ลูกเขยมังกร นิยาย บท 103

บทที่ 103 เลือกให้บริการ

พอมาถึงตอนนี้ เป็นเธอในตอนนั้นที่ตาบอด ผู้ชายคนนี้ อยู่ในรูปมังกรมาโดยตลอด！

แค่สามปีมานี้ ปิดหูปิดตาที่จะมองดูโลกภายนอกตลอดมา！

วันนี้มังกรตัวจริงได้เปิดเผย โลกใบนี้ ก็ได้สั่นสะท้านแล้ว！

หลังจากเอากระเป๋าไปเก็บที่โรงแรม ก็พาเสี้ยเมิ่งเหยาและสวีเฟยหรงไปกินอาหารกลางวันในโรงแรม

พอกินข้าวเสร็จทันใดนั้นเสี้ยเมิ่งเหยาก็ได้เอ่ยถามว่า： “สวีเฟยหรง เฉินเฟิง พวกเราไปเดินช้อปปิ้งกันเถอะ?”

“ได้ซิ” เฉินเฟิงยิ้มพร้อมตอบ ตัวเขาเองไม่มีปัญหาอะไร แต่งงานกับเสี้ยเมิ่งเหยาสามปี ทั้งสองไปช้อปปิ้งด้วยกันนับครั้งได้ อีกอย่างปกติเสี้ยเมิ่งเหยาก็มาที่จินหลิงน้อยครั้งมาก การช้อปปิ้งเป็นธรรมชาติของผู้หญิง เฉินเฟิงต้องตามใจเธออย่างแน่นอน

“ฉันไม่ไปเป็นก้างขวางคอหรอก พวกเธอสองคนไปเถอะ ฉันไม่ไปแล้ว ฉันจะนอนพักผ่อนเพิ่มความสวยหน่อย นั่งเครื่องมาฉันเหนื่อยมาก” สวีเฟยหรงพูดพร้อมกับหาวไปด้วย เสี้ยเมิ่งเหยาไม่บ่อยนักที่จะมีโอกาสอยู่กับเฉินเฟิงสองต่อสอง ตัวเธอเองไม่อาจจะพลาดโอกาสนี้ได้

“งั้นก็ได้ สวีเฟยหรง แกก็พักผ่อนเถอะ ฉันไปกับเฉินเฟิง” เสี้ยเมิ่งเหยาพูดพร้อมกับยิ้ม

“อืม ไปเถอะๆ”สวีเฟยหรงพูดพร้อมสะบัดมือ

“ไปกันเถอะ”เสี้ยเมิ่งเหยาควงแขนเฉินเฟิงอย่างเป็นธรรมชาติ

เฉินเฟิงไม่ค่อยคุ้นเคยกับจินหลิง แต่เมื่อก่อนเสี้ยเมิ่งเหยากลับเคยเรียนมหาวิทยาลัยที่จินหลิง แทบจะเรียกได้ว่าเป็นคนจินหลิงครึ่งหนึ่งเลยก็ว่าได้

วกไปวนมา ทั้งสองคนมาถึงซื่อเม่าเทียนตู นี่คือแวดวงธุรกิจที่รุ่งเรืองที่สุดในจินหลิง ข้างในมีจำหน่ายสินค้าแบรนด์ดังระดับโลกทุกประเภท

“เฉินเฟิง ฉันอยากกินชานม” เสี้ยเมิ่งเหยามุ่ยหน้าอย่างน่ารัก

“โอเค ผมไปซื้อ” เฉินเฟิงพูดพร้อมยิ้ม เธอแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นๆ เสี้ยเมิ่งเหยา เป็นประเภทที่ว่ากินเยอะแค่ไหนก็ไม่อ้วน ประเภทชานมอะไรนี่ เธอแทบจะกินทุกวัน แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยเห็นเธออ้วน

หลังจากเข้าแถวผ่านไปสิบนาที ในที่สุดเฉินเฟิงก็ซื้อชานมมาได้แก้วหนึ่ง

หลังจากได้ชานมมาแล้ว เสี้ยเมิ่งเหยาดีใจเหมือนเด็กสามขวบ

“เฉินเฟิง พวกเราเข้าไปข้างในเลือกเสื้อผ้าให้คุณสักชุดกัน”เสี้ยเมิ่งเหยาชี้ไปที่ร้านเสื้อผ้าผู้ชาย Armani ที่อยู่ด้านข้าง

เฉินเฟิงส่ายหน้า ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด： “ไม่ต้องหรอก ผมไม่ชอบเสื้อผ้าแบบนี้”

แม้ว่าจะเกิดในตระกูลเฉิน แต่เฉินเฟิงชอบความมัธยัสถ์มาโดยตลอด เสื้อผ้าอะไรนี่ ขอแค่ใส่ได้ก็พอ เสื้อผ้ากี่สิบหยวน กับเสื้อผ้าราคาหมื่น ในสายตาเขา ไม่แตกต่างกัน

แม่อบรมเขาตั้งแต่เด็ก เกิดเป็นคน ไม่อาจดูแค่ภายนอกผิวเผิน จะต้องดูจากภายใน

มีบางคน ภายนอกดูหรูหรา แต่ภายในกลับยากจน

และบางคน ถึงจะใส่เสื้อผ้าหยาบๆ แต่ภายในจริงใจ กลับมีค่ามากมาย！

“งั้นก็ได้” เสี้ยเมิ่งเหยาแลบลิ้นออกมา เธอพบว่าเฉินเฟิงไม่เหมือนกับผู้ชายทั่วไปจริงๆ ไม่มีความคิดเรื่องการแต่งตัว แต่ไหนแต่ไรไม่เคยสนใจว่าคนอื่นจะมองยังไง เขาใฝ่หาแค่สิ่งที่ต้องการในใจของตัวเองเท่านั้น

“ไปเดินทางนั้นกัน” เฉินเฟิงชี้ไปที่ถนนร้านขายกระเป๋าแบรนด์เนมด้านข้าง เขาเป็นผู้ชายไม่สนใจรูปร่างหน้าตา แต่เสี้ยเมิ่งเหยาเป็นผู้หญิง ยังต้องใส่ใจหน่อย ถึงยังไงผู้หญิงก็เกิดมาเพื่อรักสวยรักงาม

“ได้ซิ” เสี้ยเมิ่งเหยาพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

จากนั้นทั้งสองก็มาที่ร้านPRADA

ทั้งสองเพิ่งเข้าไป พนักงานหญิงคนหนึ่งทักทายเธอด้วยรอยยิ้ม

“สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับ”