ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 941

เจียงสื้อสื้อเมื่อฟังจบ ก็หันหน้าไปมองคุณท่านที่ยังนอนไม่ได้สติอยู่ ในใจมีความรู้สึกบางอย่างที่ไม่สามารถพูดมันออกมาได้

ความกลัดกลุ้มใจสินะ

" ครั้งนี้เกิดอุบัติเหตุรถชนที่ร้ายแรง ถึงจะไม่น่าฟังแต่ขอพูดสักหน่อย ทำได้แค่ถอนหายใจไปวัน ๆ ไม่รู้ว่าจะฟื้นขึ้นมาได้ไหม "

พูดถึงตรงนี้ ซ่างหยิงก็ร้องไห้ออกมา

เหตุการณ์นี้ ทำให้เกิดความทุกข์ระทมขึ้นในจิตใจ เจียงสื้อสื้อรอบดวงตาแดงก่ำ หายใจแทบไม่ออก ก่อนจะยื่นมือมากุมของซ่างหยิงไว้ กลั้นน้ำตาพูด " ยังไงคุณตาก็ต้องดีขึ้น ดีขึ้นแน่ ๆ "

พูดยังไม่ทันจบ น้ำตาก็ไหลทะลักออกมา

" ขอโทษ "

เจียงสื้อสื้อตะแคงหน้า แล้วเช็ดน้ำตาอย่างลวก ๆ

มือของซ่างหยิงตบลงบนมือเธอเบา ๆ " พวกเราอย่าร้องไห้ไปเลย คุณท่านเป็นคนมีโชคอยู่แล้ว ถ้าเรื่องแย่ ๆ ครั้งนี้ผ่านไป แค่.... "

ไม่รู้ว่านึกอะไรขึ้นได้ สติของซ่างหยิงก็เหมือนมีอะไรบางอย่าง

" น้าสะใภ้เล็ก คุณอยากจะพูดอะไรเหรอคะ " เจียงสื้อสื้อลองเชิงถามออกไป

ซ่างหยิงลังเลไปชั่วครู่ก่อนจะพูด " สื้อสื้อ ตอนนี้แม่ของเธอเป็นยังไงบ้าง "

เจียงสื้อสื้อเม้มปากเบา ๆ แล้วตอบตามจริง " แม่ของฉันก็เหมือนเดิมแหละค่ะ "

" สื้อสื้อ เธอรู้ไหม ว่ายายของเธอตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ ก็พึงคิดถึงแต่แม่ของเธอมาโดยตลอด ฉันคิดว่าสิ่งที่ท่านเสียดายมาตลอดชีวิตก็คือการไม่ได้เจอหน้าแม่ของเธอเลยสักครั้ง "

คำพูดพวกนี้เหมือนเป็นมีดที่ปักลงกลางใจของเจียงสื้อสื้อ ทำให้น้ำตาของเธอไหลลงมาอย่างเสียไม่ได้

" มันคือสิ่งที่แม่ทำเพื่อขอโทษคุณยายค่ะ " เธอพูดไปสะอื้นไปด้วย

" สื้อสื้อ ฉันหวังว่าความผิดพลาดที่เคยมีจะไม่เกิดขึ้นกับคุณท่านอีก "

ความหมายของสิ่งที่ซ่างหยิงจะสื้อ เจียงสื้อสื้อเข้าใจมันแล้ว

เธอพยักหน้ารับ " น้าสะใภ้เล็ก ฉันรู้แล้วว่าต้องทำยังไง "

" ถ้าอย่างงั้นก็ฝากด้วยนะ "

......

จากนั้น จิ้งเฟิงเฉินก็ได้มาถึงโรงพยาบาล

เมื่อไปเยี่ยมคุณท่านแล้ว เจียงสื้อสื้อก็พาเขามาไปสวนดอกไม้ที่ชั้นล่างของตึก

" เฟิงเฉิน ฉันมีเรื่องจะบอก... "

พูดไปครึ่งประโยค เจียงสื้อสื้อก็มีท่าทีลังเล

เธอจะทำแบบนั้นจริง ๆ น่ะเหรอ

จิ้งเฟิงเฉินถามอย่างสงสัย " เป็นอะไรไปรึเปล่า "

เจียงสื้อสื้อหายใจเข้าเฮือกใหญ่ เหมือนกำลังตัดสินใจเรื่องที่ยิ่งใหญ่บางอย่าง " ฉันจะไปรับแม่ให้มาอยู่ที่นี่ "

" รับมาอยู่ที่นี่เหรอ "

" อื้ม คนที่คุณตาคิดถึงที่สุดก็คือแม่ แต่ตอนนี้สภาพของคุณตาเป็นแบบนี้ ไม่แน่ถ้าแม่มาคอยอยู่ข้าง ๆ คุณตาอาจจะฟื้นเร็วขึ้นก็ได้ "

" คุณตัดสินใจอะไรผมก็จะเห็นด้วยกับคุณเสมอนั่นแหละ " จิ้งเฟิงเฉินพูดขึ้น

เจียงสื้อสื้อเบะปากพูด " ขอบคุณนะคะ เฟิงเฉิน

" ฉันจะให้กู้เนี่ยนรับแม่คุณมาที่นี่ คุณก็รออย่างสงบใจที่นี่เถอะ "

แค่เธอเอ่ยปากขอ เขาก็พร้อมที่จะทำทุกอย่างให้ออกมาอย่างเป็นขั้นเป็นตอนและสมบูรณ์

" มีคุณแล้วมันดีมากเลยจริง ๆ " เธออ้าแขนสองข้างโอบกอดรอบ ๆ เอวของเขา

เจิ้งเฟิงเฉินกอดเธอตอบ มุมปากค่อย ๆ ยกขึ้น ดวงตามีประกายของความอบอุ่นเป็นนัย ๆ

การทำงานกู้เนี่ยนรวดเร็วมาก เพียงแค่วันเดียวก็สามารถรับฟางเสว่มั่นจากเมืองจิ่นกลับมาได้

