ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 90

บทที่ 90 พวกคุณหาเรื่องเอง

ซูชิงหยิงยืนอยู่ข้างๆ เธอได้ใจอย่างบอกไม่ถูก แต่ว่าก็ยังเสแสร้งพูดออกไปว่า “เข้าใจผิดไปหรือเปล่า ดูแล้วคุณเจียงไม่ได้เป็นคนแบบนั้นนะ”

มุมปากของเธอได้ชี้ขึ้น ถ้าเรื่องนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่ล่ะก็ เจียงสื้อสื้อก็จะกลายเป็นผู้หญิงที่มีมลทิน เธอไม่เชื่อหรอกว่า พ่อจิ้นแม่จิ้นจะยอมให้คนแบบนี้แต่งงานกับจิ้นเฟิงเฉิน

นัยน์ตาของฉินซวนได้แดง ดูแล้วอย่าให้เอ่ยเลยว่าน่าสงสารขนาดไหน

“คุณท่านจิ้น คุณหญิงจิ้น พวกคุณตัดสินให้ด้วย! พวกเราตระกูลหลานกับตระกูลเจียงไม่ได้มีความแค้นอะไรกับพวกคุณ แต่ว่าตอนนี้เป็นเพราะพวกคุณหลานซื่อกรุ๊ปนั้นได้เจอกับปัญหาใหญ่ นี่มันเป็นเลือดเนื้อทั้งชีวิตของพวกเราเลยนะ!”

คุณหญิงจิ้นมองจิ้นเฟิงเฉิน ถามออกไปว่า “ที่พวกเขาพูดเป็นเรื่องจริงเหรอ? เพื่อผู้หญิงคนนี้ ลูกไปเล่นงานทั้งสองตระกูล?”

น้ำเสียงของเธอไม่ได้อ่อนโยนเหมือนปกติอีกต่อไป การอบรมสั่งสอนของตระกูลจิ้นนั้นเดิมก็เข้มงวดอยู่แล้ว ถ้าเกิดจิ้นเฟิงเฉินไปเล่นงานตระกูลเจียงกับตระกูลหลานเพราะอารมณ์ส่วนตัว พ่อจิ้นแม่จิ้นจะไม่โมโหได้ยังไง

พ่อจิ้นสีหน้าได้เคร่งเครียดขึ้น ตาของเขาได้จ้องจิ้นเฟิงเฉินเหมือนต้องการคำอธิบาย

ใบหน้าของเจียงสื้อสื้อได้ซีดลง เธอรีบพูดออกไปว่า “ไม่ใช่นะคะ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณชายจิ้น”

เห็นสีหน้าที่ต่อว่าของแม่จิ้น เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกผิดอย่างห้ามไม่ได้

สถานการณ์เริ่มวุ่นวาย ที่จริงฉินซวนกับหลานเป่ยชวนก็กลัวเหมือนกัน เพราะว่าถ้าทำแบบนี้แล้วอาจจะทำให้จิ้นเฟิงเฉินโมโหมากๆ แต่ถ้าทำให้เจียงสื้อสื้อด่างพร้อย ให้ตระกูลจิ้นไม่ชอบเธอ นี่ก็เป็นโอกาสที่ดี

ถ้าเรื่องนี้สำเร็จ ถ้าเกิดเจียงสื้อสื้อถูกทิ้ง ตระกูลจิ้นก็ไม่มีทางไปเล่นงานพวกเขา ถึงตอนนั้นวิกฤตที่ตระกูลหลานกับตระกูลเจียงเผชิญอยู่ก็หายไป

คนรอบข้างได้พูดหนักกว่าเดิม คนในงานนั้น ได้มามุงดูเกือบหมด

“จึๆ คิดไม่ถึงผู้หญิงที่ดูไร้เดียงสาคนหนึ่ง จะมีเบื้องหลังแบบนี้”

“ใช่ๆ ผู้หญิงแบบนี้จะเหมาะกับคุณชายจิ้นได้ยังไง!”

“เท่าที่ฉันดูก็แค่จิ้งจอก เธอดูสิตอนนี้คุณชายน้อยยังจูงมือเธออยู่ ไม่รู้ว่าใช้วิธีอะไรทำให้คนอื่นเขาหลงได้ขนาดนี้!”

“งานเลี้ยงดีๆ แท้ๆ โดนเธอทำเละไปหมด น่ารังเกียจจริงๆ!”

......

ตอนที่ทุกคนต่างพากันพูดต่อว่าอยู่นั้น จิ้นเฟิงเหราก็ปรากฏตัว ใบหน้าที่หล่อร้ายแต่ดูอ่อนโยน ได้ยินเขาหัวเราะคิกๆ แล้วพูดว่า “55 นี่เป็นคำพูดที่ฟังแล้วน่าขำที่สุดในวันนี้”

แม่จิ้นจ้องเขาเขม็ง “เวลาไหนแล้วยังหัวเราะอีก?”

จิ้นเฟิงเหราเดินเข้าไป ไปจับมือแม่ของตัวเองแล้วพูดว่า “แม่ครับ แม่ไม่รู้ ผมนั้นเคยเห็นคนที่หน้าไม่อาย แต่ไม่เคยเห็นคนที่หน้าไม่อายได้ขนาดนี้ เป็นเพราะลูกชายของตัวเองไปมีอะไรกับน้องสาวต่างแม่ของคุณเจียงแท้ๆ แล้วก็ทิ้งคุณเจียงไปอย่างไม่ไยดี ยังมีหน้าที่จะมาโยนความผิดให้คนอื่น”

คนรอบข้างที่ได้ยินก็อึ้งไป รวมไปถึงแม่จิ้นเธอมองจิ้นเฟิงเหราแล้วพูดว่า “ลูกอย่าพูดมั่วๆ นะ!”

“แม่ครับ นี่ขนาดลูกชายตัวเองแม่ก็ไม่เชื่อเหรอ? ผมบอกแม่นะ! ยังมีอะไรที่มันดูเกินไปกว่านี้อีก พวกเขาทั้งสองตระกูลได้รวมหัวกันไล่คุณเจียงออกจากบ้าน แม่ของคุณเจียงป่วยหนักนอนที่โรงพยาบาล เงินสักสตางค์ก็ไม่ให้ ห้าปีที่ผ่านมานั้นไม่ถามไม่ไถ่เลยสักคำ”