ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 858

บทที่ 858 คุณชายทั้งสาม

คำพูดของหลินหลานเหมือนชี้ขาดว่าที่เจียงสื้อสื้อสวมรอยเป็นลูกสาวของฟางเสว่มั่นก็เพื่อต้องการที่จะฮุบสมบัติตระกูลฟาง

ฟางยู่เชินขมวดคิ้วแน่น พอมองหลินหลานที่พูดจาให้ร้ายก็โกรธขึ้นมาทันที

ตอนนี้เขาทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้วจึงพูดออกมาว่า "คุณป้าครับ ที่คุณป้าพูดอยู่หมายความว่าอะไร? สื้อสื้อเป็นคนที่คุณปู่มองแล้วจำได้เองแล้วจะเป็นตัวปลอมได้ยังไง? หรือว่าคุณป้าคิดว่าคุณปู่เลอะเลือนจนจำลูกหลานไม่ได้แล้ว?"

คำพูดนี้ทำให้หลินหลานหน้าเสียทันที

"อะเชิน นี่คือคำพูดที่ควรพูดกับป้างั้นหรอ?"

"ไอ้หยา พี่สะใภ้ใหญ่คะ อย่าไปคิดมากกับอะเชินเลยครับ"

เฉินหยุนป้าคนรองแทรกขึ้นออกมาด้วยรอยยิ้มราวกับว่าตนเป็นคนดี

แต่ไม่ว่าจะมองยังไงก็ดูเหมือนสุนัขจิ้งจอกที่เจ้าคิดเจ้าแค้น ให้ความรู้สึกที่ไม่ดีออกมา

เป็นไปตามคาด วินาทีต่อมาก็ได้ยินเธอพูดอย่างมุ่งร้ายว่า"คุณพ่อไปหาด้วยตัวเองขนาดนี้แล้ว ก็ต้องได้รับการยืนยันครั้งแล้วครั้งเล่าแล้วล่ะ..."

เธอเปลี่ยนเรื่องคุย "แต่ทำไมวันนี้ฉันไม่เห็นน้องสาวกลับมาเลยล่ะ? ฉันไม่ได้บอกนะ ตอนนั้นเธอจากไปอย่างเอาแต่ใจขนาดนั้น จึงทำให้หลายปีมานี้คุณท่านต้องเป็นห่วงเอามากๆ"

หลินหลานรีบเปลี่ยนสีหน้าร่วมพูดคล้อยตามเธอทันที "ไม่ใช่รึไง? หลายปีมานี้ไม่มีวันไหนเลยที่คุณพ่อจะไม่คิดถึงเธอ น้องสาวก็จริงๆเลย วันงานเลี้ยงวันเกิดของคุณพ่อก็ไม่มา แต่คุณพ่อก็ยังคงคิดถึงเธอเสมอ ช่างน่าปวดใจจริงๆ"

ทั้งสองพูดคล้อยตามกันไปมาเพื่อให้ฟางเสว่มั่นดูเป็นคนแย่ ทำให้เธอเสื่อมเสีย

แขกที่คิดดูไม่เข้าใจเหตุผลที่แท้จริง พอได้ยินเช่นนี้ก็ย่อมสงสัยในตัวฟางเสว่มั่น

"หายตัวไปตั้งหลายปี แม้แต่งานเลี้ยงวันเกิดของพ่อก็ไม่มา ช่าง...อกตัญญูจริงๆ!"

"ไม่ใช่รึไง? ว่ากันว่าตอนนั้นที่หนีไปก็เพราะหนีตามผู้ชาย"

"อะไรนะ? นี่มันน่าขายหน้าที่สุดว่ามั้ย? จะเอาหน้าที่ไหนกลับมาได้อีก?"

คำพูดวิพากษ์วิจารณ์เหล่านี้ไม่เป็นมิตร ฟางเถิงและภรรยาทนฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว

ขณะเตรียมที่จะพูดปกป้อง เจียงสื้อสื้อก็พูดขึ้นก่อนว่า "ตอนนั้นแม่ของฉันยังไม่รู้ความจึงทำให้ทุกคนเดือดร้อน ฉันต้องขอโทษด้วยจริงๆ แต่อีกสักพักเธอก็จะกลับมา

แต่คุณป้าทั้งสองนี่สิ คุณปู่ตามหาลูกสาวที่หายตัวไปหลายปีกลับมาได้อย่างยากลำบาก พวกคุณควรจะดีใจไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงยังคงพูดจาให้เสื่อมเสียเหล่านี้อยู่ แล้วปล่อยให้คนนอกมองเป็นเรื่องตลกล่ะคะ"

เจียงสื้อสื้อพูดคำเหล่านี้จบ สีหน้าของทั้งสองครอบครัวก็เปลี่ยนไป

มีเพียงฟางเย้นชิงที่ดวงตาเป็นประกายขึ้นทันทีตอนมองเจียงสื้อสื้อ

แต่พอสายตาเลื่อนไปเห็นจิ้นเฟิงเฉินที่ยืนอยู่ข้างๆเจียงสื้อสื้อ สายตาก็ฉายแววเสียดาย

"น้องพูดจาตลกไปแล้ว คุณป้ากับแม่ผมไม่ได้มีความหมายอะไรอย่างอื่นเลย ยังไงซะก็ไม่ได้เจอคุณอามานานแล้ว คุณปู่ท่านคิดถึงมาก...แต่น้องก็หน้าตาเหมือนคุณอามากเลยนะ ได้ข่าวมาว่าแต่งงานแล้ว ใช่คนที่อยู่ข้างๆน้องรึเปล่า?"

ขณะที่ฟางเย้นชิงพูดสายตาก็จ้องตรงไปที่เจียงสื้อสื้ออย่างไม่ปิดบัง

ให้ความรู้สึกเหมือนเห็นสิ่งของอะไรบางอย่าง

สายตาของเขาย่อมทำให้เจียงสื้อสื้อรู้สึกไม่สบายใจ

เมื่อบวกกับน้ำเสียงของเขาก็ยิ่งทำให้เธอเกลียดขึ้นไปอีก

จิ้นเฟิงเฉินที่ยืนอยู่ข้างเจียงสื้อสื้อโดยตลอดก็มีสีหน้าเคร่งขรึม สายตาเย็นชา แม้แต่ลมหายใจก็ดูเย็นชาขึ้น

"ผมเป็นสามีของสื้อสื้อ มีความเห็นอะไรมั้ยครับ?"

ขณะพูดจิ้นเฟิงเฉินจับมือเล็กๆของเจียงสื้อสื้อแน่น อีกมือหนึ่งก็โอบไหล่เธอแสดงความเป็นเจ้าของ

พอฟางเย้นชิงบังเอิญเหลือบไปเห็นสายตาเย็นชาของจิ้นเฟิงเฉินก็ผงะแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า "สามีของน้องดูใหญ่จากไหนมา? ท่าทางดูไม่ธรรมดาเลย"

ทันทีที่พูดจบครอบครัวของฟางเฉิงและฟางรุ่ยต่างก็มุ่งความสนใจไปที่จิ้นเฟิงเฉิน

เมื่อเห็นว่าเขาดูไม่ธรรมดาเหมือนที่ฟางเย้นชิงพูด ก็ต่างสนใจ