" แม่ " เจียงสื้อสื้อเมื่อเห็นแม่ก็รีบวิ่งเข้าไปกอดเธอไว้

ฟางเสว่มั่นตบหลังเธอเบา ๆ

" แม่ หนูขอโทษ ที่ทำให้แม่ต้องเจ็บปวดทรมานอย่างนี้ "

ในน้ำเสียงอู้อี้นั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

จริง ๆ แล้วร่างกายของแม่ไม่ควรทรมานขนาดนี้ แต่เพราะไม่มีวิธีที่ไม่มีทางเลือก เธอคิดว่าแม่ของเธอคงอยากอยู่ข้างๆ คุณตา

" ฉันได้ยินทั้งหมดจากผู้ช่วยกู้แล้ว " ฟางเสว่มั่นพูด " พาฉันไปหาคุณตาของแกซะสิ "

แม่ดูสงบเงียบเกินไป

จนเจียงสื้อสื้อรู้สึกเป็นกังวล " แม่ ไม่เป็นไรจริง ๆ เหรอ "

" ฉันจะเป็นอะไรไปได้ล่ะ "

เจียงสื้อสื้อมองหน้าเธออย่างจริงจัง พยายามมองว่าในความนิ่งเฉยของแม่นั้นจะต้องมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ แต่ก็ไม่มีอะไรปรากฏออกมาเลย

" แม่!" เจียงสื้อสื้อรีบเดินไปหา

ฟางเสว่มั่นลืมตาขึ้นมา ทันทีที่เห็นว่าดวงตาของลูกสาวตัวเองแดงก่ำ ในใจก็เกิดความรู้สึกผิดอย่างเสียไม่ได้ " แม่ขอโทษนะ ทำให้แกเป็นห่วงอีกแล้ว "

เจียงสื้อสื้อเม้มปากพลันส่ายหัว ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา

" ถึงจะฟื้นขึ้นมาแล้ว แต่ก็ยังต้องเข้มงวดเรื่องการพักผ่อนอยู่ดีนะครับ "

หมออธิบายจบก็เดินจากไป

จิ้นเฟิงเฉินติดธุระ วันนี้เลยไม่ได้มาอยู่เป็นเพื่อนเจียงสื้อสื้อที่โรงพยาบาล แต่ถ้าเจียงสื้อสื้อมีเรื่องอะไรก็วานให้กู้เนี่ยนช่วยทำให้

" ผู้ช่วยกู้ " เจียงสื้อสื้อหันหน้าไปเรียก

กู้เนี่ยนรีบเดินเข้ามา " คุณหญิงมีอะไรให้รับใช้ครับ "

" คุณช่วยเปลี่ยนห้องผู้ป่วยของแม้ฉันมาอยู่ข้าง ๆ นี้ได้ไหมคะ จากนั้นก็บอกอาการป่วยและประวัติการรักษาของเธอให้หมอทีค่ะ "

เมื่อได้ยิน ฟางเสว่มั่นก็รีบถาม " สื้อสื้อ แกจะทำอะไร "

เจียงสื้อสื้อมองไปที่เธอ " แม่ คุณตาเป็นแบบนี้แล้ว แม่กลับไปเมืองจิ่นก็ไม่สบายใจหรอก สู้อยู่รักษาอาการที่นี่จะดีกว่า "

" แต่ว่า.... "

หลับปีมานี้ ไม่ได้กลับมาที่เมืองหลวงเลย ฟางเสว่มั่นรู้สึกกลัวในใจ

เธอกลัวว่าจะต้องมาเจอพี่ ๆ น้อง ๆ กลัวจะเจอคนของตระกูลฟาง

เจียงสื้อสื้อรู้ความกังวลในใจของเธอ เลยพูดปลอบ " แม่ พวกน้าชายคิดถึงแม่กันหมดเลยนะ แม่คอยอยู่เป็นเพื่อนคุณตาอย่างสบายใจเถอะ แล้วอยู่รักษาตัวที่นี่ด้วยเถอะนะคะ "

ไม่ผิดจากที่เธอพูดหรอก ถ้าตัวเองกลับมาไปที่เมืองจิ่นจริง ๆ คงจะอยู่อย่างไม่สบายใจอย่างแน่นอน

ฟางเสว่มั่นพยักหน้า " โอเค แม่จะเชื่อลูกทุกอย่าง "

กู้เนี่ยนทำตามคำขอของเจียงสื้อสื้อ จัดการเรื่องทั้งหมดอย่างสมบูรณ์แบบ

เขาจัดการเรื่องต่าง ๆ ได้อย่างเรียบร้อยเสมอ ทำให้เจียงสื้อสื้อต้องตกตะลึง

ก็อย่างว่า หัวหน้าทำงานเป็นยังไง ลูกน้องก็จะทำงานอย่างนั้น

จิ้นเฟิงเฉินเป็นคนที่ยอดเยี่ยม ผู้ช่วยของเขาก็ต้องยอดเยี่ยมเช่นกัน

" ผู้ช่วยกู้ ขอบคุณมากเลยนะคะ " ถ้าเขาไม่ได้อยู่ที่นี่ เธอคงทำเรื่องนี้ด้วยตัวเองไม่ได้

เมื่อได้รับคำขอบคุณจากเธออย่างไม่ทันได้ตั้งตัว เขาจึงรีบตอบรับ " มันเป็นเรื่องที่ผมควรทำอยู่แล้วครับ อีกอย่างคุณชายได้สั่งเอาไว้คร่าว ๆ แล้ว "