ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 953

ภายในห้องประชุมขนาดใหญ่ ความเงียบเชียบไม่มีเสียงอื่นใด บรรยากาศอันแสนอึดอัด

จิ้นเฟิงเฉินนั่งอยู่ตรงนั้น แต่ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา แต่ว่ายังสามารถสัมผัสได้ถึงรังสีความหวาดกลัวอันแข็งแกร่งและความรู้สึกกดดันได้

บรรดาคณะกรรมการที่เห็นเหตุการณ์ครั้งยิ่งใหญ่อย่างคุ้นชินแล้ว ในใจยังรู้สึกขี้ขลาดเล็กน้อย

ฟางยู่เชินกวาดตามองรอบๆ จากนั้นก็กระแอมออกมาเบาๆ “ทุกท่าน วันนี้คุณท่านจิ้นจะเข้าร่วมการประชุมด้วย ถ้าพวกคุณมีข้อเสนอแนะอะไรก็สามารถเสนอขึ้นมาได้ในตอนนี้เลย”

บรรดากรรมการต่างมองหน้ากันไปมา เลิ่กลั่กกันไปหมด จากนั้นก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตารักษาความเงียบ

เมื่อเห็นดังนั้น ฟางอี้หมิงยิ้มให้อย่างเยาะเย้ย พวกตาแก่ที่ไร้ประโยชน์

เขาหันศีรษะไปทางฟางเฉิงเพื่อส่งสัญญาณให้ อีกคนเลยเข้าใจทันที และลุกขึ้น

“ยู่เชิน นี่มันเป็นห้องประชุมของฟางซื่อกรุ๊ป ถือว่าเป็นความลับในทางธุรกิจ คุณให้คุณท่านจิ้นเข้ามาประชุมด้วยเกรงว่ามันจะไม่เหมาะอยู่มาก?”

ฟางเย้นซินเหลือบตามองพวกของฟางอี้หมิง พลันกระตุกรอยยิ้มออกมา “ลุงใหญ่ คุณพูดออกมาเช่นนี้มันดูเป็นคนนอกเกินไปไหม? คุณท่านจิ้นก็ถือว่าเป็นคนของตระกูลฟางครึ่งหนึ่งแหละ”

ฟางเฉิงและฟางอี้หมิงไม่คิดเลยว่าเขาจะพูดแทนจิ้นเฟิงเฉิน จนทั้งสองคนหน้าถอดสี

เมื่อได้ยินที่ฟางเย้นซินพูดต่อ “ดูเหมือนว่าพวกคุณคงไม่ทราบ ประเด็นหลักในการประชุมในวันนี้คือการเจรจาในการร่วมมือกันกับทางจิ้นกรุ๊ป การที่คุณท่านจิ้นอยู่ที่นี่ด้วยก็ถือว่าเป็นเรื่องที่เหมาะสมแล้ว”

ร่วมมือกับจิ้นกรุ๊ปเหรอ?

ฟางเฉิงกับฟางอี้หมิงตกใจอยู่ในใจทั้งคู่ แต่ว่าไม่ได้แสดงให้เห็นออกมาทางสีหน้าเลยสักนิด

ฟางอี้หมิงยิ้มให้ “ที่แท้เรื่องเป็นเช่นนี้เอง พ่อผมเข้าใจผิดเอง”

เข้าใจผิดประโยคที่ดีจริงๆ

แบบนี้ที่สามารถปกปิดความคิดของพวกเขาที่มีอยู่เดิมได้แสนง่ายดาย

เพื่อไม่ให้พวกเขาได้สมใจปรารถนา

“พี่ใหญ่ ฉันคิดว่าลุงใหญ่คงไม่ได้เข้าใจผิดหรอกมั้ง เพราะเดิมก็มีข้อคิดเห็นกับเขาคุณท่านจิ้นอยู่ก่อนอยู่แล้ว” แม้ว่าใบหน้าของฟางเย้นซินจะปรากฏด้วยรอยยิ้ม แต่ว่ามันทำให้คนเสียวสันหลังทันที

“คุณคิดมากไปแล้ว พ่อผมไม่ได้มีความหมายนั้นเลย” ฟางอี้หมิงหุบยิ้ม พร้อมทั้งเหลือบตามองเขาอย่างเย็นชา จากนั้นก็พูดกับฟางยู่เชิน “พวกเราไม่ได้มีความคิดเห็นใดๆ ประชุมกันเถอะ”

