ลูกเขยมังกร นิยาย บท 132
บทที่ 132 โมโห
ตอนนี้ในใจของเฉินเฟิงเหมือนกำลังลุกเป็นไฟ ทั้งร่างกายของเขากำลังแผ่รังสีแห่งความโมโหออกมา ในทั้งหมดที่อยู่ในเขตล่าสัตว์ต่างก็รู้สึกเหมือนมีพายุลูกใหญ่กำลังวิ่งผ่าน ทว่าจริงๆ แล้วว่าคนอะไร พวกเขากลับไม่สามารถมองออกได้อย่างชัดเจน
และอีกฝั่งหนึ่ง เสี้ยเมิ่งเหยากำลังจะถูกโยนเข้าไปในกำแพงที่ล้อมรอบไปด้วยเหล็กลวด
หมาป่าสามตัวที่มีดวงตาสีเขียวกำลังจะพุ่งกระฉูดเข้ามา แค่มองจากปฏิกิริยาของสัตว์ เหมือนหมาป่าดำสามตัวนี้กำลังจะฉีกกระชากร่างกายของเสี้ยเมิ่งเหยาให้เป็นชิ้นๆ และอยากจะแน่ใจก่อนว่า เสี้ยเมิ่งเหยามีอะไรข่มขู่ตัวเองหรือไม่
นอกรั้วลวดเหล็ก มีคนกลุ่มหนึ่งกำลังทำสีหน้าที่เลือดเย็น และไม่คิดจะเข้าไปช่วยเสี้ยเมิ่งเหยา
ใบหน้าของตู้จื่อเยว่เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ตื่นเต้นดีใจ เหมือนกำลังรอดูการแสดงที่มีเลือดสดพุ่งกระฉูดออกมา
หวังเจียเมิงและหลี่เสว่ เหมือนจะรู้สึกเห็นใจเธอ ทว่านึกไม่ถึงว่าการที่ได้รู้สึกเสี้ยเมิ่งเหยามานานหลายปีแบบนี้ เสี้ยเมิ่งเหยาจะมีจุดจบที่น่าสงสารแบบนี้
พวกเธอก็คือผู้เพียงผู้หญิงที่ขี้กลัว ตอนนี้ก็ได้หลับตาลง เหมือนจะทนดูภาพที่เสี้ยเมิ่งเหยาถูกหมาป่าดำพวกนี้ฉีกกระชากร่างกายแบบตัวเป็นๆ ไม่ได้
เฉินเฟิง ขอโทษ ฉันอาจจะไม่ได้เจอคุณอีกต่อไป.......เสี้ยเมิ่งเหยาหลับตาลง ใบหน้าสวยของเธอเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา
“บรู้ว!”
หมาป่าดำที่อยู่ตัวแรกร้องคำรามลากเสียงยาว สุดท้ายก็แน่ใจว่าเสี้ยเมิ่งเหยาที่อยู่ตรงหน้า ไม่ได้มีความน่าเกรงขามเลยสักนิด
วินาทีต่อไป หมาป่าดำสองตัวนั้นก็ขย่ำเท้าแรงๆ แล้วกำลังพุ่งเข้าหาเสี้ยเมิงเหยา จากนั้นก็อ้าปากว้าง แล้วกำลังร่วมมือกันมากัดเธอ
ฟันอันขาวโพลนของหมาป่ากัดเข้าไปตรงหัวไหล่ของเสี้ยเมิ่งเหยา จากนั้นเลือดแดงสดจึงพุ่งกระฉูด ทำให้เสี้ยเมิ่งต้องร้องทุกข์อย่างทรมาน
และตอนนี้เฉินเฟิงก็ห่างจากเขตเลี้ยงหมาป่าดำอีกร้อยๆ เมตร!
พอได้ยินเสียงร้องทุกข์ขึ้น.......เป็นเสียงของเสี้ยเมิ่งเหยา!
