ลูกเขยมังกร นิยาย บท 105

บทที่ 105 โกรธจัด 2

โจวลี่หยุดการเคลื่อนไหวของมือเธอ มองไปทางด้านหลัง ถึงมองเห็น คนจนๆในสายตาเธอคนนั้น ตาคู่นั้น แดงก่ำ！

วินาทีต่อมา ร่างของเฉินเฟิงพุ่งเข้ามาราวกับสายฟ้า

“เพี้ยะ”

ดวงตาที่หวาดกลัวของโจวลี่ เพียงแค่หนึ่งฝ่ามือ โจวลี่ทั้งตัวถูกตบลอยออกไป ชนกับกำแพงอย่างหนัก

พริบตาเดียว โจวลี่รู้สึกเหมือนทั้งตัวกำลังพังทลาย กระดูกแตกเป็นไม่รู้ว่ากี่ชิ้น

ในปากก็มีฟันที่เปื้อนเลือดหลุดออกมาสิบกว่าซี่！

หยานชุนเหมยที่อยู่ข้างๆสั่นริกๆ ถอยไปด้านหลังสองสามก้าวโดยไม่รู้ตัว

แต่ทันใดนั้นดวงตาของเฉินเฟิงที่เย็นชาล็อกเธอไว้ แม้ว่าตอนที่เฉินเฟิงเข้ามาไม่เห็นหยานชุนเหมยลงมือกับเสี้ยเมิ่งเหยา แต่เขาสามารถเดาได้ หยานชุนเหมยคนนี้เป็นคนริเริ่ม!

ถ้ามีแค่โจวลี่คนเดียว เธอไม่กล้าขนาดนั้น

“นายจะทำอะไร? ฉันจะเตือนนายให้ การทำร้ายคนผิดกฎหมายนะ!” หยานชุนเหมยตะโกนออกมา

“ทำไมต้องทำร้ายเธอ?！” มีความโกรธอยู่ในดวงตาของเฉินเฟิง กัดฟันพูด

“นังสารเลวนี่ มันเอาชานมสาดใส่ฉัน ฉันจะตบมันแล้วจะทำไม?！” หยานชุนเหมยกล่าวอย่างมั่นใจ

“ดี！ ดีมาก！” เฉินเฟิงกำหมัดแน่น พูดอย่างโหดเหี้ยมทุกคำ

“นายอย่าเข้ามานะ ถ้านายกล้าเข้ามาฉันจะแจ้ง....” หยานชุนเหมยพยายามทำให้เฉินเฟิงตกใจโดยการขู่โทรแจ้งตำรวจ แต่คำว่าแจ้งตำรวจยังพูดไม่จบ มือใหญ่ของเฉินเฟิงเหวี่ยงลงบนใบหน้าของเธอ

แจ้งตำรวจเหรอ? มึงจะเรียกเทวดามาก็ไม่มีประโยชน์！

ตบไปฝ่ามือหนึ่ง ทำให้หยานชุนเหมยลงไปกลิ้งบนพื้นหลายรอบ ใบหน้าที่แต่งหน้าเข้มๆของหยานชุนเหมย สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าว่าบวมขึ้นอย่างรวดเร็ว

หยานชุนเหมยเหม่ออยู่กับที่ รู้สึกแค่ดาวเต็มหัว หลังจากที่รู้สึกตัว ทันใดนั้นก็กรีดร้องอย่างร้อนรนและกระโจนไปหาเฉินเฟิง： “กูจะฆ่ามึง！”

เฉินเฟิงยิ้มกว้าง ตบไปอีกฝ่ามือหนึ่ง เหวี่ยงลงบนใบหน้าของหยานชุนเหมยอย่างแรง ตบฟันร่วงออกจากปากสองสามซี่

หยานชุนเหมยถูกตบล้มลงกับพื้น เริ่มร้องหาพ่อแม่แล้ว

เฉินเฟิงกลับไม่คิดที่จะปล่อยเธอไป เขาก้าวไปข้างหน้า ยกเท้าขึ้นและเหยียบหลังมือของหยานชุนเหมย

ใช้แรงขยี้！

เสียงดัง“แกะ”！

กระดูกมือของหยานชุนเหมยถูกเฉินเฟิงเหยียบละเอียด！

“โอ้ย~”

เสียงหอนที่น่ากลัวเหมือนฆ่าหมู ความเจ็บจากการแตกร้าวทำให้เส้นเลือดบนหน้าผากของหยานชุนเหมยโผล่ขึ้นมา ใบหน้าข้างหนึ่งเปลี่ยนสีเหมือนตับหมู

โจวลี่ที่อยู่ข้างๆเดิมทีก็ยังครางอยู่ แต่เห็นฉากนี้แล้ว ทันใดนั้นก็ตกใจจนฉี่ราดออกมา

โจวลี่พยายามลุกขึ้นมา คิดจะหนี

เฉินเฟิงยิ้มเยาะ กลับไม่เปิดโอกาสนี้ให้เธอ ใช้หนึ่งเท้า เตะเข้าไปที่โจวลี่หนึ่งฉาด

จากนั้นโจวลี่ก็รู้สึกได้ว่ามีเท้าใหญ่เหยียบที่หลังมือของเธอ

“ยะ....”

คำว่าอย่ายังไม่ได้ออกจากปาก ความเจ็บปวดดั่งปอดฉีกขาดแพร่ออกมาจากหลังมือ

กระดูกมือของโจวลี่ ถูกเฉินเฟิงเหยียบย่ำอย่างกะทันหัน!

นี่คือผลตอบแทนที่กล้าล่วงเกินเสี้ยเมิ่งเหยา！

ดวงตาของเฉินเฟิงโหดเหี้ยม นานแล้วที่เขาไม่ได้โกรธขนาดนี้

ตีเขาให้ตายก็คิดไม่ถึงว่า ก็แค่พาเสี้ยเมิ่งเหยาออกมาเดินช้อปปิ้ง คิดไม่ถึงว่าจะเจอกับพวกไม่รู้ผิดชอบชั่วดี

เวลานี้“เฉินเฟิง...” มาปลุกเสี้ยเมิ่งเหยาให้ตื่น

“เสี้ยเมิ่งเหยา คุณไม่เป็นไรใช่ไหม” เฉินเฟิงรีบกระโจนเข้าไปตรงหน้าเสี้ยเมิ่งเหยา อุ้มเสี้ยเมิ่งเหยาไว้ในอ้อมแขน