ลูกเขยมังกร นิยาย บท 143

บทที่ 143 ขอบคุณมากคุณอา

การที่ปีนี้เขาสามารถบรรลุไปถึงอ้านจิ้งได้ไวขนาดนั้น ด้านหนึ่งเพราะเขามีพรสวรรค์อันน่ากลัว อีกด้านเพราะอาจารย์ของเขาคือเซียวกั่วจง!

จอมยุทธ์อัจฉริยะที่แท้จริงของโลกจอมยุทธ์หวาเซี่ย! สามารถเปิดสำนักเป็นของตนเอง และทำชื่อเสียงเลื่องลือไปทั่ว!

ภายใต้การชี้แนะของเซียวกั่วจง เฉินเฟิงเลยประหยัดเวลาในการฝึกไปได้ราวสิบปี

ถือว่า การมีอาจารย์ดีสำคัญยิ่ง

“ยินดีคงไม่ต้องแล้วล่ะ แต่ถ้าฉันถึงอ้านจิ้งจริงๆ คุณอามาหาฉันนะ ฉันจะคุ้มครองคุณอาเอง” ซูหลิงยู่โบกมือ ทำท่า ‘ถ่อมตน’

“ได้ ตกลงตามนี้” เฉินเฟิงหัวเราะ สาวน้อยนี่หน้าหนาใช่เล่น

เห็นเฉินเฟิงยกย่องเธอแบบนี้แล้ว อดรู้สึกเขินไม่ได้ เจ้าโง่นี่คงไม่ได้เชื่อเธอจริงๆหรอกนะ

ในเมื่อเจ้าโง่นี่หลอกง่ายขนาดนี้ งั้นจะหลอกเขาขึ้นเวทีไปสู้กับคนจากสถานที่ฝึกวิทยายุทธจินกังแทนสถานที่ฝึกวิทยายุทธเห้าหรันดีไหมนะ? ซูหลิงยู่กลอกตาไปมา ก่อนพุ่งความสนใจไปที่ตัวเฉินเฟิง ถึงเขาจะเป็นจอมยุทธ์ระดับต้นหมิงจิ้ง แต่ความสามารถเขานี่ไม่ต้องสงสัยเลย

สามารถชกกระสอบทรายเหล็กหนักห้าร้อยกิโลขยับได้ น่ากลัวจะแกร่งกว่าศิษย์พี่ใหญ่ซะอีก ให้เฉินเฟิงขึ้นเวทีไปแทนเฝิงหยวน เปอร์เซนส์ชนะของสถานที่ฝึกวิทยายุทธเห้าหรันน่าจะเพิ่มขึ้นไม่น้อย

“คุณอา ฉันรับปากว่าต่อไปจะคุ้มครองคุณอาแล้ว คุณอาน่าจะแสดงความขอบคุณหน่อยนะ” ซูหลิงยู่หัวเราะฮิๆ

เฉินเฟิงอึ้ง นี่ขอประโยชน์กับเขา?

“คุณอยากให้ผมแสดงยังไง?” เฉินเฟิงยิ้มถาม

“แค่กๆ ง่ายมาก เดี๋ยวสถานที่ฝึกวิทยายุทธเราจะมีประลองยุทธกับสถานที่ฝึกวิทยายุทธจินกังห้าต่อห้า คุณอาขึ้นไปสู้ในนามสำนักเราซักครั้งก็พอแล้ว” ซูหลิงยู่กระพริบตาปริบๆพลางว่า

“ถ้าแพ้แล้วทำไง?” เฉินเฟิงไม่ได้รับปากทันที แต่ถามกลับ

“แพ้ก็แพ้สิ ไม่เป็นไรหรอก ยังไงซะเราก็แพ้อยู่ดี ขอแค่แพ้ไม่ขายหน้ามากก็พอแล้ว” ซูหลิงยู่โบกมือ พูดหน้าตาเฉย

เฉินเฟิงขมวดคิ้วน้อยๆ ดูท่าแม้แต่คนสถานที่ฝึกวิทยายุทธเห้าหรันเองยังไม่มั่นใจกับการประลองยุทธครั้งนี้เลย

“เป็นไง?” ซูหลิงยู่มองเฉินเฟิงอย่างรอคอย

“ได้ ผมจะขึ้นไปประลองแทนสำนักคุณ” เฉินเฟิงตอบรับ ยังไงซะเขาว่างอยู่พอดี ขึ้นไปประลองแทนสถานที่ฝึกวิทยายุทธเห้าหรันก็คิดว่าเตรียมความพร้อมร่างกายก่อนฆ่าจินลิ่วอานละกัน

“แหะๆ คุณอา ขอบคุณมาก” ซูหลิงยู่ยิ้มจนตาหยี

เฉินเฟิงยิ้มพลางส่ายหน้า เป็นเชิงบอกไม่ต้องเกรงใจ

“งั้นคุณอารอแป๊บนะ ฉันไปบอกพ่อก่อน” ซูหลิงยู่จากไปอย่างยินดีปรีดา มาถึงต่อหน้าซูเห้าหรัน: “พ่อคะ หนูหายอดฝีมือให้พ่อคนหนึ่งแหละ เขารับปากจะขึ้นประลองแทนเรา”

“ยอดฝีมือ?” ซูเห้าหรันมองลูกสาวอย่างสงสัย ลูกสาวเขาคนนี้จะรู้จักยอดฝีมืออะไรได้?