ลูกเขยมังกร นิยาย บท 134

บทที่ 134 รายชื่อของคนตาย

“เซ่าฟึง! ภรรยาของคุณชายเฉิน ได้ยั่วนายหรือไม่?!” ตู้จื่อถึงจับจ้องไปยังโจวเซ่าฟึงด้วยความเลือดเย็นแล้วถามขึ้น นัยน์ตาที่ดูข่มขู่นั้นไม่ต้องบอกก็รู้ เฉินเฟิงไม่พูดอะไร ตู้จื่อถึงก็แน่นอนว่าต้องนึกว่าเฉินเฟิงกำลังจะช่างน้ำหนักกับเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ ดังนั้นเขาจึงได้เอาโจวเซ่าฟึงมาเป็นตัวพิสูจน์ว่าเรื่องนี้มันเป็นความจริง และคิดจะเข้าข้างฝั่งเขา

โจวเซ่าฟึงจึงรีบพยักหน้าแล้วพูดขึ้น “ใช่ครับ พี่ถึงภรรยาของคุณชายเฉิน เธอมีใจให้ผมจริงๆ ตอนที่เพิ่งถึงเขตล่าสัตว์ป่า เธอส่งสัญญาณให้ผมว่าเธออยากจะเป็นกิ๊กกับผม แล้วยังบอกให้ผมให้เงินเธอใช้เป็นจำนวนหนึ่งแสน”

โจวเซ่าฟึง

เฉินเฟิงเหลือบตามองโจวเซ่าฟึงด้วยสายตาที่นิ่งเฉย และตอนนี้รายชื่อนี้ ก็ได้เพิ่มอยู่ในรายชื่อของคนที่ตัวเองจะฆ่า

ตู้จื่อถึงพยักหน้าด้วยความพอใจ แล้วรู้สึกว่าโจวเซ่าฟึงถือเป็นที่ฉลาด

“คุณชายเฉิน ตอนนี้เรื่องนี้ก็ได้ชัดเจนไปแล้ว คุณผู้หญิงของคุณยั่วสามีของจื่อเยว่ก่อน จื่อเยว่ถึงได้โยนคุณผู้หญิงของคุณไปยังฝูงหมาป่าอยู่ ต่อให้จื่อเยว่เองก็มีความผิด ทว่าคุณผู้หญิงของคุณก็ยากที่จะหลุดพ้นความผิดอยู่เหมือนกัน” ตู้จื่อถึงทำสีหน้าที่กำลังเปิดโปงเรื่องนี้อย่างเปิดเผย

“แล้วยังไง?” เฉินเฟิงพูดด้วยเสียงเรียบเฉย

“แล้วไง?” ตู้จื่อถึงกระตุกคิ้วขึ้น แล้วพูดขึ้น “จากนั้นคุณชายเฉินก็ได้สั่งสอนจื่อเยว่ไปแล้ว งั้นเรื่องนี้ก็ถือว่าแล้วๆ ไปเถอะ อย่างน้อยคุณผู้หญิงของคุณก็ได้รับบาดเจ็บ ผมเองก็ต้องขอโทษ อีกอย่าง ผมก็สามารถเอาเงินหนึ่งล้านออกมา เพื่อเป็นการทำขวัญให้กับคุณผู้หญิงของคุณ”

หนึ่งล้าน?!

สายตาของคนไม่น้อยเปล่งประกายแสงขึ้น เสี้ยเมิ่งเหยาได้รับบาดเจ็บแค่นั้น แค่ใช้เงินมากสุดก็สองแสนก็สามารถรักษาให้หายได้แล้ว ทว่าตู้จื่อถึงกลับให้เงินหนึ่งล้าน ใจป้ำจริงๆ

“พี่? นี่พี่หมายความว่าอะไร? หรือว่าจะปล่อยไอ้สารเลวต่ำๆ นี่ไป?” “ตู้จื่อเยว่ฟังคำพูดนี้ ก็รู้สึกโกรธมากๆ หรือว่าตู้จื่อถึงไม่เห็นหรือไง? แล้วยังจะให้ค่าทำขวัญกับเสี้ยเมิ่งเหยาอีกหนึ่งล้าน!

จะมีเหตุผลไหนกัน? ตู้จื่อเยว่รู้สึกว่า เวลานี้ตู้จื่อถึงฆ่าเฉินเฟิงและเสี้ยเมิ่งเหยาก็ยังไม่ใช่เรื่องที่ทำเกินไป แล้วยังจะให้เงินเฉินเฟิงเพื่อเสียค่าทำขวัญอีก

ตู้จื่อถึงขมวดคิ้วขึ้นแล้วพูดขึ้น “จื่อเยว่ คุณชายเฉินเป็นเพื่อนของพี่ เรื่องนี้พี่ต้องให้หน้าเขา ถือว่าให้มันผ่านไปแบบนี้แล้วกัน”

หยางไท่ส่ายหัว เขาไม่รู้ว่าจะพูดยังไงจริงๆ แล้ว ตู้จื่อถึงไอ้โง่คนนี้ ตอนนี้กลับอยากจะปล่อยเฉินเฟิงไป และไม่ได้ยกโทษให้เฉินเฟิง คนแบบนี้ โตป่านนี้แล้ว ถ้าไม่ได้ตายเพราะความโง่ ก็คงเป็นเรื่องที่อัศจรรย์มากแล้ว

“แต่ว่า พี่......” ตู้จื่อเยว่รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย และรู้สึกว่าถ้าปล่อยเฉินเฟิงไปแบบนี้ง่ายๆ ก็คงจะง่ายเกินไปสำหรับเฉินเฟิง

