ลูกเขยมังกร นิยาย บท 106

บทที่ 106 รนหาที่ตาย

เฉินเฟิงหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหาเฉียวเสี่ยวโย่ว

“มานี่”พูดแค่สองคำ ก็วางสายแล้ว โทรศัพท์หาเฉียวเสี่ยวโย่วไม่ใช่เพราะเฉินเฟิงรู้สึกกลัว แต่เฉินเฟิงกลับมีลางสังหรณ์ เกรงว่าเรื่องในครั้งนี้จะต้องเป็นเรื่องใหญ่ ต้องการให้เฉียวเสี่ยวโย่วมาจัดการปัญหาที่จะเกิดขึ้น

ส่วนเฉียวเสี่ยวโย่วเมื่อรับโทรศัพท์แล้ว เป็นครั้งแรกที่ใบหน้าปรากฏสีหน้าที่เคร่งขรึมอย่างมาก ดั่งคำกล่าวที่ว่ายิ่งพูดน้อย เรื่องก็จะยิ่งเยอะ เห็นได้ชัดเจนว่าเฉินเฟิงโกรธอย่างมาก

แม้ว่าครั้งก่อนที่เผชิญหน้ากับครอบครัวของไป๋กว่างยี่ เฉินเฟิงจะสงบสติอารมณ์ไว้ได้ แต่ครั้งนี้……

ตกลงว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่？

เฉียวเสี่ยวโย่วไม่ทันได้คิดอะไรเยอะแยะ รีบเรียกตัวผู้บริหารระดับสูงเข้ามาประชุมทันที และยังมีกองกำลังชั่วร้ายของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ต้าหลง รีบไปยังซื่อเม่าเทียนตู

ในตอนนี้ ร้านPradaก็ถูกห้อมล้อมไว้อย่างหนาแน่น

ผู้คนมากมายมุงดูกันอย่างครึกครื้น

และในเวลานี้ กลุ่มคนก็ถูกผลักออกด้วยความรุนแรง

ผู้ชายที่มีรอยสักสิบกว่าคนพร้อมด้วยมีดพกและอาวุธมีดที่หลากหลายบุกเข้ามา

นำโดยผู้ชายวัยกลางคนที่ใส่สร้อยทองเส้นใหญ่ และยังมีรอยแผลเป็นบนใบหน้า

เมื่อเห็นหน้าผู้ชายที่มีแผลเป็นคนนั้น ใบหน้าของหยานชุนเหมยก็มีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที

“ที่รัก ในที่สุดคุณก็มาสักที！ถ้าคุณยังไม่มาอีก ฉันก็คงโดนไอ้พวกเหี้ยนี้ตีตายแล้ว ฮือๆ” หยานชุนเหมยร้องไห้พร้อมทั้งพูดออกมาด้วยใบหน้าที่น้อยใจ

เมื่อเห็นท่าทางที่แย่ของหยานชุนเหมยนัยน์ตาของฉินหู่ก็ลุกเป็นไฟขึ้นมาทันที

“ที่รัก ใครทำร้ายคุณ？！” ฉินหู่ถามด้วยความโกรธ

“ไอ้เหี้ยคนนั้น เขาหักมือของฉัน！”

“แล้วก็ไอ้หมารับใช้คนนี้ เขาไม่ปกป้องฉัน แล้วมาสั่งให้ฉันหุบปากอีก！”

หยานชุนเหมยชี้ไปที่เฉินเฟิงและหวังต้าฉวน พูดอย่างอาฆาต

สีหน้าของฉินหู่ที่เคร่งขรึม มองไปที่เฉินเฟิงแวบหนึ่ง แล้วขยับสายตาไปมองที่หวังต้าฉวน

เขาจะต้องจัดการหวังต้าฉวนก่อน

ส่วนเฉินเฟิง กล้าดีมาทำกับหยานชุนเหมยแบบนี้ ได้ถูกเขาตัดสินประหารชีวิตเรียบร้อยแล้ว เขาจะต้องนำตัวกลับไปจัดการ

“ทำไมต้องด่าเมียของฉันด้วย？” ฉินหู่มองไปที่หวังต้าฉวนด้วยความเย็นชา เอ่ยถาม

ขาน้อยๆของหวังต้าฉวนสั่นคลอน ริมฝีปากที่สั่นระริก พูด : “พี่ชาย ขอโทษ……”

“เพี๊ยะ”

ฉินหู่แกว่งมีดเหน็บที่อยู่ในมือขึ้น เหวี่ยงสันมีดไปที่หน้าของหวังต้าฉวนอย่างโหดเหี้ยม

“อ๊ะ！”

หวังต้าฉวนกรีดร้องออกมา จู่ๆก็เกิดรอยกรีดแดงยาวขึ้นบนใบหน้า

“กูไม่อยากได้ยินมึงพูดคำขอโทษพวกนี้ ก็ถามว่าทำไมมึงต้องด่าเมียกูด้วย？！” ฉินหู่พูดด้วยความโมโห

“ตุ้บ”เสียงทรุดลงกับพื้น

หวังต้าฉวนคุกเข่าลงไปที่พื้น ก้มศีรษะร้องขอความเมตตา ：“พี่ชาย ไว้ชีวิตผมเถอะ ผมไม่ได้ตั้งใจ……”

ฉินหู่แสยะยิ้มอย่างน่ากลัว ใช้เท้าถีบไปที่หัวของหวังต้าฉวน หวังต้าฉวนถูกเตะจนล้มลงไปที่พื้น

ทันทีที่ฉินหู่เหยียบเข้าไปที่แขนของหวังต้าฉวน พูดอย่างแสยะยิ้ม : “จำไว้ซะ กูชื่อฉินหู่ ต่อไปจะออกไปไหนก็หัดเบิกตามองซะบ้าง！”

พูดเสร็จ แกว่งมีดเหน็บขึ้นมา แล้วเหวี่ยงลงไปอย่างแรง

“ฉึก！”