ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 900

เวลาค่ำคืนย่อมสั้นเสมอ เจียงสื้อสื้อช่วยจิ้นเฟิงเฉินเก็บของจัดกระเป๋า แต่แทบไม่มีของอะไรเลย

จิ้นเฟิงเฉินดูเธอยุ่งอยู่กับการเก็บของ รู้สึกห่วงใย “อย่ายุ่งเลย เดี๋ยวผมเก็บเอง”

เจียงสื้อสื้อตัวแข็ง จากนั้นก็หยิบเสื้อเชิ้ตออกมาจากตู้เสื้อผ้าตัวหนึ่ง หันไปพูด “ฉันยินดีช่วยคุณเก็บ ไม่ได้เหรอ?”

เธอเพิ่งพูดจบ ก็เห็นจิ้นเฟิงเฉินยักคิ้วยิ้ม

“มีอะไรน่าตลก?” เจียงสื้อสื้อรู้สึกสงสัย

จากนั้น จิ้นเฟิงเฉินก็ยังมีรอยยิ้ม “ผมดีใจ เมียผมกุลสตรีขนาดนี้ ขุดได้เพชรเม็ดงามจริงๆ”

“ปลิ้นปล้อน......” เจียงสื้อสื้อพูดไป ก็ถอนหายใจ แล้วก็เงียบ

“เป็นอะไร?” จิ้นเฟิงเฉินเห็นเธอเหมือนไม่สบายใจ ยื่นมือไปจับแก้มเธอ

เจียงสื้อสื้อมองใบหน้าที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม พูดว่า “คุณไปอิตาลีต้องดูแลตัวเองนะ ฉันและลูกรอคุณอยู่”

จิ้นเฟิงเฉินก้มหน้ามองเธอ มืออันอบอุ่นจับหัวเธอ ลมหายใจพ่นอยู่บนหน้าเธอ

“แน่นอน วางใจได้” จิ้นเฟิงเฉินอุ้มหญิงสาวตรงหน้าขึ้น ก้าวเดินไปที่เตียง วางเธอลงบนเตียงเบาๆ

นอกหน้าต่างจันทร์สวยลมเย็น ภายในห้องมีเสียงลมหายใจสองคน พัวพันกัน

วันถัดไป จิ้นเฟิงเฉินออกจากบ้านแต่เช้า นั่งเครื่องบินสู่อิตาลี

เมื่อเจียงสื้อสื้อตื่นมา ข้างกายเธอก็ไม่มีความอบอุ่นแล้ว มองข้างกาย เธอไม่รู้ว่าความรู้สึกในใจตัวเองคืออะไร

เหมือนกับขาดอะไรบางอย่างไป มันโปร่งและอ้างว้าง

เธออึ้งไปครู่หนึ่ง เอาหัวมุดเข้าไปในผ้าห่มอย่างคิดถึง ดมกลิ่นของผู้ชายที่เธอคิดถึง เหมือนเขายังอยู่ข้างกาย

ที่แท้ จิ้นเฟิงเฉินไม่อยู่ทำให้เธอไม่คุ้นเคยขนาดนี้?

จนเขาจากไป ถึงรู้ว่าเขาสำคัญสำหรับตัวเองมากแค่ไหน

อีกฝั่งหนึ่ง หลังจากการบินสิบกว่าชั่วโมง พวกจิ้นเฟิงเฉิน ก็ถึงสนามอิตาลี

จิ้นเฟิงเฉินพาคนมาไม่เยอะ เขาใส่เสื้อคลุมสีดำ ดูแล้วเรียบง่ายและดูดี

บอดี้การ์ดข้างกายสองด้าน คนที่ติดตามเขาใกล้ชิด คือกู้เนี่ยน

และที่ไม่ไกลนั่น มีคนเตรียมตัวรับพวกเขาแต่เช้าแล้ว

คนของคนทั้งสองฝั่งยิ่งอยู่ยิ่งใกล้ แค่ครู่เดียว จิ้นเฟิงเฉินเห็นฟางอี้หมิง

ฟางอี้หมิงก็เพิ่งถึงวันนี้ เพียงแค่เร็วกว่าจิ้นเฟิงเฉินมีไม่กี่ชั่วโมง เขาต้องแสดงความตั้งใจ จึงต้องมารอก่อน

