ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 867
สรุปบท บทที่ 867 ขออภัย ช่วยไม่ได้: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！
อ่านสรุป บทที่ 867 ขออภัย ช่วยไม่ได้ จาก ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ โดย เมียวเมียว
บทที่ บทที่ 867 ขออภัย ช่วยไม่ได้ คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายมนุษย์หมาป่าแวมไพร์ ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย เมียวเมียว อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
บรรยากาศบนโต๊ะอาหาร ในจุดประสงค์ที่ตรงเกินไป ทำให้อึดอัด
หลินหลานเห็น รู้สึกไม่พอใจทันที
แต่เธอไม่แสดงออกมา แต่ยิ้มและพูด “น้องชายของนายกับนายก็เหมือนกันไม่ใช่หรือ ถามนายก็เหมือนกัน ทุกคนเป็นครอบครัวเดียวกันไม่ใช่หรือ ครอบครัวเดียวกัน ต้องช่วยเหลือกันถูกไหม?”
เฉินหยุนไม่ยอมโอกาสดีๆ แบบนี้ถูกหลินหลานแย่งไป
รอหลินหลานพูดจบ เธอก็รีบพูดต่อ “ใช่แล้ว ครอบครัวเดียวกันก็ต้องสามัคคีกัน แต่ก็เป็นแค่โครงการหนึ่ง เฟิงเฉิน นายก็ช่วยอารองของนายหน่อยสิ?”
ผู้หญิงสองคนเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย มองคุณท่านตระกูลฟางที่สีหน้าเริ่มตึงเครียดหมดแล้ว
ฟางเฉิงและฟางรุ่ยก็มองข้ามคุณท่านตระกูลฟาง ตอนนี้ทั้งหน้าเต็มไปด้วยความคาดหวังคำตอบของจิ้นเฟิงเฉิน
“ขออภัย ฉันเพิ่งกลับประเทศไม่นาน ไม่ค่อยรู้เกี่ยวกับธุรกิจของบริษัทในประเทศ ช่วยไม่ได้” จิ้นเฟิงเฉินเห็นแก่เจียงสื้อสื้อ ยังพูดอย่างมีมารยาท
“อย่างน้อยจิ้นซื่อกรุ๊ปก็มีส่วนของนาย นายจะช่วยไม่ได้ได้ยังไง?”
“ใช่แล้ว เฟิงเฉิน……”
ไม่รออาสะใภ้ทั้งสองพูดจบ คุณท่านตระกูลฟางวางตะเกียบและถ้วยลงบนโต๊ะอย่างแรง
เสียงดังทำให้ทั้งสองตกใจ เงียบลงทันที
คนอื่นๆ เพิ่งจะสังเกตเห็นสีหน้าดูไม่ดีของคุณท่านตระกูลฟาง
“คุณพ่อ……ท่านเป็นอะไรเหรอคะ?”
หลินหลานไม่มีตา ถามให้โดนด่า
คุณท่านตระกูลฟางขมวดคิ้ว เปลี่ยนสีหน้าเป็นมิตร จ้องลูกชายสองคนด้วยสายตาเย็นชา
วันดีๆ ที่จะสร้างความสัมพันธ์ดีๆ กับหลานสาว ก็ถูกคนที่ไม่ได้รับเชิญมาทำลายบรรยากาศ
“เธอยังมีหน้ามาถามฉันว่าเป็นอะไร?”
คุณท่านตระกูลฟางถามกลับด้วยเสียงต่ำ ยิ่งกว่านั้นใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ” คิดจะพูดนานแค่ไหนถึงจะพอ? ไม่อยากกินข้าวก็ออกไป! อย่าคุยเรื่องงานบนโต๊ะอาหาร!”
คุณท่านตระกูลฟางโมโห คนที่อยู่ในเหตุการณ์ไม่กล้ามีเสียง
แม้แต่หลินหลานที่มีอารมณ์ฉุนเฉียวมาตลอดก็ยังชะงัก หายากมากที่จะเงียบลง
บรรยากาศถูกแช่แข็ง
สุดท้ายก็เป็นฟางอี้หมิงที่ทำลายบรรยากาศแย่ๆ นี้
เขาเทเหล้าให้ตัวเองหนึ่งแก้ว แล้วยกแก้วไปที่หน้าเจียงสื้อสื้อ พูดด้วยใบหน้ารู้สึกผิด “น้องสาว เมื่อวานฉันพูดคำที่แรงเกินไป ในใจรู้สึกผิดมาก ใช้โอกาสนี้ขอโทษเธอ หวังว่าน้องสาวอย่าเก็บไปคิด”
จากที่สังเกตเมื่อกี้ ฟางอี้หมิงดูออกว่าจิ้นเฟิงเฉินแคร์และรักเจียงสื้อสื้อมากขนาดไหน
แกะก้างปลาให้เธอ คีบอาหารที่เธอเอื้อมไม่ถึง
เหมือนปีศาจที่คลั่งรักและตามใจภรรยา
แค่สามารถทำให้เจียงสื้อสื้อพอใจ ก็เท่ากับว่าทำให้จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกดีต่อเขาไม่ใช่เหรอ?
