ลูกเขยมังกร นิยาย บท 131

บทที่ 131 สิ่งที่ฝังไปพร้อมคนตาย

“เรื่องเร่งด่วน? เรื่องอะไรถึงได้เร่งรีบกว่าการได้เจอเพื่อนสนิทของเรา!” เยาวชนที่มีชื่อของตู้จื่อถึงพึมพำด้วยเสียงเย็นชา

เฉินเฟิงเหลือบตามองตู้จื่อถึง แล้วถามด้วยเสียงเรียบเฉย “นายสำคัญตัวเองเกินไปหรือเปล่า?”

ตู้จื่อถึงทำสีหน้าที่เปลี่ยนไป สายตาของเฉินเฟิง กลับทำให้เขารู้สึกกดดันสูงมาก ทว่าต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ เขาก็ไม่สามารถอ่อนข้อได้

“ไม่ใช่ว่าผมสำคัญ แต่ว่าเพื่อนสนิทของเรานั้นสำคัญ ถึงแม้ตอนนี้คุณชายเฉินจะครอบครองหุ้น 39%ของคฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลง ทว่าพอเอาหุ้นทั้งหมดของที่แต่ละคนได้ครอบครองมารวมกันก็ไม่ได้น้อยไปกว่าคุณชายเฉิน ตอนนี้คุณชายเฉินไม่ได้เห็นเราทุกคนอยู่ในสายตา ก็คงไม่มีเหตุผลเกินไปหรือเปล่า” ตู้จื่อถึงพูดด้วยเสียงเรียบเฉย ตัวเองคนเดียวก็ไม่สามารถต่อต้านเฉินเฟิงไว้อยู่ มีเพียงลากคนอื่นขึ้นไปบนเรือรบลำหนึ่ง แล้วจึงจะสามารถแข่งขันกับเฉินเฟิงได้

นอกจากหยางไท่แล้ว คนอื่นๆ ไม่มีสิทธิ์ส่งเสียงใดๆ เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขายอมรับในคำพูดของตู้จื่อถึง

ไม่ผิดที่เฉินเฟิงเป็นผู้ถือหุ้นที่ใหญ่ที่สุด ทว่าต่อให้เอาคนอื่นไปรวมตัวกัน ก็ไม่ใช่คนที่เคยยุ่งเกี่ยวด้วยอย่างง่ายๆ เลย!

“ตู้จื่อถึง นายอย่ามาพูดจาเหลวไหลแถวนี้ คุณชายเฉินไม่เพียงแต่ไม่เห็นพวกคุณในสายตา คุณชายเฉินเขายัง......” หยางไท่เลยอยากจะอธิบายขึ้นอย่างเร่งรีบ ถ้าตู้จื่อถึงและคนพวกนี้ไปต่อต้านเฉินเฟิง งั้นคฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลงคงไม่จำเป็นต้องให้คนนอกออกหน้า ตัวเองก็จะได้คำตอบจากวงในเอง

เวลานี้ เฉินเฟิงผายมือขึ้น จากนั้นก็ได้ขัดขวางหยางไท่ทันที

“หยางไท่ นายไม่ต้องอธิบายหรอก ฉันกำลังดูถูกพวกเขาจริงๆ” เฉินเฟิงยิ้มบางๆ แล้วพูดขึ้น คนพวกนี้ก็คือเศรษฐีเบอร์สองที่มาจากตระกูลชั้นสูงชั้นที่สอง แล้วยังเห็นว่าตัวเองสำคัญอีก ถ้านึกว่าในมือของพวกเขาถือหุ้นคฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลงสักหน่อย แล้วนึกว่าจะมีฐานะระดับเดียวกันกับเขาหรือไง พวกเขาจะดูถูกเขาเฉินเฟิงเกินไปหรือเปล่า

ได้ยินแบบนี้ สีหน้าของแต่ละคนดูเย็นชามากๆ เฉินเฟิงก็บอกแบบนี้แล้ว งั้นเรื่องนี้ก็คงไม่สามารถหวนกลับมาได้

หยางไท่เองก็รู้สึกเบื่อหน่ายอยู่เหมือนกัน และไม่เข้าใจว่าวันนี้เฉินเฟิงเป็นอะไรไป เขาดูโมโหง่าย ต่อให้เขาจะไม่เห็นตู้จื่อถึงอยู่ในสายตาจริงๆ ก็ไม่เหมือนพูดแบบนี้