ฟางยู่เชินกวาดตามองพวกเขา แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมามากมาย ได้แต่ประกาศเริ่มเปิดประชุมทันที

ก็เป็นไปตามที่ฟางเย้นซินกล่าวออกมาเช่นนั้น การประชุมกันในครั้งนี้มีความเกี่ยวข้องกับการร่วมมือกับจิ้นกรุ๊ปจริงๆ

ฟางยู่เชินพูดถึงประเด็นสำคัญในไตรมาสหน้าที่จะร่วมมือกับบริษัทเทคโนโลยีชีวภาพแห่งหนึ่งของจิ้นกรุ๊ป หัวข้อหลักๆ คือเป็นการพัฒนาผลิตภัณฑ์เทคโนโลยีทางชีวภาพ

เหล่าคณะกรรมการได้ยินแล้ว ทุกคนต่างทำตาโต พร้อมทั้งกอดความคาดหวังไว้มาก

แต่ฟางเย้นซินที่เป็นคนพูดแทนฟางยู่เชินก่อนหน้านี้เกิดข้อสงสัยขึ้นมา

“ตอนนี้บริษัทเทคโนโลยีชีวภาพมีตั้งมากมาย คุณรู้สึกว่าพวกเราสามารถเติบโตผ่านคมหอกคมดาบได้เหรอ?”

ฟางยู่เชินยิ้มเล็กน้อย “ทุกการลงทุนย่อมมีความเสี่ยงเสมอ อีกทั้งเป็นผมที่ตัดสินใจร่วมมือกับกับจิ้นกรุ๊ป ทุกความเสี่ยงผมจะรับผิดชอบเอง”

นั่นก็หมายความว่า ถ้าการร่วมมือในครั้งนี้มันเกิดประสบผลสำเร็จขึ้นมา พวกเขาก็มีส่วนเกี่ยวข้องด้วย

แต่ถ้าผิดพลาดขึ้นมา ฟางยู่เชินก็จะเป็นคนแบบรับไว้ทุกอย่าง

เรื่องดีๆ เช่นนี้ ไม่มีใครที่จะไม่เห็นด้วยหรอก

ฟางเฉิงกับฟางอี้หมิงสบตากัน แววตาของทั้งสองคนต่างทอประกายออกมา

“ฉันก็ยังไม่เชื่ออยู่ดี” ฟางเฉิงพูด

ฟางยู่เชินมองไปทางเขา “เช่นนั้นลุงใหญ่จะต้องให้ทำอย่างไรถึงจะเชื่อได้ล่ะ?”

“เขียนหนังสือรับรองบันทึกเป็นลายลักษณ์อักษร”

“เขียนหนังสือรับรองบันทึกเป็นลายลักษณ์อักษร?” ฟางยู่เชินเบิกตาโตด้วยความแปลกใจ

“ไม่ผิดหรอก ถ้ามีความผิดพลาดเกิดขึ้น คุณก็ต้องลงจากตำแหน่งของประธานบริษัท”

เมื่อคำพูดนี้ออกไป คนอื่นๆ ต่างก็ตกใจทันที

“ลุงใหญ่ คุณนี่ได้ทีขี่แพะไล่เลยเหรอเนี่ย?” แม้ว่าปากของฟางเย้นซินจะพูดออกมาเช่นนี้ แต่ว่าในใจเกิดความรู้สึกไม่สบายจนไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ถ้าฟางยู่เชินเขียนหนังสือรับรองบันทึกเป็นลายลักษณ์อักษร ถึงเวลานั้นแล้วเกิดพ่ายแพ้ขึ้นมา เขาก็ต้องเอาอำนาจของฟางซื่อกรุ๊ปกลับคืนมา เช่นนั้นตนเองก็หมดโอกาสแล้ว

เดิมก็คิดว่าฟางยู่เชินจะไม่ยินยอม ใครจะไปรู้เล่าว่าเขาตกปากรับคำทันที

“ได้ ผมเซ็น”

จิ้นเฟิงเฉินเหลือบมองเขาด้วยสีหน้าเช่นเดิมไม่มีการเปลี่ยนแปลง มุมปากกระตุกการเยาะเย้ยเล็กน้อย

เมื่อกลับมาถึงห้องทำงานแล้ว ฟางยู่เชินถอนหายใจยาวเหยียด พลางหันตัวไป

“น้องเขย คุณว่าที่ผมเซ็นหนังสือรับรองนั่นถูกต้องไหม?”

