ลูกเขยมังกร นิยาย บท 136

บทที่ 136 ตู้จื่อถึงบ้าแล้ว

หยางไท่รู้ดี ตั้งแต่สมัยก่อน การเป็นนกสองหัวก็คงไม่มีทางมีชุดจบที่ดี เขาไม่สามารถทำดีกับทั้งสองฝ่ายได้ ตระกูลตู้และเฉินเฟิง เขาต้องเลือกหนึ่งฝ่าย!

เรื่องที่จะเลือกตระกูลตู้หรือว่าเฉินเฟิง เขาในเวลานี้ ยังต้องเลือกอีกหรอ?

หยางไท่กัดฟันแล้วเดินไปตรงหน้า “จื่อถึง……”

“พี่ไท่！” จากนั้นก็มีเสียงคุกเข่าของตู้จื่อถึง คุกเข่าอยู่ตรงหน้าหยางไท่ แล้วร้องไห้น้ำตาคลอ "พี่ไท่ ยกโทษให้ด้วย"

หยางไท่ส่ายหน้า แล้วพูดขึ้น "จื่อถึง นายไม่ควรไม่ฟังคำพูดฉัน"

ตู้จื่อถึงยิ้มอย่างขมขื่น แน่นอนว่าเขารู้ ความหมายของคำพูดนี้ของหยางไท่ จริงๆ แล้วก่อนหน้านี้หยางไท่เคยตักเตือนเขาหนึ่งครั้ง เฉินเฟิงไม่ได้บุคคลธรรมดา ทว่าเขากลับไม่ได้ฟังเข้าหู

“พี่ไท่ พี่บอกตัวตนที่แท้จริงของเขาให้ฉันหน่อยได้ไหม? " ตู้จื่อถึงถามอย่างน่ารันทด

หยางไท่จึงมองเฉินเฟิงอย่างอดไม่ได้ แล้วอยากมองสีหน้าของเฉินเฟิง เพราะว่าก่อนหน้านี้เฉินเฟิงเคยบอก ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขาต้องเก็บเป็นความลับ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงบอกตู้จื่อถึงและคนของเขาอย่างอ้อมๆ เฉินเฟิงกับตระกูลเฉินแห่งยันเจียงเกี่ยวข้องกัน เขากลับไม่กล้าพูด นี่ก็คือเหตุผลที่ทำไมตู้จื่อถึงถึงต้องมีเรื่องกับเฉินเฟิงที่ห้องประชุม

เฉินเฟิงไม่ได้ทำสีหน้าใดๆ และไม่ได้ไปมองหยางไท่

หยางไท่กัดฟัน แล้วเอาปากไปแนบกับหูของตู้จื่อถึง จากนั้นก็ใช้เสียงที่ได้ยินกันแค่สองคน "คุณชายเฉินเป็นทายาทคนเดียวของตระกูลเฉินแห่งยันเจียง มือของไป๋กว่างยี่และหยางชิง ก็คือคุณชายเฉินเป็นคนตีให้หัก ตัวของคุณชายเฉินเอง ก็คือจอมยุทธ์ อีกอย่างยังมีความเป็นไปได้ที่จะเป็นจอมยุทธ์หั้วจิ้ง!

ม่านตาของตู้จื่อถึงจึงหดเล็กลง!

เป็นทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลเฉิน!

ยังเป็นจอมยุทธ์หั้วจิ้ง!

"ฮ่าๆๆ! "

จู่ๆ ตู้จื่อถึงก็หัวเราะ เหมือนคนที่เป็นบ้าไปแล้ว หยางไท่จับจ้องตู้จื่อถึงไว้ แค่เห็นตู้จื่อถึงกล้าหลุดเรื่องที่เกี่ยวกับเฉินเฟิงออกมาเพียงนิดเดียว เขาก็คงจะลงไม้ลงมือ ตู้จื่อถึงก็คงจะตายคามัดเดียว

ทว่าตู้จื่อถึงกลับไม่ได้โดนแบบนั้น ตู้จื่อถึงแค่มองหยางไท่ด้วยนัยน์ตาที่นิ่งเฉย แล้วเอ่ยพูดขึ้น "พี่ไท่ ช่วยปลอบโยนพ่อแม่ของฉันที"

สีหน้าของหยางไท่ดูสับสนพลางพยักหน้า ปลอบโยนอะไร ตู้จื่อถึงไม่ได้พูด ทว่าหยางไท่กลับรู้

วินาทีต่อไป ตู้จื่อถึงจึงก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว จากนั้นก็แย่งปืนลูกซองของบอร์ดี้การ์ดที่อยู่ข้างๆ จากนั้นก็เล็งไปตรงขมับของตัวเอง "ปัง" เพียงเสียงเดียว เสียงปืนดังสนั่นขึ้น ตู้จื่อถึงจึงล้มลงบนพื้นทันที หัวสมองเหมือนดั่งแตงโมที่ระเบิด จากนั้นบนพื้นก็เต็มไปด้วยของเหลวแดงๆ และขาวๆ

"โอ๊ย! ฆ่าคนแล้ว! "

กลุ่มคนที่อยู่ในสถานการณ์ต่างก็ร้องออกมาด้วยเสียงแหลม จากนั้นก็เหมือนดั่งสัตว์ที่วิ่งกระจัดกระจายไป

เฉินเฟิงขมวดคิ้วขึ้น สีหน้าจึงเผยความรู้สึกคาดคิดไม่ถึงออกมา คนอย่างตู้จื่อถึงที่โลภมากแล้วกลัวตาย กลับฆ่าตัวตาย นี่เป็นสิ่งที่เขาคาดคิดไม่ถึงจริงๆ

และข้างๆ ที่มีเรือนร่างของโจวเซ่าฟึงที่สั่นเหมือนตะแกรง เขาถูกทำให้ตกใจมากๆ ตู้จื่อถึง……กลับตายแบบนี้เลยหรอ?!

เสี้ยเมิ่งเหยาถูกปลุกให้สะดุ้งตื่นเพราะเสียงปืนที่ดังลั่นขึ้น และทำให้เสี้ยเมิ่งเหยาได้สติขึ้นมา