ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 914
“อย่าให้พวกเขารู้ว่าผมเป็นคนอยู่เบื้องหลัง ดังนั้นคุณเผยตัวสักนิดหน่อย”
จิ้นเฟิงเฉินเงียบไปชั่วครู่ค่อยเอ่ยขึ้น
“ฉันต้องเปิดเผยตัว”
ชีซาควบคุมตัวเองไม่อยู่แล้ว ราวกับแมวที่ขู่พร้อมกระโดด “จิ้น แม้ว่าฉันจะวางแผนให้เรื่องทั้งหมดมันชี้มาที่ฉัน แต่คุณคิดจะให้ฉันมารับกรรมแทนแบบนี้ จะใจร้ายเกินไปหน่อยหรือเปล่า”
เธอหัวเราะออกมาด้วยความโกรธ จ้องมองเขาไม่อยากจะเชื่อ
เมื่อคิดว่าเธอทำอะไรเพื่อเขาบ้าง ไม่ได้ขอให้เขาขอบคุณ แต่ก็ไม่จำเป็นต้องใจร้ายขนาดนี้
ตรงข้ามกับเธอ จิ้นเฟิงเฉินยังคงนิ่ง เขารินไวน์แดงลงในแก้ว ยกขึ้นจิบ หันไปมองเธอ มุมปากยกขึ้น “รับกรรมอะไร คุณเองก็คิดจะแก้แค้นให้ลูกน้องอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”
“ฉัน...” ชีซาอยากตอบโต้ แต่ว่าเขาพูดความจริง จึงทำได้เพียงปล่อยไป
จิ้นเฟิงเฉินพูดต่อ “ดังนั้นผมจึงต้องการให้ดูเป็นเหมือนการแก้แค้น ไม่อย่างนั้นมันจะมีผลต่อแผนการในอนาคตของผม”
“คุณนี่ช่างเย็นชาจริงๆ ” ชีซาคุมอารมณ์ตัวเองเอาไว้ ส่งเสียงหยัน
เมื่อก่อนรู้สึกว่าเขาเย็นชา แต่ว่าเรื่องนี้ ทำให้เธอมั่นใจได้ว่าชาตินี้เธอคงไม่เคยเจอใครเจ้าแผนการเท่าเขาอีกแล้ว ชายแก่เจ้าเล่ห์
เธอเป็นถึงเจ้าสำนักของสำนักอู๋ซาง แต่กลับมาเป็นตัวตลกให้เขา
ชีซายิ่งคิดยิ่งโกรธ เธอสูดหายใจเข้าลึก ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความโกรธ
ถ้าไม่ใช่เพราะครั้งนั้นจิ้นเฟิงเฉินช่วยชีวิตเธอเอาไว้ เธอก็คงจะหลีกเลี่ยงเขาได้
จิ้นเฟิงเฉินราวกับไม่รับรู้ถึงความโกรธของเธอ นั่งจิบไวน์ด้วยท่าทางเฉยชา
เพราะท่าทางเย็นชาของเขา ทำให้เธอกัดฟันด้วยความโกรธ
“ฉันไปล่ะ”
ชีซาคิดว่าถ้าเธออยู่นานเกินไปคงจะระเบิดเป็นแน่
กู้เนี่ยนยืนอยู่หน้าประตู เกือบจะโดนชีซาที่กำลังโกรธชนเข้า
เขารีบหลบออกด้านข้าง มองเธอด้วยความเห็นอกเห็นใจ
หลังจากเธอไปแล้ว กู้เนี่ยนเดินมาหยุดอยู่ด้านข้างจิ้นเฟิงเฉิน
“คุณชายครับ ต้องการให้ผมทำอะไรไหมครับ” กู้เนี่ยนถาม
จิ้นเฟิงเฉินมองเขา ส่ายหน้าเบาๆ “ไม่ต้อง”
“แต่ว่า...” กู้เนี่ยนเป็นห่วงว่า คนของSAจะสงสัยมาถึงเขา
“ไม่เป็นไรหรอก”
จิ้นเฟิงเฉินเชื่อมั่นในฝีมือของชีซา
……
เช้าวันต่อมา จิ้นเฟิงเฉินยังคงนอนหลับอยู่ กู้เนี่ยนเปิดประตูเข้ามา รีบเดินเข้าไปหาเขา
จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกตัวลืมตาตื่นขึ้นมา เมื่อเห็นว่าเห็นกู้เนี่ยน จึงขมวดคิ้ว “มีอะไร”
สีหน้ากู้เนี่ยนดูไม่ดี บอกเสียงเบา “คุณจอห์นมาครับ”
เมื่อได้ยินดังนั้น จิ้นเฟิงเฉินจึงหัวเราะ “มาเร็วจริงๆ ”
รู้อยู่ก่อนแล้วว่าจอห์นต้องมาหา ดังนั้นจึงไม่ได้แปลกใจอะไร
เขาสาวเท้ายาวเข้าไปในห้องน้ำ
เมื่อเห็นดังนั้น กู้เนี่ยนจึงหมุนตัวเดินออกไป
คุณเฟิงมาหรือยัง”
จอห์นที่รออยู่ในห้องรับแขกมองเห็นกู้เนี่ยนเดินออกมา จึงรีบถาม
กู้เนี่ยนไม่ได้ตอบ เพียงบอกกับเขา “รบกวนคุณจอห์นรอสักครู่ครับ อีกไม่นานเดี๋ยวคุณเฟิงก็มาครับ”
“ครับ”
แม้ในใจจะร้อนรน ทว่าจอห์นทำได้เพียงรออย่างใจเย็น
ผ่านไปเกือบสิบนาที จิ้นเฟิงเฉินก็เดินออกมาจากห้อง
เมื่อมองเห็นจอห์นที่นั่งอยู่ในห้องรับแขก ดวงตาของจิ้นเฟิงเฉินก็วาววับขึ้น แต่ก็กลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว
“คุณจอห์น อรุณสวัสดิ์ครับ” เขาเดินเข้าไป
“อรุณสวัสดิ์ครับ คุณเฟิง”
จอห์นลุกขึ้น ยิ้มให้เขา ทว่ายังคงเป็นรอยยิ้มฝืนๆ
เมื่อคืนเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น เขาจะยิ้มออกมาจากใจจริงได้ยังไง
“เชิญนั่งครับ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！