ลูกเขยมังกร นิยาย บท 109

บทที่ 109 หวังเจียเมิง

เสี้ยเมิ่งเหยาคิดเช่นนี้ แต่หวังเจียเมิงรู้สึกว่า เสี้ยเมิ่งเหยากำลังพูดด้วยอารมณ์โกรธ ผู้หญิงคนไหนหวังให้สามีตัวเองเป็นคนส่งอาหารล่ะ?

โดยเฉพาะเสี้ยเมิ่งเหยา สมัยอยู่มหาวิทยาลัยเขาเป็นคนหยิ่งผยองมีชื่อเสียง ในบรรดาคนที่มาจีบ มีแต่ลูกคนรวยและลูกข้าราชการเข้าหาไม่ขาดสาย แม้กระทั่งหนุ่มยาจกที่มีพรสวรรค์ แต่ผู้ชายเหล่านั้น ไม่เคยอยู่ในสายตาเสี้ยเมิ่งเหยา

ตอนนั้นทุกคนต่างก็คิดว่า ต่อไปหากเสี้ยเมิ่งเหยาจะออกเรือนทั้งที ผู้ชายคนนั้นจะต้องสูงส่ง ดีเลิศประเสริฐศรีและไม่ธรรมดา

แต่ทุกคนก็คิดไม่ถึง พอเสี้ยเมิ่งเหยาเรียนจบ ก็แต่งงานเลย อีกอย่างผู้ชายที่เขาแต่งงานด้วย ทำอาชีพเป็นคนส่งอาหาร

ตอนนั้น เหตุการณ์นี้ทำให้หลายคนตกตะลึง เป็นที่ฮือฮาในแวดวงศิษย์เก่าอย่างมาก ไม่รู้ว่าชายหนุ่มกี่คนเมาจนหัวราน้ำ ที่งานแต่งของเสี้ยเมิ่งเหยาในวันนั้น

แน่นอน และผู้หญิงมากมายที่นับไม่ถ้วน พอได้รู้ข่าวนี้ ก็ตื่นเต้นกันเป็นวันๆ ในที่สุดก็เงามืดของเสี้ยเมิ่งเหยาก็ไม่ปกคลุมอีกต่อไปแล้ว

ตอนนั้นหวังเจียเมิงก็อิจฉาเสี้ยเมิ่งเหยาเป็นธรรมดา เพราะบรรดาหนุ่มๆที่เธอชอบ กลับไม่ชอบเธอ และยังชอบเสี้ยเมิ่งเหยาอีก เป็นเพราะเหตุนี้ เธอจึงอิจฉาเสี้ยเมิ่งเหยามานาน จนถึงจุดที่รู้สึกขยะแขยงเลยทีเดียวเชียวล่ะ

แต่ต่อมา หลังจากที่ได้ยินเรื่องที่เสี้ยเมิ่งเหยาแต่งงานกับเด็กส่งอาหาร ความรู้สึกอิจฉาก็บรรเทาลงเยอะเลย

จนมาถึงปัจจุบัน เห็นสภาพน่าสังเวชของเสี้ยเมิ่งเหยาเช่นนี้ หวังเจียเมิงยิ่งรู้สึกอิจฉาไม่ลง จนรู้สึกเห็นอกเห็นใจ เกิดมาสวยแต่จะมีประโยชน์อะไร ชีวิตไม่ดีก็ไร้ประโยชน์

พูดได้แค่ว่าจิตใจของผู้หญิงซับซ้อนเกินไป หากเสี้ยเมิ่งเหยารู้เข้า เพียงเพราะคำพูดคำเดียวของเธอ ก็ทำให้หวังเจียเมิงคิดมากได้ขนาดนี้ เกรงว่าจะทำให้ตกตะลึงจนพูดไม่ออกเลยทีเดียว

“ใช่แล้ว เสี้ยเมิ่งเหยา เธอบอกว่าแผลบนใบหน้าของเธอ สามีไม่ได้เป็นคนทำ แต่ผู้หญิงคนหนึ่งทำ แล้วทำไมนางต้องตบเธอด้วยล่ะ?” หวังเจียเมิงพูดอย่างสงสัย นิสัยของเสี้ยเมิ่งเหยาเป็นพวกชนิดที่ว่าอ่อนโยนและเงียบขรึม ปกติแล้วจะไม่เริ่มหาเรื่องใครก่อน ทำไมวันนี้ถึงโดนตบได้ล่ะ

เสี้ยเมิ่งเหยาเล่าเรื่องอีกครั้งในร้านค้า แต่

หลังจากฟังจบหวังเจียเมิงก็อดโมโหไม่ไหว พูดอย่างไม่แยแสว่า “ยัยกะหรี่คนนี้ ทำไมถึงหยิ่งยโสได้ขนาดนี้?”

เสี้ยเมิ่งเหยาส่ายหัวและฝืนยิ้ม เหตุผลที่หยานชุนเหมยหยิ่งขนาดนี้ ต้องมีอาศัยอิทธิพลของคนอื่นอย่างแน่นอน และคนหนุนหลังเขาก็คือฉินหู่แต่คราวนี้ เห็นเฉินเฟิงโกรธแบบนี้ เกรงว่า ต่อให้มีฉินหู่10 คนก็เอาไม่อยู่แน่

“แกว่า สามีของแกอยู่จัดการยัยกะหรี่นั่นเหรอ แกไม่ถามเขาเหรอว่าเขาจัดการมันยังไง? ไม่ใช่ว่าพอแกเดินไป สามีของแกก็ปล่อยยัยกะหรี่คนนั้นไปแล้ว”หวังเจียเมิงถาม เธอไม่ได้โง่ ถ้าสิ่งที่เสี้ยเมิ่งเหยาพูดเรื่องความจริงละก็ งั้นก็เห็นได้ชัดว่าคนที่ตบเสี้ยเมิ่งเหยา ต้องมีคนหนุนหลังแน่นอน

อีกอย่างสามีของเสี้ยเมิ่งเหยา เป็นแค่คนส่งอาหารคนหนึ่งเท่านั้น จะเผชิญหน้ากับคนหนุนหลังของยัยผู้หญิงคนนั้น อย่าพูดว่าเขาจะจัดการได้เลย ไม่โดนฝั่งนู้นจัดการก็บุญเท่าไหร่แล้ว ร้ายแรงกว่านั้นอีกหน่อยหวังเจียเมิงคิดว่า หลังจากที่เสี้ยเมิ่งเหยาเดินจากไป เฉินเฟิงกลัว อาจจะยอมรับผิดและขอโทษผู้หญิงคนนั้นไป

เสี้ยเมิ่งเหยาส่ายหัวและพูดว่า “ไม่หรอก ฉันเชื่อใจสามีของฉัน”

หวังเจียเมิงแบะปาก เชื่อกับผีดิ เห็นๆอยู่ว่าสามีเธอน่ะขี้ขลาด คิดยอมแพ้ ไม่อย่างนั้นก็ต้องให้เธออยู่ด้วยสิ ให้เห็นกับตาว่าเขาสั่งสอนยัยกะหรี่คนนั้น

แต่หวังเจียเมิงก็ได้แต่เก็บคำพูดพวกนี้ไว้ในใจเท่านั้น พูดออกมาไม่ได้ ถ้าพูดออกมา เห็นได้ชัดว่าจะทำให้เสี้ยเมิ่งเหยาเสียหน้าแน่ และจะทำให้เสี้ยเมิ่งเหยาไม่สบายใจ

ตอนนี้ เฉินเฟิงเข้ามาแล้ว

เห็นเสี้ยเมิ่งเหยาดูสงบสุขดี จนในที่สุดเฉินเฟิงถอนหายใจอย่างโล่งใจ