ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 994

เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกว่าไม่จำเป็นเหมือนกัน จำได้พูดสนับสนุนคำพูดของส้งหวั่นชีงไปว่า “แม่คะ ตามที่หวั่นชีงพูดแหละค่ะถ้าได้รับสารอาหารที่มากเกินไป มันก็ไม่ดีกับการคลอดลูกสักเท่าไหร่”

“พวกลูกสองคนนี้นี่ช่าง……”

แม่จิ้นส่ายหน้าอย่างจนปัญญา “ก็ได้ ทำตามที่พวกลูกพูดแล้วกัน”

เจียงสื้อสื้อกับส้งหวั่นชีงกันมาสบตากัน และต้องโล่งอกไปโดยไม่ได้นัดหมายกัน

“พี่สะใภ้ เราไปข้างบนกันเถอะ ฉันซื้อเสื้อผ้ามาให้ลูกของฉันด้วย

ส้งหวั่นชีงลากเจียงสื้อสื้อขึ้นชั้นบนไป พอเข้าห้องไป เธอก็กางเสื้อผ้าทารกที่เธอซื้อมาทั้งหมดกางไว้บนที่นอนราวกับเป็นการนำเสนอสิ่งของล้ำค่า

“ทำไมเธอถึงซื้อมาเยอะขนาดนี้เนี่ย?” เจียงสื้อสื้อตกใจกับเสื้อผ้าที่วางอยู่เต็มที่นอน

“มีของเด็กแรกเกิด ครบเดือน ยังไงก็มีครบทุกเดือนเลยค่ะ”

ส้งหวั่นชีงพูดไปก็เอาเสื้อผ้าขึ้นมาโชว์ “สวยมากเลยใช่มั้ยคะ?”

เธอมองเจียงสื้อสื้อด้วยความคาดหวัง

เจียงสื้อสื้อก็ให้ความร่วมมือโดยการยิ้มออกมา “มันก็สวยจริงๆ นั่นแหละ แต่ใส่ไม่กี่ครั้งก็ใส่ไม่ได้แล้ว”

“จริงเหรอคะ?” ส้วหวั่นชีงขมวดคิ้วเบาๆ

เจียงสื้อสื้อค่อยๆ ยิ้มออกมา “เธอไม่รู้เหรอว่าทารกน่ะโตเร็วมาก? ไม่จำเป็นต้องซื้อเสื้อผ้าเยอะขนาดนี้ก็ได้ ไม่อย่างนั้นเด็กยังไม่ทันโตเสื้อผ้าก็จะเล็กเกินไปแล้ว”

ส้งหวั่นชีงแลบลิ้นออกมา แล้วพูดออกมาอย่างเขินๆ ว่า “ฉันแค่เห็นว่าสวยดีเลยซื้อมาหมดเลย ไม่ได้คิดเยอะขนาดนั้นด้วย”

“ไม่เป็นไร คนเป็นแม่ ยังไงก็อยากมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้กับลูกอยู่แล้ว”

เจียงสื้อสื้อช่วยเธอพับเสื้อผ้าจนเสร็จ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมามองเธอ “มีอะไรที่อยากได้มั้ย?”

ส้งหวั่นชีงชะงักไป “ทำไมจู่ๆ ถึงถามแบบนี้คะ?”

“ฉันที่เป็นพี่สะใภ้ ยังไงก็ต้องมีของขวัญให้หลานชายอยู่แล้วสิ”

“แบบนี้นี่เอง” ส้งหวั่นชีงคิดๆ ดู แต่ก็คิดไม่ออกว่าอยากได้อะไร “พี่สะใภ้ พี่ตัดสินใจเองเลยค่ะ ขอแค่เป็นของที่พี่ให้ ฉันกับลูกก็ชอบทั้งนั้นแหละค่ะ”

พอได้ยินอย่างนั้น เจียงสื้อสื้อก็ยิ้มออกมาอย่างสดใส “ถ้าเป็นแบบนั้นฉันก็ดีใจมากเลย”

ทั้งสองคนไม่ได้เจอกันพักหนึ่ง ตลอดช่วงบ่ายที่คู่จึงเอาแต่นั่งคุยกัน จนส้งหวั่นชีงรู้สึกเหนื่อยถึงยอมเลิกรา

เจียงสื้อสื้อกลับมาที่ห้องของตัวเอง แล้วเธอก็นึกถึงน้าชายเล็กกับน้าสะใภ้เล็กที่ยังอยู่ที่เมืองจิ้นขึ้นมา เธอจึงตัดสินใจโทรหาทั้งคู่ทันที

พอโทรไปทางนั่นก็รับสายเลย เสียงที่อ่อนโยนของซ่างหยิงดังขึ้น “สื้อสื้อ”

“น้าสะใภ้เล็ก ตอนนี้พวกน้าชายกลับไปที่โรงแรมรึยังคะ?” เจียงสื้อสื้อถาม

“อยู่ที่โรงแรมแล้ว มีอะไรรึเปล่า?”

“คืนนี้หนูอยากชวนพวกน้ามากินข้าวด้วยกันหน่อยค่ะ”

ซ่างหยิงตอบรับในทันที

ด้วยความที่ไม่อยากให้พวกเขาเดินทางหลายรอบ เจียงสื้อสื้อจึงได้นัดกินข้าวตรงโรงแรมที่ทั้งสองพักซะเลย

จากนั้นเธอก็พูดเรื่องนี้กับพ่อจิ้นและแม่จิ้น

“พ่อคะ แม่คะ คืนนี้เราไปกินข้าวกับน้าชายเล็กและน้าสะใภ้เล็กได้มั้ยคะ? เพราะพรุ่งนี้พวกเขาก็จะกลับแล้ว”

พ่อจิ้นพยักหน้า “ได้สิ เรียกเฟิงเหรากับหวั่นชีงไปด้วยนะ”

“ค่ะ”

………

ในคืนนั้น จิ้นเฟิงเฉินกับเจียงสื้อสื้อได้พาลูกๆ มาถึงที่โรงแรมก่อน

“พ่อย่าแม่ย่าของเธอล่ะ?” ซ่างหยิงมองไปที่ด้านหลังของทั้งสอง แล้วถามด้วยความสงสัย

“พวกเขานั่งรถมากับเฟิงเหราค่ะ จะมาถึงช้าหน่อย” เจียงสื้อสื้ออธิบาย

“อ๋อ” ซ่างหยิงพยักหน้า แล้วพูดด้วยรอยยิ้มกับทั้งสองว่า “รีบเข้าไปเร็ว ดูเมนูอาหารก่อน อยากกินอะไรก็สั่งได้เลย”

เจียงสื้อสื้อตอบรับด้วยรอยยิ้ม แล้วจูงเด็กทั้งสองคนเข้าไปข้างใน

หลังพวกเธอเข้าไปได้ไม่นาน พวกเฟิงเหราก็มาถึง

หลังจากทักทายกันเสร็จ ทุกคนก็พากันไปนั่ง

“ชิงแก นี่คือ ลูกสะใภ้รองของคุณเหรอคะ?” ซ่างหยิง มองไปที่ส้งหวั่นชีงแล้วถามขึ้น

“ใช่ค่ะ” แม่จิ้นรีบแนะนำให้ส้งหวั่นชีงรู้จัก “หวั่นชีง นี่คือน้าสะใภ้เล็กของสื้อสื้อ”