ลูกเขยมังกร นิยาย บท 102
บทที่ 102 จะมีเงินเท่าไหร่กันเชียว
ว่ากันว่ารถคือแฟนคนที่สองของผู้ชาย มีผู้ชายหลายคน เห็นรถสำคัญกว่าแฟนอีก ปกติแม้แต่ยืมก็ไม่ยอมให้ยืมด้วยซ้ำ อย่าว่าปล่อยเช่าเลย
“ฉันก็ขาดแคลนจริงๆ ถึงยังไงเสื้อผ้าทั้งตัวฉันรวมกันแล้ว ก็ไม่เกินสองร้อยหยวน”เฉินเฟิงพูดเบาๆ
“พี่ชาย เมื่อกี้ผมแค่ล้อเล่นน่ะ คุณอย่าเอามาใส่ใจเลย” หลิ่วจื่อหอางยิ้มด้วยความโกรธ เห็นได้ชัดว่าเฉินเฟิงกำลังประชดเขา ว่าพวกตาสุนัขที่ชอบดูถูกคน แต่เขาไม่กล้าโต้ตอบ
“อ่อ” เฉินเฟิงตอบกลับอย่างไร้อารมณ์ จากนั้นสายตาก็มองไปที่เสี้ยเมิ่งเหยาและสวีเฟยหรง ยิ้มแล้วพูดว่า ： “ไปกันเถอะ”
“อืม”เสี้ยเมิ่งเหยาพยักหน้าเบาๆ คนขับรถวัยกลางคนเดินมาเอากระเป๋า ใส่สัมภาระท้ายรถ
เหยียบคันเร่ง โรลส์รอยซ์สีดำคำรามออกไป เหลือเพียงสองพี่น้องที่อึ้งอยู่อย่างว่างเปล่า
“หลิ่วจื่อหอาง นายมันโง่จริงๆ！” หลิ่วอีอีมองหลิ่วจื่อหอางแวบหนึ่ง กัดฟันด่า ความสัมพันธ์ของเธอกับเฉินเฟิงยังไม่ได้ดีขึ้นเลย สุดท้ายไอ้โง่หลิ่วจื่อหอางคนนี้กลับไปประชดประชันเฉินเฟิง
“พี่ พี่ด่าผมทำไมเนี่ย ไอ้หมอนั่นมีเงินเท่าไหร่กันเชียว? รถหรูอย่างโรลส์รอยซ์ บ้านเราก็ไม่ใช่ว่าจะซื้อไม่ไหว” หลิ่วจื่อหอางตะโกนอย่างไม่ยอมแพ้ออกมา จริงอยู่ที่ตระกูลหลิ่วสามารถซื้อโรลส์รอยซ์สองกว่าล้านได้ แต่หลิ่วจื้อโจวไม่มีทางซื้อแน่ เพราะว่าสูงส่งเกินไป ความสามารถของตระกูลหลิ่วไม่ได้สูงส่งขนาดนั้น
“มีเงินเท่าไหร่กันเชียว?” หลิ่วอีอีถูกยั่วโมโหจนหัวเราะออกมา “หลิ่วจื่อหอาง นายรู้ไหมคนนั้นที่นายพูดว่ามีเงินเท่าไหร่กันเชียวสองสามวันนี้มาที่จินหลิงทำอะไร?”
“ทำอะไรล่ะ?” หลิ่วจื่อหอางถามอย่างไม่จริงจัง
“เขาหักแขนไป๋กว่างยี่และหยางชิงคนละข้างที่คฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลง
ตูม！
ในสมองของหลิ่วจื่อหอางระเบิดตูม หักแขนไป๋กว่างยี่และหยางชิงคนละข้าง?！！
คนที่อยู่ในระดับชนชั้นสูงของจินหลิง หลิ่วจื่อหอางเข้าใจโดยปริยาย ไป๋กว่างยี่และหยางชิงหมายถึงอะไร ไป๋กว่างยี่นี่ไม่ต้องพูดถึงเลย หยางชิงคนนั้นเป็นน้องชายแท้ๆของเจ้าชายแห่งจินหลิง มีฉายาว่าเจ้าชายน้อย คิดไม่ถึงว่าถูกไอ้คนนั้นหักแขนไปข้างหนึ่ง！
“อีกทั้งตระกูลไป๋และตระกูลหยาง ถึงตอนนี้ยังไม่กล้าแก้แค้น！” หลิ่วอีอีพูดอย่างเย็นชาออกมาอีกประโยค
สีหน้าของหลิ่วจื่อหอางซีดลง ตระกูลไป๋และตระกูลหยาง ยังไม่กล้าแก้แค้น?！
จะต้องมีผู้ที่อยู่เบื้องหลังที่น่ากลัว!
สุนัขหลิ่วจื่อหอางกลัวเข้าแล้ว ถ้าเมื่อกี้เขาลงมือกับเฉินเฟิง กลัวว่าวันนี้เขาจะตายที่นี่แน่ๆ!
อีกอย่างแม้ว่าจะตายแล้ว พวกเขาตระกูลหลิ่ว ก็แม้แต่เหี้ยตัวไหนก็ไม่ปล่อยไว้แน่！
“พี่ พี่....พี่รู้จักเขาเหรอ?” หลิ่วจื่อหอางถามด้วยเสียงสั่น
หลิ่วอีอีส่ายหน้า พูดว่า : “ฉันอยากรู้จักคนนั้น แต่คนนั้นเขาไม่อยากจะรู้จักฉัน”
“พี่ ผมจะทำยังไงดี เขาจะไม่ฆ่าผมใช่ไหม?” หลิ่วจื่อหอางกลัวขึ้นมาเล็กน้อย น้ำเสียงมีเสียงร้องไห้ออกมา
“ตอนนี้รู้จักกลัวแล้วเหรอ?” หลิ่วอีอีมองหลิ่วจื่อหอางอย่างโหดเหี้ยม
“พี่ ผมตาไม่มีแวว ผมตาสุนัขชอบดูถูกคน พี่ต้องช่วยผมนะ” หลิ่วจื่อหอางใกล้จะร้องไห้ออกมาแล้ว ถ้ารู้ว่าเฉินเฟิงมีภูมิหลังที่ค้ำฟ้าเร็วกว่านี้ ตีเขาตายเขาก็ไม่กล้าเยาะเย้ยเฉินเฟิง
“นายคิดว่าคนอื่นเขาจะใจแคบเหมือนนายเหรอ?” หลิ่วอีอียิ้มอย่างเหยียดหยาม พูดว่า： “ไอ้เด็กเมื่อวานซืนอย่างนาย คนอื่นเขาขี้เกียจจะมาสนใจ！”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
คือรำคาญพระเอกแนวนี้มากมีเงินรวยแต่ทำตัวติดดินให้คนดูถูกตัวเอง ดูถูกตัวเองก็ไม่เท่าไรเมียตัวเองต้องมาทนโดนดูถูกไปด้วยเพื่อ..ตระกระความคิดนี้มันยังไง ไม่ต้องอวดรวยก็ได้ แค่รู้จักปรับลุคตัวเอง ให้ไม่ดูติดดินเกินไปจนคนอื่นดูถูกแค่นี้ก็ยากเกินไปรึไง ไม่รำคาญพวกโง่วิ่งมาหาเรื่อง ก็ควรนึกถึกว่าพวกโง่จะหาเรื่องเมียตัวเองด้วยสิ...
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...