ลูกเขยมังกร นิยาย บท 132

บทที่ 132 โมโห

ตอนนี้ในใจของเฉินเฟิงเหมือนกำลังลุกเป็นไฟ ทั้งร่างกายของเขากำลังแผ่รังสีแห่งความโมโหออกมา ในทั้งหมดที่อยู่ในเขตล่าสัตว์ต่างก็รู้สึกเหมือนมีพายุลูกใหญ่กำลังวิ่งผ่าน ทว่าจริงๆ แล้วว่าคนอะไร พวกเขากลับไม่สามารถมองออกได้อย่างชัดเจน

และอีกฝั่งหนึ่ง เสี้ยเมิ่งเหยากำลังจะถูกโยนเข้าไปในกำแพงที่ล้อมรอบไปด้วยเหล็กลวด

หมาป่าสามตัวที่มีดวงตาสีเขียวกำลังจะพุ่งกระฉูดเข้ามา แค่มองจากปฏิกิริยาของสัตว์ เหมือนหมาป่าดำสามตัวนี้กำลังจะฉีกกระชากร่างกายของเสี้ยเมิ่งเหยาให้เป็นชิ้นๆ และอยากจะแน่ใจก่อนว่า เสี้ยเมิ่งเหยามีอะไรข่มขู่ตัวเองหรือไม่

นอกรั้วลวดเหล็ก มีคนกลุ่มหนึ่งกำลังทำสีหน้าที่เลือดเย็น และไม่คิดจะเข้าไปช่วยเสี้ยเมิ่งเหยา

ใบหน้าของตู้จื่อเยว่เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ตื่นเต้นดีใจ เหมือนกำลังรอดูการแสดงที่มีเลือดสดพุ่งกระฉูดออกมา

หวังเจียเมิงและหลี่เสว่ เหมือนจะรู้สึกเห็นใจเธอ ทว่านึกไม่ถึงว่าการที่ได้รู้สึกเสี้ยเมิ่งเหยามานานหลายปีแบบนี้ เสี้ยเมิ่งเหยาจะมีจุดจบที่น่าสงสารแบบนี้

พวกเธอก็คือผู้เพียงผู้หญิงที่ขี้กลัว ตอนนี้ก็ได้หลับตาลง เหมือนจะทนดูภาพที่เสี้ยเมิ่งเหยาถูกหมาป่าดำพวกนี้ฉีกกระชากร่างกายแบบตัวเป็นๆ ไม่ได้

เฉินเฟิง ขอโทษ ฉันอาจจะไม่ได้เจอคุณอีกต่อไป.......เสี้ยเมิ่งเหยาหลับตาลง ใบหน้าสวยของเธอเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา

“บรู้ว!”

หมาป่าดำที่อยู่ตัวแรกร้องคำรามลากเสียงยาว สุดท้ายก็แน่ใจว่าเสี้ยเมิ่งเหยาที่อยู่ตรงหน้า ไม่ได้มีความน่าเกรงขามเลยสักนิด

วินาทีต่อไป หมาป่าดำสองตัวนั้นก็ขย่ำเท้าแรงๆ แล้วกำลังพุ่งเข้าหาเสี้ยเมิงเหยา จากนั้นก็อ้าปากว้าง แล้วกำลังร่วมมือกันมากัดเธอ

ฟันอันขาวโพลนของหมาป่ากัดเข้าไปตรงหัวไหล่ของเสี้ยเมิ่งเหยา จากนั้นเลือดแดงสดจึงพุ่งกระฉูด ทำให้เสี้ยเมิ่งต้องร้องทุกข์อย่างทรมาน

และตอนนี้เฉินเฟิงก็ห่างจากเขตเลี้ยงหมาป่าดำอีกร้อยๆ เมตร!

พอได้ยินเสียงร้องทุกข์ขึ้น.......เป็นเสียงของเสี้ยเมิ่งเหยา!

ทันใดนั้นเฉินเฟิงจึงแยกเขี้ยวยิงฟัน นัยน์ตาดูแดงก่ำ ตรงหน้าอกเต็มไปด้วยไฟแห่งความโมโหจนควบคุมไม่อยู่ เหมือนกำลังจะระเบิดออกมา จึงกลายเป็นเสียงโมโหที่น่าสะเทือนใจ!

ดูทรงอำนาจ!

ดูทรงอำนาจอันยิ่งใหญ่มากๆ!

ทุกคนต่างก็ยึดเฉินเฟิงเป็นจุดศูนย์กลาง ทันใดนั้นผู้คนที่อยู่ห่างไปร้อยๆ เมตรต่างก็กลั้นหายใจทันที และรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะตกเหวที่ลึกจนไม่มีที่สิ้นสุด! และเหมือนกำลังถูกความเหน็บหนาวที่หนาวไปถึงกระดูกล้อมรอบอยู่!

และหมาป่าที่เป็นผู้นำจึงหยุดทีท่าที่จะฉีกกินเหยื่อ ในสายตาของหมาป่าเห็นว่ามีบุคคลน่ากลัวกำลังเข้ามา พวกมันที่เป็นสัตว์ จึงมีเซ้นท์ในการสัมผัสถึงสิ่งอันตรายได้มากกว่าคนไปหลายร้อยหลายพันเท่า!

ต่อให้เฉินเฟิงยังอยู่นับร้อยเมตร ทว่ามันก็สามารถสัมผัสได้ถึงความทรงอำนาจของเฉินเฟิง กลับเป็นพลังทรงอำนาจที่ยิ่งใหญ่มาก! มันรู้ดี ถ้ามันยังกัดฉีกผู้หญิงคนนี้อีก สิ่งที่รอมันอยู่ก็คือจุดจบที่ต้องตายอย่างเดียว แต่ไม่มีทางรอดชีวิตแน่นอน!

หมาป่าดำรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที!

จากนั้นก็หันหลังวิ่งหนี!

ทว่าวินาทีต่อไป เฉินเฟิงที่อยู่ห่างไปร้อยๆ เมตร ก็ได้ไปถึงทันที!

พอเห็นเงาของคนๆ หนึ่งลอยผ่าน พวกหวังเจียเมิงหลี่เสว่ก็ถลึงตามองอย่างไม่กะพริบตา และคนที่ลอยผ่านเมื่อกี้นี้ คือเฉินเฟิงคนไร้ประโยชน์?

ระหว่างห่างแค่ร้อยๆ เมตร เขาใช้เวลาไม่ถึงสองวินาที?!

ทุกคนต่างก็ขยี้ตาตัวเอง และรู้สึกว่าตัวเองกำลังตาลาย

“ตาย!”

จากนั้นก็มีเสียงอันโมโหของเฉินเฟิงดังขึ้น ทุกคนเงยหน้าขึ้น แล้วสิ่งที่มองเห็น มันทำให้พวกเขาน่าตะลึงงันมากๆ

หมาป่าดำสามตัวที่วิ่งไปเจ็ดแปดร้อยเม็ด หัวของหมาป่าที่เป็นแกนนำจึงโดนใบไม้หลิ่วสามใบแทงทะลุ!