งานหลักของเขาครั้งนี้ คือส่งยามาให้จิ้นเฟิงเฉิน

ทั้งสองฝั่งทักทายกันแล้ว จิ้นเฟิงเฉินกับฟางอี้หมิงขึ้นรถคันเดียวกัน

พวกเขายังมีเรื่องต้องคุยกันอีกเยอะ

ฟางอี้หมิงกับจิ้นเฟิงเฉินนั่งด้านหลัง ฟางอี้หมิงเอียงคอมองผู้ชายที่ดูสง่าข้างกาย บุคลิกที่ทำให้คนอื่นไม่กล้าเข้าใกล้ง่ายๆ

เขารู้สึกตื่นเต้น ตั้งสติ แล้วพูดว่า “ประธานจิ้น ไม่ทราบว่ายามากมายขนาดนี้ จะเก็บไว้ไหนครับ?”

จิ้นเฟิงเฉินเงยหน้ามองฟางอี้หมิง ตาอันคมดำคู่นั้น ริมฝีปากบางพูดว่า “เรื่องนี้ไม่ต้องห่วง ผมจะหาคนจัดการเอง”

ฟางอี้หมิงเห็นจิ้นเฟิงเฉินพูดแบบนี้ ก็วางใจ

มองเห็นร่างที่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง ใบหน้าอันสวยงามของเธอมีรอยยิ้ม สายตาเย้ายวน อุ่นอันอวบอั๋นในชุดกระโปรงสั้น ทำให้เธอดูดีมีสง่า

ร่างของเธอเหมือนงูในทะเล พิงอยู่ข้างเก้าอี้ของจิ้นเฟิงเฉิน กะพริบตา แล้วพูดว่า “ทำไม มาถึงอิตาลีก็เรียกฉันมา คิดถึงฉันเหรอ?”

สาวงามเร่าร้อน จิ้นเฟิงเฉินกลับสีหน้านิ่งเฉย เขามองชีซาไปทีหนึ่ง แล้วลุกขึ้น วางศอกไว้ข้างหน้าต่าง “ผมมีเรื่องจะให้ช่วย”

ได้ยิน รอยยิ้มของสาวงามก็นิ่งไปทันที เธอทำเสียงเย็นชา ลุกขึ้น เบ้ปากพูด “คุณสั่งงานฉันทุกครั้งอย่างเคยชินมากเลยนะ ถ้าฉันไม่ช่วยละ?”

ชีซาเป็นเจ้าสำนักของสำนักอู๋ซาง เป็นคนลึกลับ ใครจะไปคิดถึงได้ว่าเธออยู่ต่อหน้าจิ้นเฟิงเฉินจะเป็นแบบนี้?

ตอนแรกเธอคิดว่า เธอพูดแบบนี้แล้ว จิ้นเฟิงเฉินอาจจะพูดประโยชน์ที่น่าฟังสักสองประโยชน์

ที่ไหนได้ จิ้นเฟิงเฉินแม้แต่สีหน้าที่ดีหน่อยก็ไม่มี พูดอย่างไม่ลังเลแม้แต่นิดเดียว “ถ้างั้นก็ช่างเถอะ”

เขาเด็ดขาดแบบไม่มีท่าทีจะขอร้องเธอแม้แต่น้อย

ชีซากัดริมฝีปาก แววตาอันผิดหวังจ้องหน้าด้านข้างอันมีเสน่ห์ของจิ้นเฟิงเฉิน

หายใจหอบเล็กน้อย จะโดนผู้ชายอย่างจิ้นเฟิงเฉินโมโหจนตาย

ผู้คนนี้ไม่เคยเล่นเกมตามกติกาตลอด ครั้งนี้ก็เหมือนเดิม

ชีซาถอนหายใจ ต้องยอมอย่างจำใจ “พูดเลย ให้ช่วยเรื่องอะไร?”

จิ้นเฟิงเฉินหาเธอด้วยตัวเอง ทำให้ชีซารู้สึกสนใจ

“คืนนี้โกดังที่เลขที่38 ถนนอิ๋งหนานมีการส่งมอบยา คุณมีความมั่นใจไหมว่าก่อนที่ฝ่ายตรงข้ามจะขนย้าย เผายาให้หมด?”

จิ้นเฟิงเฉินพูดไป ดับบุหรี่และจุดมวนใหม่ ประกายไฟสว่างไปทันที