“เชื่อฟังหน่อยน่ะ!” ตู้จื่อถึงจ้องหน้าตู้จื่อเยว่ ไหนๆ เฉินเฟิงก็เป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุดของคฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลง อีกอย่างถ้าไม่ให้หน้าพระสงฆ์ก็ควรจะให้หน้าพระพุทธเจ้าบ้าง ยังไงเขาก็ให้หน้าหยางไท่อยู่แล้ว

“ได้” ตู้จื่อเยว่เบะปากอย่างไม่พอใจ และสายตาจับจ้องไปยังเฉินเฟิง แล้วพูดด้วยความโหดเหี้ยม “ไอ้บ้านนอก นี่ถือว่าแกโชคดีมากๆ ที่มาเจอพี่ชายฉันช่วยไว้ ครั้งหน้าถ้าแกยังกล้ากวนใจกูอีก ต่อให้เป็นใครหน้าไหนก็คงไม่มีทางช่วยแกไว้ได้อีก!”

“ไม่มีครั้งหน้าหรอก” เฉินเฟิงส่ายหน้า แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เห็นอกเห็นใจ

“เฉินเฟิง หมายความว่าอะไร?” ตู้จื่อถึงขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย ตัวเองใจกว้างขนาดนี้แล้วไม่ได้ไปเรียกร้องอะไรจากเฉินเฟิงที่ตบหน้าน้องสาวของตัวเอง ทำไมฟังจากน้ำเสียงของเฉินเฟิง เขายังจะหาเรื่องน้องสาวตัวเองอีก

เฉินเฟิงไม่ได้ถามกลับตู้จื่อถึง แล้วถามด้วยเสียงนิ่งเฉย “คนของตระกูลตู้ มีทายาททั้งหมดกี่คน?”

ตู้จื่อถึงยิ่งจับต้องไม่ถูก ทว่ากลับอดทนกับความโมโห แล้วตอบกลับ “ตระกูลตู้มีทายาทั้งหมดสามสิบแปดคน คุณชายเฉินมีอะไรหรอ?”

เฉินเฟิงพยักหน้าเล็กน้อย แล้วหันไปมองหยางไท่เพียงพริบตาเดียว จากนั้นก็พูดขึ้น “กลับไปต่อเงิน 38 ล้านให้ตระกูลตู้ด้วย”

หยางไท่รู้สึกเปลือกตากระตุกทันที แล้วจึงพยักหน้าอย่างร้อนใจ ทว่าแผ่นหลังของเขารู้สึกหนาวเย็น แน่นอนว่าเขาต้องเข้าใจ คำพูดนี้ของเฉินเฟิงหมายความว่าอะไร

แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้!

ตระกูลตู้เป็นตระกูลร่ำรวยในจินหลิง ถึงแม้จะไม่ใช่อันดับหนึ่ง ทว่าถือว่าเป็นฐานะสำคัญในจินหลิง ตระกูลฐานะสูงส่งแบบนี้ จะถูกล้างผลาญก็ถูกล้างง่ายๆ เลยหรือไง?

“พอเถอะ หยางไท่ ไม่ต้องไปพูดมากับเขาหรอก “เฉินเฟิงไม่มีความอดทนเลยสักนิด “ในสวนยังมีหมาป่าดำอีกไหม?”

“เฉินเฟิง หมาป่าดำไม่มีแล้ว “หยางไท่เห็นเฉินเฟิงใช้ใบหลิ่วสามใบแทงทะลุหัวของหมาป่าดำสามตัวนั่น แล้วพูดขึ้น “แต่ว่ายังมีเสือโคร่งไซบีเรียอยู่สองตัว”

“อืม งั้นเอาเสือโคร่งไซบีเรียมาให้ฉัน “เฉินเฟิงพูดด้วยเสียงเรียบเฉย

“ครับ คุณชายเฉิน “หยางไท่ไม่กล้าไม่ตอบกลับ เสือโคร่งไซบีเรียเป็นสัตว์ป่าที่มีค่าขนาดนี้ แน่นอนว่าคฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลงต้องเลี้ยงเป็นอย่างดี ในวันปกติแล้ว แค่มีบุคคลสำคัญมาเยือน ก็จะปล่อยเสือโคร่งไซบีเรียออกมาให้บุคคลสำคัญได้ล่า

ทว่าวันนี้ หยางไท่กลับแน่ใจว่า เฉินเฟิงต้องการปล่อยเสือสองตัวนี้ออกมา ไม่ใช่ให้มาล่าสัตว์ ทว่าอยากให้เสือโคร่งไซบีเรียสองตัวนี้ก็เพื่อที่จะเป็นนักล่า แล้วจะให้ใครเป็นผู้ถูกโดนล่า ก็สามารถเห็นได้อย่างง่ายดาย

“พี่ไท่！พี่จะช่วยเขาจริงๆ หรอ?!” ตู้จื่อถึงทำสีหน้าที่ดูแย่เล็กน้อยเป็นครั้งแรก ท่าทีของหยางไท่กลับหนาแน่นมากๆ และยืนอยู่ฝ่างเฉินเฟิงอย่าไม่ลังเล

หยางไท่ส่ายหน้า แล้วถอนหายใจออกมาพลางพูดขึ้น “จื่อถึง อย่าโทษพี่ไท่เลย พี่ไท่ไม่ใช่ว่ากำลังช่วยคุณชายเฉิน แต่กำลังช่วยตัวเอง”

ช่วยตัวเอง? สุดท้ายตู้จื่อถึงก็ฟังออกในความหมายโดยนัยของหยางไท่ หยางไท่กลัวเฉินเฟิง！

เขาไม่ยืนอยู่ฝ่ายเฉินเฟิงไม่ได้!