ลูกเขยมังกร นิยาย บท 113

ตอนที่ 113 รถแลนด์โรลเวอร์

สายตาของสวีตงเหลียงแฝงไปด้วยความโกรธแค้น หญิงสาวที่เขาตามจีบมาตลอดสี่ปี แต่งงานกับพนักงานส่งของ ที่น่าเจ็บใจก็คือ ผู้ชายคนนี้กลับไม่ปกป้องดูแลหญิงสาวที่เขารักให้ดี ซ้ำต้องทำให้หล่อนต้องกลายเป็นเมียน้อย

เรื่องนี้ เขารับไม่ได้!

“นี่ พี่เหลียง พี่ใจดีเกินไปแล้ว”

“นั่นสิ ผู้หญิงชั้นต่ำอย่างเสี้ยเมิ่งเหยา ตอนนั้นตาบอดหรืออะไร ปล่อยให้เทพบุตรอย่างพี่เหลียงต้องรอคอย ตัวเองกลับไปแต่งงานกลับคนส่งของ สมองมีปัญหาหรือยังไง”

“หล่อนคงต้องเสียใจมากแน่นอน”

เมื่อทุกคนเพิ่งพูดจบ รถแท็กซี่คันหนึ่งก็จอดลงตรงหน้า

เฉินเฟิงกับเสี้ยเมิ่งเหยาเดินลงมาจากรถ

ทุกคนต่างพากันประหลาดใจ พวกเขานั่งรถแท็กซี่มา? สามีของเสี้ยเมิ่งเหยาเป็นคนเหลวไหลสมชื่อเสียง ขนาดรถสักคันยังไม่มีปัญญาซื้อ

เมื่อเห็นเสี้ยเมิ่งเหยา สายตาของสวีตงเหลียงเต็มไปด้วยความเร่าร้อนทันที ไม่เจอกันสามปี เสี้ยเมิ่งเหยายังคงดูดีเช่นเดิม กลับสวยกว่าแต่ก่อนอีกด้วย ดูมีเสน่ห์และเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น อีกทั้งรูปร่างอวบอิ่มกว่าเดิม

แต่เมื่อเห็นเสี้ยเมิ่งเหยาเดินจูงมือมากับเฉินเฟิง สีหน้าของสวีตงเหลียงซึมลงไปทันที

“เมิ่งเหยา ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” แม้ว่าเฉินเฟิงจะรู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก แต่ก็ยังยิ้มทักทายให้สวีตงเหลียง

“ไม่เจอกันนานเลยนะ” เสี้ยเมิ่งเหยาก็พูดทักทายกลับตามมารยาท

“นี่คงเป็นสามีของเธอใช่ไหม?” สายตาของ”สวีตงเหลียงเหลือบมองไปยังเฉินเฟิงด้วยสายตาอันเยือกเย็นอย่างเห็นได้ชัด

“อื้ม เขาชื่อเฉินเฟิง” เสี้ยเมิ่งเหยายิ้มและพูดตอบ

“สวัสดีครับ” เฉินเฟิงยิ้มและยื่นมือออกไป แต่สวีตงเหลียงเพียงแค่ชายตามองเฉินเฟิงเท่านั้น ไม่ได้มีท่าทีจะจับมือทักทายกับเขา

จะอวดดีกับฉัน? เฉินเฟิงยิ้มเยาะ จากนั้นรีบเก็บมือกลับทันที

เสี้ยเมิ่งเหยาขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่พูดอะไร จากนั้นหันไปมองพวกหวังเจียเมิงและหลี่เสว่ แต่กลับสังเกตเห็นว่า นอกจากหวังเจียเมิง คนอื่นกลับยืนกอดอก มองตัวเองด้วยสายตาเย็นชาและรังเกียจอย่างเห็นได้ชัด

เสี้ยเมิ่งเหยาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสัย นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

“ในเมื่อทุกคนมาครบแล้ว งั้นพวกเราก็ไปกันเถอะ” สวีตงเหลียงหัวเราะและพูดขึ้น

“ไปกันเถอะ”

“ประธานเหลียง วันนี้คุณเตรียมกระอักเลือดได้เลย เพราะต้องเลี้ยงข้าวผองเพื่อนพวกเราไม่พอ ยังต้องเลี้ยงคนหน้าด้านบางคนด้วย”

“ประธานเหลียง ไม่ถือสาเรื่องแบบนี้หรอก แต่ก็นะ คนหน้าไม่อายบางคน หน้ายังหนากว่ากำแพงเมืองอีก พอได้ยินว่าจะไปกินข้าวที่คฤหาสน์หัวฉี ก็รีบมาเลยนะ”

พวกผู้หญิงต่างพากันพูดดูถูกเยาะเย้ย ไม่ต้องพูดอะไร เสี้ยเมิ่งเหยาก็เดาได้ว่า พวกหล่อนกำลังเยาะเย้ยตัวเองกับเฉินเฟิง ทำไมวันนี้พวกหล่อนตั้งใจพูดเสียดีสีตัวเองมากขนาดนั้นนะ?

สวีตงเหลียงโบกมือพูดขึ้น : “ไม่เป็นไร กว่าเราจะมารวมตัวกันพร้อมหน้าพร้อมตาได้ พูดเรื่องอะไรกระอักเลือด ข้าวมื้อหนึ่งแค่สามสี่หมื่นเอง ฉันจ่ายได้อยู่แล้ว”

คำพูดของสวีตงเหลียงแฝงไปด้วยความโอ้อวด ราวกับว่าเงินสามสี่หมื่นเปรียบเหมือนเงินสามสี่หยวน

หลังจากพูดจบ เขายังเหลือบมองเฉินเฟิงอีกครั้ง เพื่ออยากเห็นท่าทีตกใจของเขา

แต่เฉินเฟิงกลับมีสีหน้านิ่งเรียบ เงินสามสี่หมื่น สำหรับสวีตงเหลียงแล้ว อาจจะมีค่าพอๆกับสามสี่หยวน แต่สำหรับตัวเขา กลับเหมือนสามสี่สตางค์มากกว่า เพราะในบัตรเดบิตของเขา มีเงินเก็บอยู่พันล้าน