“จะเซ็นหรือไม่เซ็น แล้วมันต่างกันไหมล่ะ?” จิ้นเฟิงเฉินไม่ตอบแต่ถามกลับ

ฟางยู่เชินยิ้มให้ “ไม่แตกต่าง ไม่ว่าผมจะเซ็นหรือไม่เซ็นก็ตาม พวกเขาก็ไม่ยอมปล่อยผมอยู่ดี ดังนั้นไม่เท่ากับเซ็นไปเถอะ เพราะอย่างไรผมก็จะไม่แพ้”

“มีความมั่นใจถือว่าเป็นเรื่องที่ดี” จิ้นเฟิงเฉินเดินเข้าไปนั่งลง จากนั้นก็เงยหน้าขึ้น “เรื่องรายละเอียดของบริษัทผมจะให้กู้เนี่ยนเป็นคนมาคุยกับคุณ”

“ตกลง”

ฟางยู่เชินครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ จากนั้นก็ถามกลับ “น้องเขย คืนพรุ่งนี้มีงานเลี้ยงการกุศล คุณต้องการจะพาน้องสาวไปร่วมงานด้วยไหม?”

“ไม่ล่ะ” จิ้นเฟิงเฉินตอบปฏิเสธทันที

การที่เขามาเมืองหลวงในครั้งนี้ ก็เพื่อเจียงสื้อสื้อ ไม่อยากเข้าไปข้องแวะในอำนาจทางเมืองหลวงมากเกินไป

“ความจริงแล้ว....” ฟางยู่เชินนั่งลงฝั่งตรงข้ามของเขา พร้อมทั้งลังเลอยู่สักพัก จากนั้นก็พูดต่อ “ผมคิดว่าจะใช้โอกาสในครั้งนี้แนะนำให้เจียงสื้อสื้อให้ทุกคนรู้จัก ว่าเธอก็คือคนในตระกูลฟาง”

จิ้นเฟิงเฉินเงียบไปชั่วครู่ จากนั้นก็พยักหน้าให้ “งั้นได้ ผมกลับไปแล้วจะบอกเจียงสื้อสื้อ ถ้าเธอตกลงก็ไป ถ้าไม่ตกลงก็ปล่อยไป”

“ขอบคุณ คุณมากเลยน้องเขย”

ความจริงแล้วในใจของฟางยู่เชินเริ่มเห็นแก่ตัวเล็กน้อย เขาต้องการที่จะทำให้ทุกคนรู้ว่าฟางซื่อกรุ๊ปกับจิ้นกรุ๊ปมีการร่วมมือกันแล้ว ในภายภาคหน้าเรื่องนี้มันจะส่งผลประโยชน์ให้เขาในเส้นทางธุรกิจอยู่ไม่มากก็น้อย

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้อยู่ที่ฟางซื่อกรุ๊ปนานนัก ไม่นานก็กลับไปแล้ว

ตอนที่เขากลับมาถึงบ้านตระกูลฟาง ประจวบเหมาะกับซ่างหยิงและเจียงสื้อสื้อกำลังเตรียมตัวจะออกไปพอดี

“คุณกลับมาแล้ว” เจียงสื้อสื้อจ้องมองเขาอย่างยินดี

“อื้อ” จิ้นเฟิงเฉินกวาดตามองข้าวกล่องที่รักษาอุณหภูมิที่อยู่ในมือของพวกเธอ “ผมส่งพวกคุณไปโรงพยาบาล”

“คุณยังไม่ได้กินข้าวกลางวันเลย? รีบเข้าไปกินเร็ว พวกเราไปกันเองได้” ซ่างหยิงกล่าวขึ้นมา

“ไม่เป็นไร ผมไม่หิว”

จิ้นเฟิงเฉินหยิบของที่อยู่ในมือของพวกเธอไป พลางหันตัวออกแล้วสาวเท้าก้าวยาวๆ ออกไป