ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 970

หลังจากที่จิ้นเฟิงเฉินรู้ข่าวไฟไหม้โกดังแล้ว คิ้วก็ขมวดมุ่น ตึงเครียดขึ้น

“น้องเขย ตอนนี้ฉันควรทำยังไงดี”

ในสายตาคนอื่นฟางยู่เชินยังยืนหยัด ทำตัวแข็งแกร่งได้ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าจิ้นเฟิงเฉิน ความกังวลที่อยู่ในใจของเขาก็เผยออกมาให้เห็น

จิ้นเฟิงเฉินมองเขา คิดอยู่สักพัก เอ่ยถาม “ไฟไหม้ครั้งนี้นายคิดยังไง”

ฟางยู่เชินบอก “ตำรวจบอกว่ามันเป็นอุบัติเหตุ”

“งั้นนายคิดว่ามันเป็นอุบัติเหตุจริงๆ เหรอ”

“ฉัน...” ฟางยู่เชินลังเล ความจริงเขารู้สึกว่ามันมีอะไรแปลกๆ แต่ก็บอกไม่ถูก

“ดูกล้องวงจรปิดก่อน” จิ้นเฟิงเฉินบอก “ถ้าเป็นอุบัติเหตุอย่างที่ตำรวจบอก ไฟไหม้เพราะก้นบุหรี่ งั้นก็ต้องมีภาพในกล้องวงจรปิด”

คำพูดของเขาทำให้เขาคิดได้ ฟางยู่เชินพยักหน้ารัวๆ “ได้ ฉันจะให้คนไปดู”

พูดแล้วเขาก็หมุนตัวเดินออกไป

“อาเชิน จะไปไหน” ซ่างหยิงเดินออกมาจากครัว มองเห็นฟางยู่เชินรีบร้อนออกไป จึงรีบถาม

“บริษัท”

“ไม่ทานข้าวเช้าเหรอ”

“ไม่ครับ”

ฟางยู่เชินไม่หันกลับมาด้วยซ้ำ สาวเท้าเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

ซ่างหยิงหันกลับไปมองเจียงสื้อสื้อ ใบหน้าเผยความกังวลถาม “เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า”

เจียงสื้อสื้อปลอบโยนเธอ “เปล่าหรอกค่ะ แค่ที่บริษัทมีเรื่องที่พี่ชายต้องไปดู”

“แบบนี้นี่เอง” ซ่างหยิงเชื่อแล้ว จากนั้นเธอหันไปมองจิ้นเฟิงเฉิน เอ่ยยิ้มๆ “อาหารเช้าเตรียมเสร็จแล้ว รีบเข้าไปทานเถอะ”

“ขอบคุณค่ะ น้าสะใภ้”

เจียงสื้อสื้อยิ้มหวานให้เธอ จากนั้นจูงมือจิ้นเฟิงเฉินเดินเข้าไปยังห้องรับประทานอาหาร

“คุณรู้สึกว่าไฟไหม้ครั้งนี้มันแปลกๆ ใช่ไหมคะ” เจียงสื้อสื้อเหลือบมองซ่างหยิงที่เดินตามหลังมาเล็กน้อย จากนั้นเอ่ยถามชายหนุ่มเสียงเบา

มุมปากจิ้นเฟิงเฉินยิ้มหยัน “แผนการแนบเนียนเลยทีเดียว”

ตอนอยู่ที่อิตาลี เขาให้ชีซาเผาโกดังของSAกรุ๊ป เพื่อเผาทำลายวัตถุดิบชุดนั้น

แต่ไฟไหม้ที่โกดังฟางซื่อกรุ๊ปคงจะไม่ใช่เพียงเท่านั้น

เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว “คุณคิดว่าใช่ศัตรูเป็นคนลงมือไหมคะ”

“ตอนนี้ยังไม่รู้ แต่ก็ไม่ตัดความเป็นไปได้นี้ออก”

ฟางยู่เชินพึ่งรับตำแหน่ง ยังยืนได้ไม่มั่นคง ดังนั้นตอนนี้เป็นโอกาสที่ดีใจการลงมือกับฟางซื่อกรุ๊ป

แต่จิ้นเฟิงเฉินคิดว่าโอกาสที่จะเป็นคนในมีมากกว่า

“งั้น...พี่ชายจะเกิดเรื่องไหมคะ” เจียงสื้อสื้อถามด้วยความกังวล

จิ้นเฟิงเฉินหยุดเท้า หันกลับมา มองเธอ “คุณไม่ต้องกังวลหรอก เรื่องนี้ผมจัดการได้”

“ลำบากคุณแล้ว”

นอกจากประโยคนี้ เจียงสื้อสื้อไม่รู้ว่าต้องพูดอะไร

เขายอมช่วยตระกูลฟางเพราะเธอ บางทีเธอก็คิดว่าตัวเองสร้างความวุ่นวายให้กับเขาไม่น้อย

เหมือนเดาได้ว่าเธอกำลังคิดอะไร จิ้นเฟิงเฉินบอกกับเธอท่าทางจริงจัง “แค่คุณมีความสุข ผมไม่ลำบากเลยสักนิด”

รู้สึกซาบซึ้งอยู่ในใจ เจียงสื้อสื้อมองเขา “เดี๋ยวนี้คุณพูดอะไรเลี่ยนๆ แบบนี้จนเป็นนิสัยไปแล้ว”

“ฝึกเพื่อคุณเลยนะ”

“ยังอีก” เจียงสื้อสื้อถลึงตาใส่เขา

จิ้นเฟิงเฉินยิ้ม ยกมือขึ้นโอบไหล่เธอ “ทานข้าวกันเถอะ”

ทั้งสองเดินเข้าไปที่ห้องรับประทานอาหารพร้อมๆ กัน และซ่างหยิงที่เดินตามหลังพวกเขานั้น มองพวกเขาด้วยรอยยิ้ม แต่ไม่นานรอยยิ้มก็หายไป กลายเป็นความหนักอึ้งอยู่ในใจ

เมื่อไหร่อาเชินจะตามหาความสุขของตัวเองเจอนะ

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็อดถอนหายใจออกมาไม่ได้

……