ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 973

ฟางยู่เชินกลับถึงบริษัท เพิ่งเดินเข้าห้องทำงาน เสียงด่าที่เต็มไปด้วยความโกรธก็ดังเข้ามา

“เจ้าเด็กโง่ เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ก็ไม่บอกพวกเราเหรอ?”

คือท่านหยาง

กรรมการคนอื่นไปที่ห้องประชุม มีเพียงเขาที่รอฟางยู่เชินในห้องทำงานของประธาน

“ปู่หยาง” ฟางยู่เชินเดินไป น้ำเสียงเชื่อฟัง

ท่านหยางฮึแรงๆ “ยังรู้ว่าต้องเรียกฉันว่าปู่หยาง ดูเหมือนว่าจะไม่ลืมฉันจริงๆ”

เขามองแล้วปิดประตู จากนั้นกดเสียงต่ำ ถาม “เด็กโง่ เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมโกดังถึงไฟไหม้?”

ฟางยู่เชินตอบตามความจริง “ตอนนี้ยังไม่ชัดเจน ฝ่ายตำรวจกำลังตรวจสอบ”

ท่านหยางฟังแล้ว ขมวดคิ้วแน่น “ฟังนายพูด นี่ไม่ใช่อุบัติเหตุนี่นา”

“ใช่ครับ ไม่ใช่อุบัติเหตุ” พูดถึงตรงนี้ ฟางยู่เชินก้มหน้า ดูเหมือนท่าทางจะเสียใจมาก

ท่านหยางอยู่ในแวดวงการตลาดมานาน วิธีแบบไหนไม่เคยเห็นกัน เขายิ้ม “ดูเหมือนว่ามีคนอยากจัดการนายจริงๆ”

ฟางยู่เชินเงียบ

“ตอนนั้นปู่ของนายบอกว่าจะส่งฟางซื่อกรุ๊ปให้นาย พูดความจริงฉันไม่เห็นด้วย เพราะนายยังหนุ่ม กลัวว่านายจะแบกรับภาระนี้ไม่ไหว”

“อีกอย่าง พี่ชายสองคนของนายก็ไม่ใช่คนที่จัดการได้ง่าย แม้นายจะรับฟางซื่อกรุ๊ป ก็อาจใช้มือและเท้าไม่ได้ มีความอันตรายทุกที่ จิตใจไม่ดีจะทนไม่ได้”

ฟางยู่เชินเงยหน้า ดวงตาเต็มไปด้วยความตะลึง

เขา……คิดไม่ถึงว่าท่านหยางจะดูออกอย่างชัดเจนขนาดนี้

ท่านหยางเห็นเขาเป็นแบบนี้ อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “เจ้าเด็กโง่ นายยังอ่อนอยู่ เรื่องครั้งนี้ถ้าไม่จัดการดีๆ ฉันว่าประธานของฟางซื่อกรุ๊ปก็ไม่ต้องเป็นแล้ว เปลี่ยนคนเถอะ”

“ไม่มีทาง” ความมั่นใจที่มาอย่างกะทันหันทำให้ฟางยู่เชินหลังตรง “ผมจะไม่ทำให้คุณปู่ของผมผิดหวัง”

ท่านหยางเผยรอยยิ้มที่พอใจ “แบบนี้ก็ถูกแล้ว ไปเถอะ สิ่งที่ต้องเผชิญก็ต้องเผชิญ”

ระหว่างทางกลับฟางยู่เชินยังกังวลมาก หลังจากคำพูดของท่านหยาง สงบลง สมองก็ชัดเจนแล้ว

ครั้งนี้ เขาไม่มีทางถูกล้มลงง่ายๆ

……

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้ไปที่ฟางซื่อกรุ๊ปกับฟางยู่เชิน เพราะว่านี้คือเรื่องของพวกเขา เขาเป็นคนนอก ไม่เหมาะสมที่จะเข้าไปแทรก

เขากลับถึงโรงพยาบาล ในสองห้องไม่พบร่างของเจียงสื้อสื้อ อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

คนไปไหนแล้ว?

“เฟิงเฉิน”

ขณะนี้ น้ำเสียงตื่นเต้นของเจียงสื้อสื้อดังออกจากด้านหลัง

เขาหันหน้า เห็นเจียงสื้อสื้อวิ่งมาช้าๆ ขมวดคิ้วเล็กน้อย “เธอไปไหนแล้ว?”

เจียงสื้อสื้อชะงัก “ฉันลงไปเดินเล่นที่ชั้นล่างกับคุณหนูซ่างกวน”

“คุณหนูซ่างกวน?”

“ก็คือคุณหนูซ่างกวนหยวน”

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม “หล่อนมาทำอะไร?”

“หล่อนมาเยี่ยมคุณตา” พูดถึงที่นี่ เจียงสื้อสื้อพูดด้วยรอยยิ้ม “โลกนี้กลมจริงๆ คิดไม่ถึงว่าคุณหนูซ่างกวนเป็นน้องสาวของซ่างกวนเชียน”

ใครเป็นน้องสาวของใคร สำหรับจิ้นเฟิงเฉินไม่สำคัญ

ที่สำคัญคือเธอ

“กินอาหารกลางวันหรือยัง?” จิ้นเฟิงเฉินถาม

เจียงสื้อสื้อส่ายหัว “ยัง เมื่อกี้คุณหนูซ่างกวนชวนฉันกินข้าว ฉันปฏิเสธแล้ว”

เธอไม่ไว้ใจคุณแม่อยู่คนเดียว

“พาคุณแม่ไปด้วย?” จิ้นเฟิงเฉินลองถาม

เจียงสื้อสื้อตะลึงเล็กน้อย “ได้เหรอ?”

“หมอบอกไม่ใช่เหรอว่าช่วงนี้ร่างกายของคุณแม่ฟื้นฟูได้ดี? เราพาท่านออกไปเดินเล่นก็เป็นเรื่องดี”

เมื่อได้ยิน เจียงสื้อสื้อรีบพยักหน้า “ดีจัง ฉันไปบอกคุณแม่”

เธอรีบวิ่งเข้าไปในห้องผู้ป่วยของฟางเสว่มั่น

จิ้นเฟิงเฉินก้มหน้ายิ้ม ค่อยๆ ตามหลัง

ฟางเสว่มั่นได้ยินว่าจะพาเธอออกไปเดินเล่น ดวงตาเปล่งประกาย “ได้จริงๆ เหรอ?”

“ได้ค่ะ คุณแม่” เจียงสื้อสื้อหันไปมองจิ้นเฟิงเฉิน “เฟิงเฉินบอกว่าได้ก็ได้”