ทันใดนั้นเฉินเฟิงจึงแยกเขี้ยวยิงฟัน นัยน์ตาดูแดงก่ำ ตรงหน้าอกเต็มไปด้วยไฟแห่งความโมโหจนควบคุมไม่อยู่ เหมือนกำลังจะระเบิดออกมา จึงกลายเป็นเสียงโมโหที่น่าสะเทือนใจ!
ดูทรงอำนาจ!
ดูทรงอำนาจอันยิ่งใหญ่มากๆ!
ทุกคนต่างก็ยึดเฉินเฟิงเป็นจุดศูนย์กลาง ทันใดนั้นผู้คนที่อยู่ห่างไปร้อยๆ เมตรต่างก็กลั้นหายใจทันที และรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะตกเหวที่ลึกจนไม่มีที่สิ้นสุด! และเหมือนกำลังถูกความเหน็บหนาวที่หนาวไปถึงกระดูกล้อมรอบอยู่!
และหมาป่าที่เป็นผู้นำจึงหยุดทีท่าที่จะฉีกกินเหยื่อ ในสายตาของหมาป่าเห็นว่ามีบุคคลน่ากลัวกำลังเข้ามา พวกมันที่เป็นสัตว์ จึงมีเซ้นท์ในการสัมผัสถึงสิ่งอันตรายได้มากกว่าคนไปหลายร้อยหลายพันเท่า!
ต่อให้เฉินเฟิงยังอยู่นับร้อยเมตร ทว่ามันก็สามารถสัมผัสได้ถึงความทรงอำนาจของเฉินเฟิง กลับเป็นพลังทรงอำนาจที่ยิ่งใหญ่มาก! มันรู้ดี ถ้ามันยังกัดฉีกผู้หญิงคนนี้อีก สิ่งที่รอมันอยู่ก็คือจุดจบที่ต้องตายอย่างเดียว แต่ไม่มีทางรอดชีวิตแน่นอน!
หมาป่าดำรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที!
จากนั้นก็หันหลังวิ่งหนี!
ทว่าวินาทีต่อไป เฉินเฟิงที่อยู่ห่างไปร้อยๆ เมตร ก็ได้ไปถึงทันที!
พอเห็นเงาของคนๆ หนึ่งลอยผ่าน พวกหวังเจียเมิงหลี่เสว่ก็ถลึงตามองอย่างไม่กะพริบตา และคนที่ลอยผ่านเมื่อกี้นี้ คือเฉินเฟิงคนไร้ประโยชน์?
ระหว่างห่างแค่ร้อยๆ เมตร เขาใช้เวลาไม่ถึงสองวินาที?!
ทุกคนต่างก็ขยี้ตาตัวเอง และรู้สึกว่าตัวเองกำลังตาลาย
“ตาย!”
จากนั้นก็มีเสียงอันโมโหของเฉินเฟิงดังขึ้น ทุกคนเงยหน้าขึ้น แล้วสิ่งที่มองเห็น มันทำให้พวกเขาน่าตะลึงงันมากๆ
หมาป่าดำสามตัวที่วิ่งไปเจ็ดแปดร้อยเม็ด หัวของหมาป่าที่เป็นแกนนำจึงโดนใบไม้หลิ่วสามใบแทงทะลุ!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
คือรำคาญพระเอกแนวนี้มากมีเงินรวยแต่ทำตัวติดดินให้คนดูถูกตัวเอง ดูถูกตัวเองก็ไม่เท่าไรเมียตัวเองต้องมาทนโดนดูถูกไปด้วยเพื่อ..ตระกระความคิดนี้มันยังไง ไม่ต้องอวดรวยก็ได้ แค่รู้จักปรับลุคตัวเอง ให้ไม่ดูติดดินเกินไปจนคนอื่นดูถูกแค่นี้ก็ยากเกินไปรึไง ไม่รำคาญพวกโง่วิ่งมาหาเรื่อง ก็ควรนึกถึกว่าพวกโง่จะหาเรื่องเมียตัวเองด้วยสิ...
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...