“ไหนๆ คุณชายเฉินก็ดูถูกพวกเรา งั้นวันนี้การประชุมผู้ถือหุ้นก็คงไม่จำเป็นต้องดำเนินต่อไป พี่ไท่เราไปกันเถอะ” ตู้จื่อถึงพึมพำด้วยเสียงเย็นชา จากนั้นก็ทำสีหน้าที่หม่นหมองแล้วกำลังเดินจากไป เขาก็ไม่เคยคิดว่าจะทำอะไรเฉินเฟิงที่นี่ ยังไงหยางไท่ก็อยู่ที่นี่แล้ว ถ้าเขาต้องการลงไม้ลงมือกับเฉินเฟิง งั้นคงจะทำให้หยางไท่รู้สึกลำบากใจแน่นอน

“ตู้จื่อถึง นายจะไม่ให้หน้าฉันจริงหรอ?” หยางไท่พูดขึ้นด้วยเสียงเรียบเฉย จนถึงตอนนี้ เขาก็ไม่มีทางเป็นนกสองหัวอีกต่อไป ยังไงก็คงต้องเลือกฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง จะเลือกพวกตู้จื่อถึงหรือว่าเฉินเฟิงดี คำตอบก็คงจะเป็นเรื่องที่ง่ายมาก

“พี่ไท่ไม่ใช่ว่าฉันไม่ให้หน้าพี่หรอกนะ แต่การทำการตกลงในทุกๆ อย่าง ความเท่าเทียมและยุติธรรมต้องมาก่อนเสมอ ทว่าคุณชายเฉินไม่ได้เห็นพวกเราในสายตา แล้วจะให้พวกเราไปร่วมงานกับเขาได้ยังไงกัน?” ตู้จื่อถึงพูดขึ้นด้วยเสียงที่กำลังอดกลั้นความโมโห

ความเป็นจริงแล้ว ตอนนี้ตู้จื่อถึงก็รู้สึกแปลกใจมากๆ หยางไท่กลับเลือกยืนอยู่ฝั่งของเฉินเฟิง ต้องเข้าใจว่า ผู้ถือหุ้นของคฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลงที่เหมือนเขา ก็คงมีแค่หกคนเท่านั้น และเบื้องหลังของพวกเขาทั้งหกคน มีตระกูลชั้นสูงขั้นที่สองอยู่หกตระกูล ถ้ารวมๆ กันแล้ว ก็คงไม่ค่อยแตกต่างอะไรจากตระกูลขั้นที่หนึ่งสักเท่าไหร่ หยางไท่ทำธุรกิจสายโลจิสติกส์ในจินหลิงมาเป็นเวลาสิบปี จึงจะสามารถดึงตระกูลใหญ่ทั้งหกของพวกเขามาอยู่รวมกันได้ วันนี้ ไหนๆ หยางไท่ก็ยอมที่จะเป็นลูกน้องให้กับคุณชายตระกูลเฉินแห่งยันเจียงแล้ว แล้วยังทอดทิ้งเขาที่พยายามรวบรวมอำนาจในการทำธุรกิจโลจิสติกส์ให้ยิ่งใหญ่ด้วยความยากลำบากมาเป็นเวลาสิบปี แล้วยังเลือกที่จะยืนอยู่ฝ่ายเฉินเฟิงหยางไท่ทำแบบนี้ ก็คงจะฉลาดน้อยเกินไปหรือเปล่า

หยางไท่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ คำพูดของตู้จื่อถึงสมเหตุผลจริงๆ ทว่านั่นคือเฉินเฟิงเป็นทายาทผู้สืบทอดตระกูลเฉินแห่งยันเจียง พวกเขาไม่เข้าใจเลย ฐานะของคนที่เป็นผู้สืบทอดของตระกูลเฉิน สำหรับพวกเขาแล้ว มันมีความหมายโดยนัยอะไรแอบแฝงกันแน่

ตอนนี้ หยางไท่รู้สึกเสียใจเล็กน้อย ก่อนหน้านี้ไม่ควรไปเอาใจและติดตามคนพวกเดียวกันกับตู้จื่อถึงเลย แล้วยังปิดบังเฉินเฟิงเรื่องที่ทำลายมือหนึ่งข้างของไป๋กว่างยี่และหยางชิงที่คฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลง

“ตู้จื่อถึง อย่ามาหาว่าฉันไม่ให้โอกาสนาย ตอนนี้นายอยู่ที่นี่แล้วขอโทษคุณชายเฉินซะ คุณชายเฉินเป็นมีคนที่มีจิตใจกว้างขวาง ไม่มีทางถือสาคนอย่างพวกนายแน่นอน” หยางไท่แล้วยังมีแผนการที่จะดึงรั้งตู้จื่อถึงไว้