ลูกเขยมังกร นิยาย บท 120

ตอนที่ 120 ทำทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้ขายหน้า

“คุณผู้หญิงคะ ไม่ทราบว่า...” พนักงานเหลือบมองไปทางหลี่เสว่ เพื่อจะถามว่าหลี่เสว่เป็นคนจ่ายเงินหรือไม่

หลี่เสว่ชี้ไปที่เฉินเฟิง พูดขัดขึ้นมาทันที : “ไม่ต้องมาหาฉัน ไปหาเขา เขาเป็นคนจ่าย!”

พนักงานทำท่าทางเหนื่อยใจ จากนั้นมองไปที่เฉินเฟิง

เฉินเฟิงไม่พูดอะไร กลับยิ้มให้ พูดขึ้น : “รูดบัตรครับ”

พนักงานยิ้มอย่างประหลาดใจ ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า ทำไมถึงดูไม่เหมือนคนมีเงินมากถึงหนึ่งล้านแปดแสนเอาซะเลย แต่ทว่า เพียงแค่คิดอยู่ภายในใจ แต่สีหน้ายังคงยิ้มให้อยู่: “คุณผู้ชายคะ รบกวนตามดิฉันไปรูดบัตรที่หน้าเคาน์เตอร์ด้วยค่ะ”

จากนั้นทุกคนจึงออกจากห้องตรงไปที่เคาน์เตอร์ชำระเงิน

“ทุกคนจับตาดูเฉินเฟิงให้ดีนะ อย่าให้เขาหนีไปไหนล่ะ” หลี่เสว่ตะโกนพูดบอกทุกคน

“หลี่เสว่ สามีของฉันไม่ใช่คนแบบนั้นหรอกนะ” เสี้ยเมิ่งเหยาพูดด้วยสีหน้านิ่งขรึม ท่าทางของหลี่เสว่คือพวกใจแคบมองผู้อื่นในแง่ร้าย ในเมื่อเฉินเฟิงบอกว่าจะเลี้ยงก็คือเลี้ยง ไม่ต้องพูดถึงเงินหนึ่งล้านแปดแสน แม้ว่าจะเป็นเงินสิบแปดล้าน เขาก็จ่ายให้ได้

หลี่เสว่หัวเราะเยาะเย้น พูดขึ้น : “เสี้ยเมิ่งเหยา เฉินเฟิงเขาเป็นสามีของเธอ ไม่ใช่สามีของฉัน ฉันจะรู้ไหมว่าเขาเป็นคนยังไง ถ้าเขาผิดคำพูดขึ้นมา ฉวยโอกาสตอนพวกเราไม่ทันระวังหนีไป เงินค่าอาหารหนึ่งล้านแปดแสนนี้ เธอจะจ่ายแทนไหม?”

“เธอ...” เสี้ยเมิ่งเหยาหยุดชะงักไป คิดว่าหากต่อล้อต่อเถียงกับคนอย่างหลี่เสว่ต่อ คงไม่จบสิ้นแน่นอน

พวกผู้ชายต่างพากันสีหน้าถอดสี เดินไปประกบข้างเฉินเฟิง สิ่งที่หลี่เสว่พูดมาก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล เงินมากถึงหนึ่งล้านแปดแสน ถ้าเฉินเฟิงหนีไปจริงๆ สวีตงเหลียงคงออกให้ทั้งหมดไม่ได้ อย่างมากคงออกให้ไม่กี่แสน ส่วนเงินที่เหลือคงต้องหารเท่า ให้พวกเขาจ่าย อย่างน้อยแต่ละคนคงต้องช่วยออกสามถึงสี่หมื่น

สามสี่หมื่น ถือเป็นเงินเดือนครึ่งปีของคนส่วนใหญ่ในกลุ่มนี้ หากจะจ่ายออกไปเพียงเพราะเป็นค่าอาหารหนึ่งมื้อ พวกเขาคงเจ็บใจแย่

เมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเขาจึงล้อมเฉินเฟิงไว้ตรงเคาน์เตอร์ชำระเงิน หลิวโป๋อยู่ตรงนั้นพอดี แต่หลิวโป๋ในตอนนี้กลับทำสีหน้าท่าทางไม่พอใจพวกเขาอย่างมาก โดยเฉพาะสวีตงเหลียง ที่ทำให้เขารู้สึกแย่ที่สุด

“จ่ายเงินได้แล้ว ฉันรอเรียกนายว่าพ่ออยู่เนี่ย” หลี่เสว่ใช้สองมือกอดอก มองเฉินเฟิงด้วยสายตาที่เยือกเย็น

หวังเจียเมิงกลับควงแขนสวีตงเหลียงไว้ รอหัวเราะเยาะเฉินเฟิง หล่อนรู้ว่าเฉินเฟิงเป็นยังไง เป็นแค่คนส่งของ หากจะนำเงินเก็บหลายปีของเขามารวมกัน ก็คงมีไม่มาก ให้ออกเงินหนึ่งพันแปดร้อยหยวน ยังพอเป็นไปได้ แต่หากจะให้ออกเงินหนึ่งล้านแปดแสนหยวน คือฝันกลางวันแน่นอน!

เฉินเฟิงยิ้ม หยิบบัตรธนาคารออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ยื่นให้แคชเชียร์

เมื่อเห็นว่าเฉินเฟิงมีท่าทางมั่นใจ หลี่เสว่จึงขมวดคิ้วขึ้น หรือไอ้หมอนี่มีเงินมากขนาดนั้นจริงๆ?

“บัตรของนายมีเงินหนึ่งล้านแปดแสนจริงเหรอ?” หลี่เสว่อดไม่ได้ที่จะถามขึ้น

เฉินเฟิงยิ้มกรุ้มกริ่ม : “เธอกลัวแล้วเหรอ?”

“ไม่มีทาง! ฉันจะกลัวได้ยังไง!” หลี่เสว่ยืนกราน พยายามพูดอธิบาย : “ฉันแค่กลัวว่านายจะเอาบัตรเปล่าๆมาหลอกลวง ถึงตอนนั้นก็จะทำให้พวกเราขายหน้าไปด้วย”

“หลี่เสว่พูดถูก เมิ่งเหยา ถ้าสามีของเธอไม่มีเงินในบัตรจริงๆ ก็ไม่จำเป็นต้องรักษาหน้าหรอกนะ ฉันมีบัตรหนึ่งใบ ในบัตรมีเงินอยู่สามล้าน ฉันให้สามีของเธอยืมก่อนได้นะ พวกเธอมีเงินเมื่อไหร่ ค่อยเอามาคืนฉัน” สวีตงเหลียงยิ้มและหยิบบัตรสีดำทองออกมา แต่ความหมายของเขาชัดเจนมาก เขาให้เฉินเฟิงยืมเงิน ไม่ได้ให้เขาฟรีๆ ดังนั้นถ้าเฉินเฟิงคืนเงินให้เขาไม่ได้ ภรรยาของเขานั่นก็คือเมิ่งเหยา คงหนีไม่พ้นปีศาจอย่างเขาแน่นอน

ไม่เป็นไร สามีของฉันมีเงิน” เสี้ยเมิ่งเหยาพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งขรึม

“มีเงิน? หวังเจียเมิงเบ้ปากอย่างไม่พอใจ เป็นแค่พนักงานส่งของ จะมีเงินเยอะแค่ไหนเชียว?”