ลูกเขยมังกร นิยาย บท 133

บทที่ 133 คุณเชื่อไหม

“ไสหัวไป!”

เฉินเฟิงตอบกลับโจวเซ่าฟึงด้วยเสียงตะโกนอย่างโมโห

พอเห็นว่าเฉินเฟิงไม่คิดจะให้หน้าตัวเองโจวเซ่าฟึงก็ยอมหดคอให้สั้นลง แล้วผลักตู้จื่อเยว่ไปอยู่ตรงหน้าเฉินเฟิงอีกครั้ง

ทันใดนั้นตู้จื่อเยว่ก็ตะโกนเหมือนแมวที่ถูกโกนขนจนหมด “โจวเซ่าฟึง คุณมันไร้ประโยชน์! หรือว่าคุณจะยอมทนเห็นภรรยาของคุณต้องถูกไอ้สารเลวนี้ทำร้ายต่อหน้าต่อตา?!”

ใบหน้าของโจวเซ่าฟึงเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่รู้สึกผิด ทว่าในใจกลับแสยะยิ้มอยู่ เวลานี้นึกถึงเรื่องที่กูเป็นสามีมึงแล้วหรอ? ตอนนี้มึงพาไอ้พวกผู้ชายชั่วกลับบ้านแล้วทำเรื่องผิดกับกู ทำไมมึงถึงไม่บอกว่ากูเป็นผัวมึง?

“เพี้ยะ”

เฉินเฟิงแสยะยิ้มขึ้น แล้วจึงใช้ฝ่ามือฟาดใส่หน้าตู้จื่อเยว่ “ปึ่ง” ตัวของตู้จื่อเยว่พุ่งไปตามแรงฟาด แล้วไปชนกับรั้วลวดเหล็ก

และตอนที่ตัวเธอไปล้มลงบนพื้น ครึ่งหน้าของเธอดูบวมขึ้นมาทันที

นี่ยังถือว่าเฉินเฟิงออมมือแล้ว ถ้าเฉินเฟิงออกแรงทั้งหมดที่มี เกรงว่าหัวของตู้จื่อเยว่คงจะแตก!

พอเห็นว่าเฉินเฟิงทำนัยน์ตาที่นิ่งเฉยเหมือนน้ำนิ่งลึกแล้วเดินมาตรงหน้าตัวเอง สุดท้ายตู้จื่อเยว่ก็รู้สึกกลัว แล้วคุกเข่าลงบนพื้นพลางขอร้องขึ้น “พี่ใหญ่ อย่าทำร้ายฉันเลย ฉันผิดไปแล้ว......”

“เวลานี้รู้สึกผิดแล้วหรอ?!” เฉินทำสีหน้าที่หม่นหมอง ถ้าเมื่อกี้เขาช้าไปเพียงหนึ่งวินาที ตอนนี้เกรงว่าเสี้ยเมิ่งเหยาคงไปอยู่ในท้องของหมาป่าแล้ว ยังดีที่เขามาถึง หัวไหล่ของเสี้ยเมิ่งเหยาโดนกัดไปแล้วเนื้อหลุดไปหนึ่งชิ้นแล้ว ผู้หญิงอย่างตู้จื่อเยว่ ทำให้เขารู้สึกได้ถึงความโหดเหี้ยมและความเก่งกาจของผู้หญิง!

เขาไม่เข้าใจว่าพวกเธอเคียดแค้นอะไรกันแน่ ถึงได้ทำให้ตู้จื่อเยว่นึกถึงเรื่องที่จะโยนคนเป็นๆ คนหนึ่งไปให้หมาป่ากิน!

“พี่ใหญ่ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันแค่อยากจะล้อเล่นกับเสี้ยเมิ่งเหยาเท่านั้น” ตู้จื่อเยว่พูดด้วยความอ่อนโยน แต่ในใจกำลังคิดจะเอาเฉินเฟิงมาหั่นและสับเป็นชิ้นๆ จนใจจะขาด ทว่าเธอก็เข้าใจ เวลานี้ชีวิตของเธออยู่ในกำมือของเฉินเฟิงแล้ว ดังนั้นจึงไม่กล้าทำอะไรที่ลามปราม

ล้อเล่น!

นัยน์ตาของเฉินเฟิงลุกโชนเป็นไฟขึ้นอีก ฟันของเขากำลังทำให้เกิดเสียงดัง โยนคนเป็นๆ เข้าไปในเขตเลี้ยงหมาป่า กลับบอกว่าเป็นเพียงการล้อเล่นเท่านั้น!

เยี่ยมมาก! ยอดเยี่ยมมาก!

เฉินเฟิงกำมือเป็นหมัดแน่นๆ จากนั้นทั้งเรือนร่างของเธอเต็มไปด้วยความอาฆาต พวกคนที่อยู่ห่างเฉินเฟิงใกล้หน่อยๆ ต่างก็อดไม่ได้ที่จะสั่นงันงก

มันน่ากลัวจริงๆ!

และในเวลานี้ หยางไท่และตู้จื่อถึงก็ได้เดินตามมาด้วยกัน

หยางไท่เห็นตู้จื่อเยว่คุกเข่าอยู่ตรงหน้ากับตา ทว่าตอนนี้เขาไม่มีใจไปเป็นห่วงเป็นใยตู้จื่อเยว่ สิ่งที่เขาอยากรู้มากกว่าคือ ภรรยาของเฉินเฟิงเป็นยังไงไปแล้ว

นัยน์ตาของหยางไท่ดูกระวนกระวาย แล้วกำลังกวาดสายตามองไปรอบทิศ พอเห็นที่นั่งตรงที่ใกล้ๆ กำแพง ตอนที่เห็นเสี้ยเมิ่งเหยาสลบอยู่ ม่านตาของหยางไท่หดเล็กลงไม่หยุด ถึงแม้เสี้ยเมิ่งเหยาไม่ได้ตาย ทว่าดูท่าทางของเธอ ดูบาดเจ็บไปไม่น้อย

จบแล้ว!

ในใจของหยางไท่ ตอนนี้มีความคิดเพียงอย่างเดียว คฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลงในวันนี้ เกรงว่าจะเจอแผ่นดินไหวที่ไม่เคยเกิดขึ้นในประวัติศาสตร์มาก่อน!