ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 854

บทที่ 854 พอๆๆ ฉันให้เธอ

"ตกลง!"

คุณท่านยกมือขึ้นชนริมฝีปากแล้วไอสองสามครั้ง ส่วนมืออีกข้างหนึ่งไขว้ไว้ข้างหลัง ทำท่าทางน่าเกรงขามของผู้อาวุโส

เขาเหล่มองจิ้นเฟิงเหราแล้วส่งเสียงเฮอะเบาๆ "เห็นหน้าของสื้อสื้อ ฉันจะให้เลือกอะไรไปก็ได้ตามใจ!"

จิ้นเฟิงเฉินมองสีหน้าที่แสร้งทำเป็นเคร่งขรึมของคุณท่านด้วยสีหน้าเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม

เขารู้ว่าไม่มีใครสามารถต้านทานการออดอ้อนของภรรยาเขาได้

ครั้งนี้คนที่คนที่เคร่งขรึมราวกับเฒ่าทารกอย่างคุณตาเขาอดที่จะโล่งใจไม่ได้

คุณท่านที่มองออกว่าจิ้นเฟิงเฉินกำลังหัวเราะเยาะตัวเองจึงถลึงตามองเขาอย่างฉุนเฉียว

จากนั้นก็หันหน้ามายิ้มให้เจียงสื้อสื้ออย่างเป็นมิตรแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆเพราะกลัวว่าหากเสียงดังอาจทำให้เธอตกใจ

"สาวน้อย เลือกได้ตามสบายเลยนะ! ของของตาสามารถให้หนูได้อยู่แล้ว"

"คุณตาครับ ผมว่าหยกเลือดในร้านของคุณตา..."

จิ้นเฟิงเฉินพูดในเวลาที่เหมาะเจาะ เขาจงใจยืดเสียงในตอนท้าย แล้วมองคุณท่านอย่างมีความหมาย

รอยยิ้มของคุณท่านแข็งทื่อค้างอยู่บนหน้าทันที เขาหันหน้ามาตะคอกใส่จิ้นเฟิงเฉินทันควัน "เอ้! เจ้าเด็กบ้านี่ยังเอาแต่คิดเรื่องหยกเลือดนั่นอยู่ได้ ฉันจะบอกแกให้นะว่า ไม่มีทาง!"

เจียงสื้อสื้อมองฉากปะทะฝีปากของสองปู่หลานก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้

ทั้งๆที่คุณตาเป็นคนเคร่งขรึมขนาดนั้น ทำไมเวลาอยู่ต่อหน้าเฟิงเฉินถึงได้น่ารักขนาดนี้

"อะแฮ่ม"

เมื่อตระหนักว่าภาพลักษณ์อาจจะหายไปตลอดกาล คุณท่านก็หน้าแดง เพิกเฉยต่อจิ้นเฟิงเฉิน แล้วพูดกับเจียงสื้อสื้ออย่างจริงจังว่า "สาวน้อย รีบไปเลือกเถอะ!"

จากนั้นก็เสริมต่ออีกว่า "ถ้าหนูชอบหยกเลือดจริงๆก็เอาไปได้เลย"

เจียงสื้อสื้อยิ้มพลางพยักหน้า "ค่ะ ขอบคุณนะคะคุณตา"

หากบอกว่าในใจไม่รู้สึกซาบซึ้งก็คงจะไม่ใช่ความจริง

คุณท่านหวงหยกเลือดชิ้นนั้นมากๆ แต่กลับพูดออกมาว่าสามารถให้เธอได้

มันเพียงพอที่จะเห็นแล้วว่าเขารักและเอ็นดูเธอจริงๆ

"เจ้าเด็กบ้า ไป ไปเล่นหมากรุกกับฉัน"

คุณท่านลากจิ้นเฟิงเฉิน หยิบกระดานหมากรุกแล้วลากเขาไปนั่งที่สวน

หลังจากทั้งสองจากไป เจียงสื้อสื้อก็เดินเล่นในร้าน

สไตล์ร้านขายของโบราณค่อนข้างโบราณ ของในร้านจัดวางอย่างเป็นระเบียบ

ในร้านมีหยก ภาพอักษร รวมทั้งของที่หาดูได้ยากในท้องตลาดจำนวนมาก

ของมีเยอะมาก เจียงสื้อสื้อจึงไม่รู้ว่าควรจะเลือกอะไรเป็นของขวัญคุณท่านฟางถึงจะดี

เธอแอบเสียดายที่เมื่อวานตอนที่เจอคุณท่านฟางไม่ได้ถามเขาเกี่ยวกับสิ่งที่ชอบ

ทันใดนั้นเจียงสื้อสื้อก็นึกขึ้นได้ เธอจึงหยิบโทรศัพท์กดโทรหาฟางยู่เชิน

โทรศัพท์ดังขึ้นสองสามครั้งสายก็ถูกรับ

"สื้อสื้อ มีอะไรรึเปล่า?"

"มีค่ะ พี่คะ ฉันอยากถามว่าคุณตาค่อนข้างชอบอะไรคะ?"

เจียงสื้อสื้อถามอย่างตรงไปตรงมา

แม้ว่าเมื่อวานเธอจะไปเลือกของขวัญสำหรับการพบเจอกับฟางยู่เชินให้คุณท่านฟาง แต่เธอก็ยังไม่ค่อยรู้อะไรมากเกี่ยวกับความชอบของคุณท่านฟางมากมาย

เมื่อวานนี้ด้วยความรีบ หลังจากฟังคำแนะนำจากฟางยู่เชินจึงซื้อสายลูกประคำโดยไม่ได้ถามเพิ่มเติม

ฟางยู่เชินครุ่นคิดสักพัก "คุณท่านชอบของที่เกี่ยวกับยา"

"ยา?"

เจียงสื้อสื้อรู้สึกมึนงง ฟางยู่เชินก็ให้คำตอบว่า "อืม"

เธอผงะไปครู่หนึ่ง หลังจากกล่าวขอบคุณแล้วก็วางสาย

ของที่เกี่ยวกับยา...

เจียงสื้อสื้อคิดไม่ออกจริงๆว่าจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับยาชั่วขณะ

เธอจึงได้แต่เดินคอตกเข้าไปดูในร้านอย่างละเอียด

ไม่ละเลยทุกมุมที่อาจมองข้ามไป

เจียงสื้อสื้อรู้สึกประหลาดใจที่พบว่าในร้านขายของโบราณของคุณตามีชั้นหนังสือเล็กๆ

หนังสือข้างบนมีอยู่ไม่มากนัก เธอกวาดตามอง พบว่าส่วนใหญ่เป็นหนังสือที่เก็บสะสมไว้เมื่อหลายปีก่อน