ลูกเขยมังกร นิยาย บท 121

บทที่ 121 นายไม่พอใจ

เมื่อเห็นหลิวโป๋มีท่าทีโมโห หลี่เสว่เหงื่อแตกขึ้นมาทันที ตนเองก็ไม่ได้พูดผิดหนิ ถึงแม้ว่าภายในใจจะคิดแบบนี้ แต่หลี่เสว่กลับไม่กล้าพูดออกไป เพราะหลิวโป๋ไม่เห็นแก่หน้าของสวีตงเหลียงเลย ดังนั้นจึงไม่ต้องพูดถึงเธอ

ด้วยเหตุนี้หลี่เสว่จึงรีบพูดอธิบาย "ผู้จัดการหลิว ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น..."

"ผมไม่สนใจว่าคุณหมายความแบบนี้รึเปล่า！”หลิวโป๋ผายมือขึ้นแล้วพูดตัดประโยค "ถึงอย่างไร ตอนนี้บัญชีของคุณผู้ชายคนนี้ก็ได้ชำระแล้ว ถึงแม้ว่าจะมีปัญหาจริงๆ ฉันหลิวโป๋จะเป็นคนรับผิดชอบทั้งหมด คุณไม่ต้องเป็นกังวล"

หลี่เสว่เป็นใบ้พูดไม่ออกในทันที หลิวโป๋พูดถึงขั้นนี้แล้ว เธอจะพูดอะไรได้อีก

"หลี่เสว่ บัญชีนี้สามีของฉันได้จ่ายแล้ว เธอก็ควรที่จะทำตามคำสัญญาของเธอแล้วรึเปล่า" เสี้ยเมิ่งเหยามองดูหลี่เสว่แล้วพูดด้วยเสียงเรียบเฉย

หน้าของหลี่เสว่แดงขึ้นมาในทันที เธอจะต้องเรียกเฉินเฟิงว่าพ่อต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้จริงๆหรอ แล้วเธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน แต่คำพูดที่รุนแรงก็ได้พูดออกไปแล้ว ถ้าไม่เรียก คนอื่นจะยิ่งดูถูกเธอมากกว่าเดิม

"พ่อ" หลี่เสว่เม้มกัดฟัน มองดูเฉินเฟิงแล้วร้องเรียก

เฉินเฟิงคลายยิ้ม ไม่ได้ตอบอะไร สำหรับเขาแล้ว การที่ให้หลี่เสว่เรียกว่าพ่อ เพียงแค่เล่นสนุกแก้เบื่อก็เท่านั้น เขาไม่ได้คิดจะมีลูกบุญธรรมจริงๆ

"ตอนนี้พอใจแล้วรึยัง?" ”หลี่เสว่หันหน้ากลับไปมองเสี้ยเมิ่งเหยา แล้วพูดขึ้น

เสี้ยเมิ่งเหยาพูดอย่างเกียจคร้าน "พอใจแล้ว"

"เสี้ยเมิ่งเหยา แกอย่าได้ใจเร็วไปหน่อยเลย อย่านึกว่าฉันไม่รู้ เงินหนึ่งล้านแปดแสนหยวนของสามีแก เป็นเงินเก็บทั้งหมดของพวกแกสองคน วันนี้สามีของแกแกล้งทำเป็นรวยจนสะใจแล้วสิ แต่เดี๋ยวกลับถึงบ้าน พวกแกสองคนก็กินแกลบเถอะ" หลี่เสว่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก เพราะถึงยังไงเธอก็ไม่เชื่อ ไม่เชื่อว่าเฉินเฟิงจะเป็นคนรวยที่สามารถนำเงินหนึ่งล้านหยวนออกมาได้ในพริบตาเดียว อย่ามองว่าสีหน้าของเฉินเฟินในตอนนี้ดูนิ่งเฉย ทว่าไม่แน่ว่าในใจของเขาอาจจะกำลังกระอักเลือดแล้วก็ได้

"เฮ้อ เมิ่งเหยา พวกฉันต่างก็รู้ดี แกอยากจะแสดงให้พวกฉันเห็นว่า สามีของแกไม่ใช่ไอ้คนไร้ประโยชน์แต่แกก็ไม่จำเป็นต้องใช้วิธีนี้ ให้สามีแกควักเงินออกมาทีเดียวหนึ่งล้านแปดแสนหยวน เพื่อมาเลี้ยงข้าวทุกคน แกไม่สงสารสามีหน่อยหรอ?"

"จริงด้วย แกไม่เข้าใจสามีของแกสักหน่อย เพราะถึงยังไงเขาก็เป็นแค่คนส่งอาหาร เงินหนึ่งล้านแปดแสนหยวน เขาต้องทำงานลำบากเป็นสิบปีก็ยังหาไม่ได้ แกนิมันจริงๆเลย ถลุงเงินเขาจนหมดกับข้าวแค่หนึ่งมื้อ"

ผู้หญิงอีกหลายคนที่มีสนิทกับหลี่เสว่ต่างก็พูดเหน็บแนมไปมา เสี้ยเมิ่งเหยาเกือบจะหลุดหัวเราะ ทำไมจนถึงเวลานี้คนพวกนี้ถึงยังรู้สึกว่า เฉินเฟิงเป็นแค่คนส่งอาหาร คนส่งอาหารธรรมดาๆคนหนึ่ง จะสามารถเอาเงินหนึ่งล้านแปดแสนหยวนออกมาในพริบตาเดียวเพื่อเลี้ยงข้าวคนได้?

"พวกเธอคิดมากไปแล้ว ที่ให้สามีของฉันเลี้ยงข้าว ไม่ใช่เพื่อยืนยันอะไรให้พวกเธอเห็น และสามีของฉันก็ไม่จำเป็นต้องพิสูจน์ตัวเองให้ใครเห็นด้วย" เสี้ยเมิ่งเหยาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง เธอเองก็ขี้เกียจจะอธิบายอะไรให้คนพวกนี้ฟัง เพราะต่อให้เธอพูดอะไรออกไป คนพวกนี้ก็ไม่เชื่อเธอ

สิ่งเดียวที่พวกเธอยินดีจะเชื่อก็คือ ชีวิตของตนเองนั้นแย่มาก สามีของตนนั้น เป็นคนไร้ประโยชน์

"ชิ ถ้าสามีของแกไม่ใช่คนไร้ประโยชน์ แล้วแกจะไปเป็นกิ๊กของคนอื่นทำไม?" เวลานี้ หลี่เสว่เบะปากด้วยความดูถูก คำพูดนี้ทำให้คนตกใจมาก

กิ๊ก? นี่มันเรื่องที่เกิดขึ้นตอนไหน? เสี้ยเมิ่งเหยานิ่งค้างไปทันที

"ยังจะเสแสร้งอีก? เสี้ยเมิ่งเหยา อย่าคิดว่าพวกฉันไม่รู้ แกไปเป็นกิ๊กของคนอื่น จากนั้นก็ถูกตัวจริงจับได้ แล้วตบหน้าแกหลายครั้งในกลางถนน" หลี่เสว่หัวเราะอย่างเย็นยะเยือก ตอนแรกเธอไม่คิดจะพูดเรื่องนี้ออกมา แต่เสี้ยเมิ่งเหยากับเฉินเฟิงทำให้เธอขายหน้า แน่นอนว่าเธอก็ต้องเอาคืน