ลูกเขยมังกร นิยาย บท 107

บทที่ 107 เกล็ดใต้คอมังกร

ผู้คนที่ยืนอยู่ตรงนั้นต่างก็เกิดความโกลาหล！

หากประโยคที่เฉินเฟิงพูดฆ่าฉันเมื่อตะกี้เป็นเพียงการยั่วยุเท่านั้น งั้นคำพูดในตอนนี้ ก็แค่การตบลงไปที่หน้าของฉินหู่！

สีหน้าของฉินหู่ เกิดความเยือกเย็นขึ้นทันที

แม้ว่าเฉินเฟิงจะมีภูมิหลังเป็นอะไรก็ตาม แต่ก็ไม่ควรทำให้เขาต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอับอายขนาดนี้ ถึงอย่างไรเขาก็เป็นคนที่มีหน้ามีตาของสำนักหลงหู่ ถูกคนฉีกหน้าในที่สาธารณะเช่นนี้ หากไม่ทำอะไรเลยแล้วล่ะก็ สำนักหลงหู่สามคำนี้ก็กลายเป็นเรื่องตลกไปแล้ว

ในเมื่อมึงรนหาที่ตายเอง งั้นก็อย่ามาโทษกูก็แล้วกัน！นัยน์ตาของฉินหู่สาดส่องการฆาตกรรมที่เยือกเย็นออกมา เขากลับอยากจะลองดู จริงๆแล้วเฉินเฟิงเป็นสัตว์ประหลาดอะไรกันแน่！

เมื่อฉินหู่กำลังเตรียมที่จะสั่งลูกสมุนลงมือจัดการ กลุ่มคนก็เริ่มเกิดความปั่นป่วนขึ้นทันที

เฉียวเสี่ยวโย่วพาระดับผู้บริหารทั้งหลายของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ต้าหลงมา ตามหลังมาด้วยนักเลงสวมชุดสูทสีดำกว่าร้อยคน บุกเข้ามายังห้างสรรพสินค้า

“ทำไมคนของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ต้าหลงก็มาด้วย？！”

“คนพวกนั้นที่ตามหลังบริษัทอสังหาริมทรัพย์ เป็นคนของสำนักหลงหู่？”

“คนของสำนักหลงหู่！แถมยังเป็นเฉิงหลงที่นำทีมมา！สำนักหลงหู่พากันออกมาอย่างเต็มกำลัง！”

“ไอ้ฉิบหาย ไปกระทุ้งรังแตนมาเหรอ”

ผู้คนพากันมองไปที่เฉินเฟิงด้วยสายตาที่เห็นอกเห็นใจยิ่งขึ้น เดิมทีเพียงฉินหู่แค่คนเดียว เฉินเฟิงก็จัดการยากพอตัวแล้ว คิดไม่ถึงว่าตอนนี้ กองกำลังที่มีอาวุธครบครันของสำนักหลงหู่ก็ออกกันมาหมด คนกว่าร้อยคน ยอดมนุษย์อย่างเฉินเฟิง วันนี้นั้นก็คงต้องโดนตีจนนอนคว่ำหน้าลงเป็นแน่

และยังมีบริษัทอสังหาริมทรัพย์ต้าหลง กลุ่มทางการเงินที่แข็งแกร่งที่สุดในพื้นที่แห่งนี้

ในสถานการณ์ตอนนี้นั้นสามารถสรุปเฉินเฟิงออกมาได้สี่คำก็คือ ติดปีกก็หนีไม่รอด！

เมื่อเห็นเฉียวเสี่ยวโย่วและเฉิงหลง ฉินหู่ก็ตกตะลึงแล้ว พวกเขามากันได้อย่างไร？เหมือนว่าตัวเองก็ยังไม่ได้เรียกพวกเขามา

แม้ว่าจะประหลาดใจ แต่ฉินหู่ก็เดินเข้าไปทักทาย

ถึงอย่างไรฐานะเฉียวเสี่ยวโย่วและเฉิงหลงที่อยู่ตรงนั้น หนึ่งคนคือผู้ลงทุนที่อยู่เบื้องหลังของสำนักหลงหู่ ส่วนอีกคนคือพี่ใหญ่ของสำนักหลงหู่

คนภายนอกคิดว่าฉินหู่เป็นหนึ่งในสองพี่ใหญ่ที่คุมสำนักหลงหู่ร่วมกับเฉิงหลง แต่มีเพียงเขาเองที่รู้ดี เขาก็แค่คนที่เฉิงหลงเลื่อนตำแหน่งขึ้นมา เป็นเพียงหุ่นเชิดที่ใช้ตบตา พี่ใหญ่ที่แท้จริงของสำนักหลงหู่มีเพียงผู้เดียว นั้นก็คือเฉิงหลง！

“ประธานเฉียว พี่หลง พวกคุณมาได้ยังไง？” ฉินหู่เอ่ยถามด้วยความเคารพ

เมื่อเห็นฉินหู่ เฉียวเสี่ยวโย่วก็เคร่งขรึมขึ้นทันที คนที่ไม่ควรจะไปล่วงเกินเฉินเฟิง ก็คือไอ้โง่คนนี้

“นายกำลังทำอะไร？” เฉิงหลงไม่ได้ตอบคำถามของฉินหู่ แถมยังถามกลับด้วยสีหน้าที่เยือกเย็น เฉียวเสี่ยวโย่วสามารถตระหนักรู้ได้ เขาก็ตระหนักรู้ได้เช่นกัน ขัดแย้งกับเฉินเฟิง เกรงว่าน่าจะเป็นฉินหู่

“พี่หลง เมียของผมโดนคนตีครับ ผมก็เลยมาดู” ฉินหู่ก็ไม่กล้าที่จะปิดบัง พูดด้วยความจริง แต่กลับมีความกังวลอย่างมากเกิดขึ้นในใจแล้ว

เฉิงหลงถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ตบๆเข้าไปที่ไหล่ของฉินหู่ ผลักเข้าไปในกลุ่มคนแล้ว

“พี่หลง มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”ฉินหู่เต็มไปด้วยความสับสน ทำไมเขาถึงรู้สึกว่า นัยน์ตาที่เฉิงหลงมองเขาเมื่อกี้นั้น มีความสงสารเวทนาอยู่ละ？

ฉินหู่หมุนตัวไปอย่างไม่เข้าใจ แต่เมื่อเห็นฉากนี้ กลับแทบจะทำให้ลูกกระตาของเขาหลุดออกมาแล้ว

เฉียวเสี่ยวโย่วและเฉิงหลง กำลังโน้มตัวคำนับชายวัยรุ่นคนนั้นอย่างคาดไม่ถึง！

“คุณเฉิน ขอกราบประทานโทษ”เฉียวเสี่ยวโย่ว เหงื่อตก น้ำเสียงที่ค่อนข้างหวาดกลัว ตอนที่เพิ่งจะเจอฉินหู่ เธอคิดว่าคนที่ฉินหู่ไปยั่วโมโหคือเฉินเฟิง แต่ที่ไหนได้ เธอเพิ่งพบว่า คนที่ได้รับบาดเจ็บคือเสี้ยเมิ่งเหยา

คนนอกบางทีอาจจะไม่รู้ เสี้ยเมิ่งเหยามีความหมายกับเฉินเฟิงมากยังไง แต่เธอกลับเข้าใจอย่างชัดเจน！

เสี้ยเมิ่งเหยา ก็เป็นเกล็ดใต้คอมังกร (ต่อมโมโห)เพียงหนึ่งเดียวของเฉินเฟิง