ลูกเขยมังกร นิยาย บท 115

ตอนที่ 115 คุณชายเฉินจ่ายบิล

พนักงานเดินนำพวกเขาเข้าไปในห้องVIP จากนั้นไม่นาน พวกซุนเลี่ยงและเพื่อนๆก็ตามเข้ามา

เมื่อเข้ามาในห้อง ซุนเลี่ยงเห็นเฉินเฟิงที่นั่งอยู่ด้านข้างเสี้ยเมิ่งเหยา เขาทำสีหน้าตกใจขึ้นมาทันที ไอ้หมอนั่นนั่งแท็กซี่มาไม่ใช่หรือไง? ทำไมถึงเร็วกว่าตัวเองอีกล่ะ?

แม้ว่าจะรู้สึกประหลาดใจ แต่ซุนเลี่ยงก็ไม่ได้ถามอะไรเขา

ทุกคนค่อยๆนั่งลง แน่นอนว่าเสี้ยเมิ่งเหยาต้องนั่งข้างเฉินเฟิง แต่สวีตงเหลียงกลับไม่สนใจ นั่งลงด้านข้างเสี้ยเมิ่งเหยาทันที เปิดศึกอันเร่าร้อนระหว่างเฉินเฟิงกับเขา

หวังเจียเมิงนั่งติดกับสวีตงเหลียง คอยใช้หน้าอกอันเอิบอิ่มของตัวเอง ไปชนแขนของสวีตงเหลียงอยู่ตลอด เพื่อหวังที่จะทำให้เขาเกิดอารมณ์ขึ้นบ้าง

ภายในห้องมีทั้งหมดสี่โต๊ะ โต๊ะของเฉินเฟิง นอกจากเขากับเมิ่งเหยา คนอื่นๆที่สนิทกับสวีตงเหลียงเป็นอย่างดี รวมถึงเพื่อนทั้งสองคนของสวีตงเหลียง คือซุนเลี่ยงและหวังเชาต่างพากันประหลาดใจ

“น้องๆ เอาไวน์Lafiteมาเสริ์ฟก่อน” สวีตงเหลียงบอกพนักงาน

“อีกอย่าง ทุกคนอยากกินอะไร สั่งกันเองได้เลยนะ ไม่ต้องช่วยฉันประหยัดเงินนะ ฉันบอกแล้วว่าฉันเลี้ยงเอง” สวีตงเหลียงยิ้มและกวาดสายมองทุกคน

“พี่เหลียง งั้นฉันไม่เกรงใจแล้วนะ”

“เคยได้ยินมานานแล้วว่าอาหารที่นี่คือที่สุดแล้วในเมืองมหาวิทยาลัยจินหลิง เมื่อก่อนจ่ายไม่ไหว วันนี้พึ่งน้ำใจของพี่เหลียง ฉันก็เลยมีโอกาสได้กินสักที ฮ่าๆ”

“เมิ่งเหยา ฉันมักจะมากินที่นี่บ่อยๆ เนื้อวัวแองกัสที่นี่ดีมาก ฉันสั่งให้หนึ่งที่นะ” สวีตงเหลียงหยิบเมนูขึ้นมา พูดขึ้นด้วยความตั้งใจ

เสี้ยเมิ่งเหยาขมวดคิ้วเล็กน้อย อยากจะปฏิเสธ แต่เฉินเฟิงกับเอ่ยปากพูดขึ้นก่อน : “ไม่เป็นไร เมิ่งเหยาไม่ชอบกินเนื้อวัว หล่อนชอบกินปลามากกว่า สั่งปลาราดพริกดีกว่านะ”

สวีตงเหลียงโมโหเล็กน้อย: “ฉันกำลังสั่งอาหารให้เสี้ยเมิ่งเหยาอยู่ เกี่ยวอะไรกับนายด้วย?”

เฉินเฟิงหัวเราะ พูดขึ้น : “เมิ่งเหยาเป็นภรรยาของฉัน นายบอกว่าเกี่ยวอะไรกับฉันด้วย? ถ้าไม่เชื่อก็ถามดูสิ ตัวเมิ่งเหยาเอง ชอบทานอะไร?”

“สั่งปลาราดพริกก็ดีค่ะ ฉันชอบทานปลามาก” เสี้ยเมิ่งเหยาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

สวีตงเหลียงสีหน้าย่ำแย่มากขึ้น ไหนบอกว่าชีวิตหลังแต่งงานของเสี้ยเมิ่งเหยาไม่ดีนักไม่ใช่เหรอ? ยังไปเป็นเมียน้อยของคนอื่นอีกด้วย ทำไมตอนนี้ยังกล้าอยู่ข้างเฉินเฟิง?

หรือหล่อนไม่รู้ว่า ตอนนี้ตัวเองมีมรดกเป็นร้อยล้าน!

“นี่ เจียมตัวเองหน่อยได้ไหม วันนี้คนที่เลี้ยงข้าวคือพี่เหลียง ไม่ใช่นาย จะมาแสร้งเอาหน้าทำไม?” หลี่เสว่ทนดูต่อไปไม่ไหว วางแก้วในมือลงอย่างเต็มแรง จากนั้นพูดสั่งสอนเฉินเฟิง

“ฉันบอกให้เขาเลี้ยงงั้นเหรอ?” เฉินเฟิงพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ ความหมายชัดเจนมากกว่า ฉันสามารถออกเงินเองได้ ไม่ต้องให้คนอื่นมาเลี้ยง