ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 941

เจียงสื้อสื้อเมื่อฟังจบ ก็หันหน้าไปมองคุณท่านที่ยังนอนไม่ได้สติอยู่ ในใจมีความรู้สึกบางอย่างที่ไม่สามารถพูดมันออกมาได้

ความกลัดกลุ้มใจสินะ

" ครั้งนี้เกิดอุบัติเหตุรถชนที่ร้ายแรง ถึงจะไม่น่าฟังแต่ขอพูดสักหน่อย ทำได้แค่ถอนหายใจไปวัน ๆ ไม่รู้ว่าจะฟื้นขึ้นมาได้ไหม "

พูดถึงตรงนี้ ซ่างหยิงก็ร้องไห้ออกมา

เหตุการณ์นี้ ทำให้เกิดความทุกข์ระทมขึ้นในจิตใจ เจียงสื้อสื้อรอบดวงตาแดงก่ำ หายใจแทบไม่ออก ก่อนจะยื่นมือมากุมของซ่างหยิงไว้ กลั้นน้ำตาพูด " ยังไงคุณตาก็ต้องดีขึ้น ดีขึ้นแน่ ๆ "

พูดยังไม่ทันจบ น้ำตาก็ไหลทะลักออกมา

" ขอโทษ "

เจียงสื้อสื้อตะแคงหน้า แล้วเช็ดน้ำตาอย่างลวก ๆ

มือของซ่างหยิงตบลงบนมือเธอเบา ๆ " พวกเราอย่าร้องไห้ไปเลย คุณท่านเป็นคนมีโชคอยู่แล้ว ถ้าเรื่องแย่ ๆ ครั้งนี้ผ่านไป แค่.... "

ไม่รู้ว่านึกอะไรขึ้นได้ สติของซ่างหยิงก็เหมือนมีอะไรบางอย่าง

" น้าสะใภ้เล็ก คุณอยากจะพูดอะไรเหรอคะ " เจียงสื้อสื้อลองเชิงถามออกไป

ซ่างหยิงลังเลไปชั่วครู่ก่อนจะพูด " สื้อสื้อ ตอนนี้แม่ของเธอเป็นยังไงบ้าง "

เจียงสื้อสื้อเม้มปากเบา ๆ แล้วตอบตามจริง " แม่ของฉันก็เหมือนเดิมแหละค่ะ "

" สื้อสื้อ เธอรู้ไหม ว่ายายของเธอตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ ก็พึงคิดถึงแต่แม่ของเธอมาโดยตลอด ฉันคิดว่าสิ่งที่ท่านเสียดายมาตลอดชีวิตก็คือการไม่ได้เจอหน้าแม่ของเธอเลยสักครั้ง "

คำพูดพวกนี้เหมือนเป็นมีดที่ปักลงกลางใจของเจียงสื้อสื้อ ทำให้น้ำตาของเธอไหลลงมาอย่างเสียไม่ได้

" มันคือสิ่งที่แม่ทำเพื่อขอโทษคุณยายค่ะ " เธอพูดไปสะอื้นไปด้วย

" สื้อสื้อ ฉันหวังว่าความผิดพลาดที่เคยมีจะไม่เกิดขึ้นกับคุณท่านอีก "

ความหมายของสิ่งที่ซ่างหยิงจะสื้อ เจียงสื้อสื้อเข้าใจมันแล้ว

เธอพยักหน้ารับ " น้าสะใภ้เล็ก ฉันรู้แล้วว่าต้องทำยังไง "

" ถ้าอย่างงั้นก็ฝากด้วยนะ "

......

จากนั้น จิ้งเฟิงเฉินก็ได้มาถึงโรงพยาบาล

เมื่อไปเยี่ยมคุณท่านแล้ว เจียงสื้อสื้อก็พาเขามาไปสวนดอกไม้ที่ชั้นล่างของตึก

" เฟิงเฉิน ฉันมีเรื่องจะบอก... "

พูดไปครึ่งประโยค เจียงสื้อสื้อก็มีท่าทีลังเล

เธอจะทำแบบนั้นจริง ๆ น่ะเหรอ

จิ้งเฟิงเฉินถามอย่างสงสัย " เป็นอะไรไปรึเปล่า "

เจียงสื้อสื้อหายใจเข้าเฮือกใหญ่ เหมือนกำลังตัดสินใจเรื่องที่ยิ่งใหญ่บางอย่าง " ฉันจะไปรับแม่ให้มาอยู่ที่นี่ "

" รับมาอยู่ที่นี่เหรอ "

" อื้ม คนที่คุณตาคิดถึงที่สุดก็คือแม่ แต่ตอนนี้สภาพของคุณตาเป็นแบบนี้ ไม่แน่ถ้าแม่มาคอยอยู่ข้าง ๆ คุณตาอาจจะฟื้นเร็วขึ้นก็ได้ "

" คุณตัดสินใจอะไรผมก็จะเห็นด้วยกับคุณเสมอนั่นแหละ " จิ้งเฟิงเฉินพูดขึ้น

เจียงสื้อสื้อเบะปากพูด " ขอบคุณนะคะ เฟิงเฉิน

" ฉันจะให้กู้เนี่ยนรับแม่คุณมาที่นี่ คุณก็รออย่างสงบใจที่นี่เถอะ "

แค่เธอเอ่ยปากขอ เขาก็พร้อมที่จะทำทุกอย่างให้ออกมาอย่างเป็นขั้นเป็นตอนและสมบูรณ์

" มีคุณแล้วมันดีมากเลยจริง ๆ " เธออ้าแขนสองข้างโอบกอดรอบ ๆ เอวของเขา

เจิ้งเฟิงเฉินกอดเธอตอบ มุมปากค่อย ๆ ยกขึ้น ดวงตามีประกายของความอบอุ่นเป็นนัย ๆ

การทำงานกู้เนี่ยนรวดเร็วมาก เพียงแค่วันเดียวก็สามารถรับฟางเสว่มั่นจากเมืองจิ่นกลับมาได้

" แม่ " เจียงสื้อสื้อเมื่อเห็นแม่ก็รีบวิ่งเข้าไปกอดเธอไว้

ฟางเสว่มั่นตบหลังเธอเบา ๆ

" แม่ หนูขอโทษ ที่ทำให้แม่ต้องเจ็บปวดทรมานอย่างนี้ "

ในน้ำเสียงอู้อี้นั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

จริง ๆ แล้วร่างกายของแม่ไม่ควรทรมานขนาดนี้ แต่เพราะไม่มีวิธีที่ไม่มีทางเลือก เธอคิดว่าแม่ของเธอคงอยากอยู่ข้างๆ คุณตา

" ฉันได้ยินทั้งหมดจากผู้ช่วยกู้แล้ว " ฟางเสว่มั่นพูด " พาฉันไปหาคุณตาของแกซะสิ "

แม่ดูสงบเงียบเกินไป

จนเจียงสื้อสื้อรู้สึกเป็นกังวล " แม่ ไม่เป็นไรจริง ๆ เหรอ "

" ฉันจะเป็นอะไรไปได้ล่ะ "

เจียงสื้อสื้อมองหน้าเธออย่างจริงจัง พยายามมองว่าในความนิ่งเฉยของแม่นั้นจะต้องมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ แต่ก็ไม่มีอะไรปรากฏออกมาเลย