ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 971
ฟางยู่เชินกลับถึงบ้านใหญ่ตระกูลฟาง ตรงไปที่ห้องหนังสือของชั้นสอง กลับไม่พบร่างของจิ้นเฟิงเฉิน
ถามพ่อบ้านถึงทราบว่าจิ้นเฟิงเฉินไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อนกับเจียงสื้อสื้อ
ทำอะไรไม่ได้ เขาทำได้เพียงขึ้นรถแล้วไปโรงพยาบาล
เจอจิ้นเฟิงเฉินที่โรงพยาบาล เขาพูดอย่างรีบร้อน “น้องเขย ฉันตรวจพบปัญหาแล้ว”
จิ้นเฟิงเฉินเลิกคิ้วเล็กน้อย “ปัญหาอะไร?”
“นายมาดู”
ฟางยู่เชินวางโน๊ตบุ๊คไว้บนโต๊ะ จากนั้นเปิดกล้องวงจรปิด ปรับแถบความคืบหน้าไปยังจุดที่พบปัญหา
“ที่นี่แหละ” เขาชี้ไปที่ขอบของภาพ “หลังจากการวิเคราะห์ของเจ้าหน้าที่เทคนิค คลิปวิดีโอถูกตัดต่อ”
จิ้นเฟิงเฉินดูอย่างตั้งใจ หรี่ตาลง ยกมุมปากเล็กน้อย “ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะมีการจัดเตรียม”
“ตอนนี้รู้ว่าคลิปวิดีโอถูกตัดต่อ แต่ว่าหากจะกู้คืนวิดีโอต้นฉบับค่อนข้างยาก”
พูดถึงเรื่องนี้ เห็นได้ชัดว่าทั้งตัวของฟางยู่เชินยอมแพ้เล็กน้อย
เจียงสื้อสื้อไม่ทน พูดปลอบโยน “ไม่สามารถกู้คืน เราก็ตรวจสอบอย่างอื่น ห่านป่าบินผ่านยังเหลือร่องรอย ฉันไม่เชื่อว่าอีกฝ่ายจะไม่ทิ้งร่องรอยอะไรไว้”
“แต่ฉันไม่รู้ว่าต้องลงมือจากตรงไหน” ฟางยู่เชินถอนหายใจ ยิ้มอย่างเจ็บปวด “ครั้งนี้เกิดเรื่องหนักขนาดนี้ ฉันถึงจะรู้อย่างจริงจังว่าความสามารถของฉันอยู่ที่ไหน”
พบปัญหาแล้วทำอะไรไม่ถูก สมองโล่งไปหมด
มีความนิ่งของประธานบริษัทที่ไหนกัน?
“ฉันไปสถานีตำรวจกับนาย” จิ้นเฟิงเฉินพูด
ฟางยู่เชินพยักหน้า “ได้”
จิ้นเฟิงเฉินหันไปพูดกับเจียงสื้อสื้อ “ฉันไปเป็นเพื่อนเขา เธออยู่เป็นเพื่อนคุณตากับคุณแม่ที่นี่”
เจียงสื้อสื้อยิ้ม “ได้ ฉันรู้ นายไม่ต้องห่วงฉัน”
จิ้นเฟิงเฉินและฟางยู่เชินจากไป ห้องผู้ป่วยกลับมาเงียบสงบ
เจียงสื้อสื้อไปห้องผู้ป่วยข้างๆ
เมื่อกี้เพื่อไม่ให้คุณแม่รู้เรื่องโกดังของฟางซื่อกรุ๊ปไฟไหม้ เกรงว่าเธอจะเป็นห่วง ดังนั้นจึงออกมาคุยที่ห้องผู้ป่วยข้างๆ
“พวกเธอคุยธุระเสร็จแล้วเหรอ?” ฟางเสว่มั่นเห็นเธอเข้ามา เปิดปากถาม
เจียงสื้อสื้อพยักหน้า
“ฉันเห็นท่าทางแบบนี้ของอะเซิน เกิดเรื่องอะไรหรือเปล่า?” ฟางเสว่มั่นถามอย่างเป็นห่วง
“เปล่า” เจียงสื้อสื้อเปลี่ยนเรื่องคุย ถาม “คุณแม่คะ ท่านจะพักผ่อนสักครู่ไหม ฉันดูก็ได้ค่ะ”
ฟางเสว่มั่นพยักหน้า “ได้สิ ลำบากเธอหน่อยนะ”
“ฉันมีอะไรให้ลำบากคะ”
เจียงสื้อสื้อพยุงเธอกลับห้องผู้ป่วยไปพักผ่อน จากนั้นตัวเองก็กลับมาที่ห้องผู้ป่วยของคุณท่านฟาง
เข้าไปไม่นานนัก ก็มีคนมาเคาะประตู
เธอรีบเดินไปเปิดประตู
เมื่อเปิดประตูแล้วเห็นคนที่ยืนอยู่หน้าประตู เธอตกใจจนเบิกตากว้าง “คุณหนูซ่างกวน”
คนที่มาคือซ่างกวนหยวน
“สื้อสื้อ” สีหน้าของอีกฝ่ายก็ตกใจเช่นกัน “ทำไมเธอ……ถึงอยู่ที่นี่?”
“ฉันมาอยู่เป็นเพื่อนคุณตาของฉัน เธอล่ะ?”
เจียงสื้อสื้อเห็นในมือของเธอถือดอกไม้หนึ่งช่อ เข้าใจทันที พูดด้วยรอยยิ้ม “เธอมาเยี่ยมคุณปู่ของฉัน ถูกไหม?”
ซ่างกวนหยวนพยักหน้า “เป็นตัวแทนของตระกูลซ่างกวนมาเยี่ยมคุณท่าน”
“งั้นรีบเข้ามา”
เจียงสื้อสื้อเขยิบไปข้างๆ ให้เธอเข้ามา
“ตอนนี้คุณท่านเป็นยังไงบ้าง?” ซ่างกวนหยวนเดินเข้าไปด้านใน ถามเสียงเบา
“ยังเหมือนเดิม”
ซ่างกวนหยวนค่อยๆ วางดอกไม้ไว้บนหัวเตียง จากนั้นหันไปมองคุณท่านที่อยู่บนเตียง เสียงถอนหายใจออกมาจากปาก
“ยังจำได้ว่าครั้งที่แล้วที่ฉันเจอคุณท่าน เขายังเป็นคนแก่ที่แข็งแรง คิดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องแบบนั้น”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！