ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 995

“ที่ไหนกัน”

เจียงสื้อสื้อเอาปลอยผมข้างแก้มไปเหน็บไว้ที่ใบหูอันร้อนฉ่า จากนั้นก็หันหน้าไปสบตากับดวงตาที่ดำสนิทของจิ้นเฟิงเฉินพอดี ทำให้หัวใจของเธอเต้นรัวขึ้นมาทันที

ตอนนั้นเอง เสียงของแม่จิ้นก็ดังขึ้นที่ข้างหู

“สื้อสื้อ ลูกร้องเพลงได้เพราะจริงๆ นะ”

เจียงสื้อสื้อตั้งสติได้ แล้วหันไปมองที่แม่จิ้น เธอถึงได้รู้ว่าทุกคนกำลังจ้องมองเธออยู่ ใบหน้าขาวนวลค่อยๆ แดงขึ้นเรื่อยๆ

“พวกคุณชมฉันเกินไปแล้ว ฉันไม่ได้ร้องดีขนาดนั้นสักหน่อย”

พ่อจิ้นหัวเราะออกมาด้วยความสะใจ “สื้อสื้อ หนูไม่ต้องถ่อมตัวหรอก หนูร้องเพราะจริงๆ นะ พวกเราชอบมากเลย ร้องอีกสักเพลงมั้ยล่ะ?”

“ใช่ค่ะ พี่สะใภ้ ร้องอีกเพลงนะคะ ร้องอีกเพลง” ส้งหวั่นชีงพูดยุอยู่ข้างๆ

แม้แต่เถียนเถียนกับเสี่ยวเป่ายังเอาด้วยเลย “หม่ามี๊ร้องอีกเพลงนะ”

ด้วยความจนใจ เจียงสื้อสื้อจึงต้องร้องอีกเพลง

หลังจากนั้น ทุกคนก็เริ่มอยากสนใจที่จะร้องเพลงและเริ่มผลัดกันร้องเพลงขึ้นมา

จนถึงตอนเที่ยงคืน งานเลี้ยงครอบครัวในครั้งนี้ถึงไปสิ้นสุดลง

เมื่อส่งมาจนถึงหน้าประตู ซ่างหยิงก็จับมือแม่จิ้นแล้วพูดด้วยความจริงใจว่า “ชิงแก ถ้ามีโอกาสต้องมาเที่ยวที่เมืองหลวงนะคะ พอถึงตอนนั้นฉันจะพาพวกคุณไปเที่ยวเอง”

“ค่ะ ฉันต้องไปแน่นอน” แม่จิ้นตบๆ ที่มือของเธอ “ถ้าอย่างนั้นพวกคุณก็ต้องมาอีกนะคะ”

ซ่างหยิงยิ้ม “แน่นอนค่ะ”

“เหล่าฟาง ครั้งหน้าถ้ามีโอกาสเราต้องมานั่งเล่นหมากรุกกันอย่างจริงจังนะครับ” พ่อจิ้นหัวเราะชอบใจ

“แน่นอนอยู่แล้วครับ”

พ่อจิ้นกับฟางเถิงสบตากันแล้วหัวเราะออกมา

“น้าชายเล็ก น้าสะใภ้เล็ก พวกเราขอตัวกลับก่อนนะครับ/คะ”

จิ้นเฟิงเหรากับส้งหวั่นชีงกล่าวลา จากนั้นก็พาพ่อจิ้นแม่จิ้นกลับไปก่อน

ใช้สายตาส่งพวกเขาจนรถถูกขับออกไป ซ่างหยิงถึงได้หันกลับมามองจิ้นเฟิงเฉินกับเจียงสื้อสื้อ

“นี่ก็ดึกมากแล้ว พวกเธอก็กลับกันเถอะ”

เจียงสื้อสื้อก้มลงไปพูดกับเสี่ยวเป่าที่ยืนอยู่ข้างๆ ว่า “รีบบ๊ายบายให้ยายซ่างหยิงเร็ว”

เสี่ยวเป่าพูด “บ๊ายบาย” อย่างว่าง่าย

ซ่างหยิงลูบหัวของเขาด้วยความเอ็นดู “เด็กดี ต่อไปต้องระวังให้มากๆ นะ อย่าให้ตัวเองต้องเจ็บตัวอีก เข้าใจมั้ย?”

“ครับ”

จากนั้น ซ่างหยิงก็มองไปยังเถียนเถียนที่ถูกจิ้นเฟิงเฉินอุ้มไว้ด้วยสายตาที่อบอุ่น “หาเวลาพาเด็กสองคนนี้ไปพักที่เมืองหลวงระยะนะ

เธอรู้สึกชอบเด็กสองคนนี้จริงๆ

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า “ครับ”

เขาหันไปมองเจียงสื้อสื้อ แล้วพูดออกมาว่า “น้าชายเล็ก น้าสะใภ้เล็ก พวกเรากลับก่อนนะครับ พวกคุณรีบไปพักผ่อนเถอะครับ”

“เดินทางปลอดภัยนะ”

เจียงสื้อสื้อโบกมือให้ทั้งสอง “เดี๋ยวพรุ่งนี้เรามาส่งนะคะ”

“ถ้ายุ่งก็ไม่ต้องมาก็ได้” ซ่างหยิงรีบปฏิเสธ “ฉันกับน้าชายเล็กของเธอรู้ว่าต้องกลับไปยังไง”

“ไม่ยุ่งค่ะ” เจียงสื้อสื้อยิ้มร่า แล้วพูดต่อว่า “เรากลับก่อนนะคะ”

มองดูครอบครัวสี่คนนั้นเดินขึ้นรถ รถถูกสตาร์ท ค่อยๆ ขับออกไป จนลับสายตาไป

“เราขึ้นไปกันเถอะ”

ฟางเถิงหันกลับมาก่อน เขาจับมือของซ่างหยิง แล้วเดินเข้าโรงแรมไป

……

วันต่อมา หลังจากที่จิ้นเฟิงเฉินกับเจียงสื้อสื้อส่งฟางเถิงและภรรยากลับไปแล้ว พวกเขาก็แวะไปที่ศูนย์การค้ารอบหนึ่ง

ถึงกำหนดคลอดของส้งหวั่นชีงจะอีกพักหนึ่ง แต่เจียงสื้อสื้อก็ตัดสินใจที่จะซื้อของขวัญของหลานไว้ล่วงหน้าก่อน เธอกลัวว่าพอถึงตอนนั้นตัวเองจะไม่ได้อยู่ที่เมืองจิ่น

“เฟิงเฉินคะ คุณคิดว่าเราซื้ออะไรให้ดี?” ตอนนี้เจียงสื้อสื้อยังไม่มีไอเดีย

“ซื้อกำไลคู่หนึ่ง” จิ้นเฟิงเฉินเสนอ

“กำไลทองเหรอคะ?” เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว “มันจะไม่ดูเชยไปหน่อยเหรอคะ?”