุข

เขาอยู่คนเดียวจึงเหงามาก การมีคนเล่นหมากรุกด้วยทั้งเช้าเป็นสิ่งล่อใจมากๆสำหรับเขา"คุณตาคะ สื้อสื้อรู้ว่าคุณตาใจดีที่สุดเลย"

เจียงสื้อสื้อถือโอกาสก้มตัวลงเขย่าแขนของคุณท่านแล้วพูดกับคุณท่านด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

คนแก่จะทนได้การอ้อนของลูกหลานไปได้ยังไง ใจเขาอ่อนแล้วอ่อนอีก

จิ้นเฟิงเฉินมองภรรยาของเขาที่กำลังออดอ้อนด้วยรอยยิ้มและสีหน้าหลงใหล