สิ่งที่ฟางเย้นซินและฟางเย้นชิงเทียบกับเขาไม่ได้ ก็คือสิ่งนี้
ขณะที่คุณท่านตระกูลฟางโมโห ทั้งสองแค่ก้มหัวไม่กล้าพูด
เจียงสื้อสื้อก็คาดไม่ถึงว่าฟางอี้หมิงจะทำเรื่องกะทันหันแบบนี้
หลังจากผ่านอาการตะลึงมา เธอยิ้มบางๆ
“เกรงใจแล้ว”
ท่าทางยังคงนิ่งๆ ทำให้คนรู้สึกเหมือน หมัดที่ไร้พลังต่อยลงบนผ้าฝ้าย
เจียงสื้อสื้อไม่มีความรู้สึกดีๆ ต่อสองครอบครัวนี้อยู่แล้ว ยิ่งอย่าพูดถึงคิดมากกับคำพูดของฟางอี้หมิง
ฟางอี้หมิงก็ไม่สนใจท่าทางนิ่งๆ ของเจียงสื้อสื้อ
หลังจากที่ดื่มเหล้าหมดแก้วในทันที ก็อีกหนึ่งแก้วแล้วชูไปที่จิ้นเฟิงเฉิน
“ประธานจิ้น เมื่อวานทำเกินไป หวังว่าคุณอย่าใส่ใจ”
กับสิ่งนี้จิ้นเฟิงเฉินก็มองด้วยสายตาเย็นชา
มองดูไม่สนใจ ในความเป็นจริงไม่เคยวางพวกเขาในสายตา
ฟางเย้นซินเห็นฟางอี้หมิงทำแบบนี้ ก็ใจร้อนทันที “น้องสาว ฉัน……ฉันก็ขอโทษเธอ”
ฟางเย้นซินคิด เมื่อวานเขาไม่ได้ทำอะไรเจียงสื้อสื้อ
แต่ก็ไม่อยากให้ฟางอี้หมิงได้เปรียบ ทำได้เพียงพูดแบบนี้
แบบนี้ก็ถูกกดลงแล้วไม่ใช่เหรอ?
ฟางเย้นซินโกรธจนกัดฟันแน่น แอบจ้องฟางอี้หมิงหลายครั้ง
อีกคนก็เห็นท่าทางเล็กๆ ของฟางเย้นซินในสายตา
แต่ว่า เขาไม่สนใจ ในใจกลับรู้สึกได้ใจ
ฟางรุ่ยและเฉินหยุนรู้สึกทำตัวไม่ถูกมากๆ
บอกว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน ฟางอี้หมิงทำแบบนี้ทำให้เห็นว่าพวกเขาไม่จริงใจ
การเปรียบเทียบแบบนี้ ครอบครัวฟางรุ่ยเงียบลงทันที
ฟางเฉิงก็กลัวจะทำลายความรู้สึกดีที่กว่าลูกชายของตัวเองสะสมมา ดังนั้นก็อยู่เงียบๆ
อาหารกลางวันหนึ่งมื้อ ก็จบลงอย่างประหลาด
ครอบครัวใหญ่นั่งอยู่บนโซฟาห้องรับแขก ไม่มีใครเริ่มพูดก่อน
จนถึงเสี่ยวเป่าและเถียนเถียนหาว
จิ้นเฟิงเฉินเห็นว่าได้เวลาแล้ว จึงจูงมือเจียงสื้อสื้อแล้วพูดกับคุณท่านตระกูลฟาง “คุณตาครับ พวกเรามารบกวนมากแล้ว ผมเตรียมพาสื้อสื้อกลับบ้านก่อน รอมีเวลาค่อยมาเยี่ยมท่านอีก”
ฟางเฉิงและฟางรุ่ยได้ยินก็ตกใจทันที
ได้ยังไง?
ยังไม่ถึงจุดประสงค์ของพวกเขาเลย!
ดังนั้นไม่รอคุณท่านตระกูลฟางพูด ก็พูดก่อนเลย “เฟิงเฉิน สื้อสื้อ! เดี๋ยวก่อน……”
ฟางเฉิงเดินมาข้างหน้าของครอบครัวสี่คนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “สื้อสื้อเพิ่งกลับมาไม่ใช่เหรอ อยู่ต่ออีกสักสองสามวันสิ!”
“ใช่ ฉันยังคิดจะเลือกของขวัญให้เด็กสองคนอยู่เลย”
ฟางรุ่ยผลักฟางเฉิงไปข้างๆ พูดด้วยรอยยิ้ม
คุณท่านตระกูลฟางกวาดมองลูกชายสองคน
ในใจเขารู้ว่าจิ้นเฟิงเฉินชอบความสงบ ไม่ชอบสถานการณ์วุ่นวาย
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！