ลูกเขยมังกร นิยาย บท 105
บทที่ 105 โกรธจัด 2
โจวลี่หยุดการเคลื่อนไหวของมือเธอ มองไปทางด้านหลัง ถึงมองเห็น คนจนๆในสายตาเธอคนนั้น ตาคู่นั้น แดงก่ำ！
วินาทีต่อมา ร่างของเฉินเฟิงพุ่งเข้ามาราวกับสายฟ้า
“เพี้ยะ”
ดวงตาที่หวาดกลัวของโจวลี่ เพียงแค่หนึ่งฝ่ามือ โจวลี่ทั้งตัวถูกตบลอยออกไป ชนกับกำแพงอย่างหนัก
พริบตาเดียว โจวลี่รู้สึกเหมือนทั้งตัวกำลังพังทลาย กระดูกแตกเป็นไม่รู้ว่ากี่ชิ้น
ในปากก็มีฟันที่เปื้อนเลือดหลุดออกมาสิบกว่าซี่！
หยานชุนเหมยที่อยู่ข้างๆสั่นริกๆ ถอยไปด้านหลังสองสามก้าวโดยไม่รู้ตัว
แต่ทันใดนั้นดวงตาของเฉินเฟิงที่เย็นชาล็อกเธอไว้ แม้ว่าตอนที่เฉินเฟิงเข้ามาไม่เห็นหยานชุนเหมยลงมือกับเสี้ยเมิ่งเหยา แต่เขาสามารถเดาได้ หยานชุนเหมยคนนี้เป็นคนริเริ่ม!
ถ้ามีแค่โจวลี่คนเดียว เธอไม่กล้าขนาดนั้น
“นายจะทำอะไร? ฉันจะเตือนนายให้ การทำร้ายคนผิดกฎหมายนะ!” หยานชุนเหมยตะโกนออกมา
“ทำไมต้องทำร้ายเธอ?！” มีความโกรธอยู่ในดวงตาของเฉินเฟิง กัดฟันพูด
“นังสารเลวนี่ มันเอาชานมสาดใส่ฉัน ฉันจะตบมันแล้วจะทำไม?！” หยานชุนเหมยกล่าวอย่างมั่นใจ
“ดี！ ดีมาก！” เฉินเฟิงกำหมัดแน่น พูดอย่างโหดเหี้ยมทุกคำ
“นายอย่าเข้ามานะ ถ้านายกล้าเข้ามาฉันจะแจ้ง....” หยานชุนเหมยพยายามทำให้เฉินเฟิงตกใจโดยการขู่โทรแจ้งตำรวจ แต่คำว่าแจ้งตำรวจยังพูดไม่จบ มือใหญ่ของเฉินเฟิงเหวี่ยงลงบนใบหน้าของเธอ
แจ้งตำรวจเหรอ? มึงจะเรียกเทวดามาก็ไม่มีประโยชน์！
ตบไปฝ่ามือหนึ่ง ทำให้หยานชุนเหมยลงไปกลิ้งบนพื้นหลายรอบ ใบหน้าที่แต่งหน้าเข้มๆของหยานชุนเหมย สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าว่าบวมขึ้นอย่างรวดเร็ว
หยานชุนเหมยเหม่ออยู่กับที่ รู้สึกแค่ดาวเต็มหัว หลังจากที่รู้สึกตัว ทันใดนั้นก็กรีดร้องอย่างร้อนรนและกระโจนไปหาเฉินเฟิง： “กูจะฆ่ามึง！”
เฉินเฟิงยิ้มกว้าง ตบไปอีกฝ่ามือหนึ่ง เหวี่ยงลงบนใบหน้าของหยานชุนเหมยอย่างแรง ตบฟันร่วงออกจากปากสองสามซี่
หยานชุนเหมยถูกตบล้มลงกับพื้น เริ่มร้องหาพ่อแม่แล้ว
เฉินเฟิงกลับไม่คิดที่จะปล่อยเธอไป เขาก้าวไปข้างหน้า ยกเท้าขึ้นและเหยียบหลังมือของหยานชุนเหมย
ใช้แรงขยี้！
เสียงดัง“แกะ”！
กระดูกมือของหยานชุนเหมยถูกเฉินเฟิงเหยียบละเอียด！
“โอ้ย~”
เสียงหอนที่น่ากลัวเหมือนฆ่าหมู ความเจ็บจากการแตกร้าวทำให้เส้นเลือดบนหน้าผากของหยานชุนเหมยโผล่ขึ้นมา ใบหน้าข้างหนึ่งเปลี่ยนสีเหมือนตับหมู
โจวลี่ที่อยู่ข้างๆเดิมทีก็ยังครางอยู่ แต่เห็นฉากนี้แล้ว ทันใดนั้นก็ตกใจจนฉี่ราดออกมา
โจวลี่พยายามลุกขึ้นมา คิดจะหนี
เฉินเฟิงยิ้มเยาะ กลับไม่เปิดโอกาสนี้ให้เธอ ใช้หนึ่งเท้า เตะเข้าไปที่โจวลี่หนึ่งฉาด
จากนั้นโจวลี่ก็รู้สึกได้ว่ามีเท้าใหญ่เหยียบที่หลังมือของเธอ
“ยะ....”
คำว่าอย่ายังไม่ได้ออกจากปาก ความเจ็บปวดดั่งปอดฉีกขาดแพร่ออกมาจากหลังมือ
กระดูกมือของโจวลี่ ถูกเฉินเฟิงเหยียบย่ำอย่างกะทันหัน!
นี่คือผลตอบแทนที่กล้าล่วงเกินเสี้ยเมิ่งเหยา！
ดวงตาของเฉินเฟิงโหดเหี้ยม นานแล้วที่เขาไม่ได้โกรธขนาดนี้
ตีเขาให้ตายก็คิดไม่ถึงว่า ก็แค่พาเสี้ยเมิ่งเหยาออกมาเดินช้อปปิ้ง คิดไม่ถึงว่าจะเจอกับพวกไม่รู้ผิดชอบชั่วดี
เวลานี้“เฉินเฟิง...” มาปลุกเสี้ยเมิ่งเหยาให้ตื่น
“เสี้ยเมิ่งเหยา คุณไม่เป็นไรใช่ไหม” เฉินเฟิงรีบกระโจนเข้าไปตรงหน้าเสี้ยเมิ่งเหยา อุ้มเสี้ยเมิ่งเหยาไว้ในอ้อมแขน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
คือรำคาญพระเอกแนวนี้มากมีเงินรวยแต่ทำตัวติดดินให้คนดูถูกตัวเอง ดูถูกตัวเองก็ไม่เท่าไรเมียตัวเองต้องมาทนโดนดูถูกไปด้วยเพื่อ..ตระกระความคิดนี้มันยังไง ไม่ต้องอวดรวยก็ได้ แค่รู้จักปรับลุคตัวเอง ให้ไม่ดูติดดินเกินไปจนคนอื่นดูถูกแค่นี้ก็ยากเกินไปรึไง ไม่รำคาญพวกโง่วิ่งมาหาเรื่อง ก็ควรนึกถึกว่าพวกโง่จะหาเรื่องเมียตัวเองด้วยสิ...
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...