ลูกเขยมังกร นิยาย บท 147
บทที่ 147 ชนะสามคนรวด
หยามกัน!
เหยียดหยามกันชัดๆ!
โบราณว่าไว้จะตีคนอย่าตีหน้า ทั้งคู่ประลองกันอยู่ แต่จางซานเย่ากลับเลือกใช้วิธีเหยียดหยามคนแบบนี้มาเอาชนะลูยวน
ลูยวนตาแดงก่ำ พ่นลมหายใจแรงเหมือนวัวกระทิงที่กำลังโกรธ
“ฉันจะฆ่าแก!” ลูยวนตะโกนก่อนพุ่งเข้าไปหาจางซานเย่า
จางซานเย่ายิ้มเยาะ หันมาส่งฝ่ามือพุ่งไปที่ท้องน้อยเขา
“พรืด”
เลือดคำหนึ่งกระอักออกมา
ลูยวนลอยออกไปชนกับมุมเวทีประลอง
“ลูยวน!”
“ศิษย์พี่ลู่!”
ที่ด้านล่างเวที จ้าวตงและคนสถานที่ฝึกวิทยายุทธเห้าหรันสีหน้าเปลี่ยนไปตามๆกัน
แกร่งเกินไปแล้ว!
จางซานเย่าเก่งเกินไปแล้ว!
ลูยวนไม่มีทางตั้งรับได้เลย!
ทำไมถึงเป็นแบบนี้?
ก็เมื่อปีที่แล้ว ลูยวนกลับเอาชนะจางซานเย่าได้นี่นา ผ่านไปแค่ปีเดียว ทำไมฝีมือทั้งคู่ต่างกันขนาดนี้?
สีหน้าซูเห้าหรันดูไม่ดีนัก เขาไม่เพียงแพ้ให้จินลิ่วอานในด้านระดับขั้น แม้แต่การสั่งสอนลูกศิษย์ เขายังแพ้ให้จินลิ่วอานอีก
“ยอมแพ้ไหม?”
จางซานเย่าเดินมายืนหน้าลูยวน ยืนมองดูจากมุมสูง
“ไม่ยอม!” ลูยวนสีหน้าเคียดแค้น พยายามจะลุกขึ้นและลอบทำร้ายจางซานเย่า
จางซานเย่าแค่นยิ้มเย็น เตะเข้าหน้าอกลูยวนอย่างจัง
“กร๊อบ”ดังขึ้น
ลูยวนลอยไปอีกครั้ง ไม่รู้กระดูกหักอีกกี่ท่อน
“พอได้แล้ว!” ตอนนี้จ้าวตงตะคอกขึ้น พลางกระโดดขึ้นเวที
“จางซานเย่า รอบนี้ถือว่าศิษย์น้องผมแพ้!”
“นายพูดมีผล?” จางซานเย่าเลิกคิ้วถาม ถึงจ้าวตง จะแกร่งที่สุดในเหล่าลูกศิษย์ของซูเห้าหรัน แต่เขาไม่กลัวเลยสักนิด
“อย่ารังแกกันมากไปนัก!” จ้าวตงแววตาเย็นเยียบ ความหมายของจางซานเย่าชัดมากคือ อยากให้ลูยวนพูดยอมแพ้ด้วยตัวเอง
แต่ถ้าลูยวนบอกยอมแพ้เอง งั้นชาตินี้เขาคงหมดหวังแล้ว อย่างน้อยในด้านการต่อสู้ อย่าหวังจะได้พัฒนาอีก!
“รังแก?” จางซานเย่าแค่นเสียงเยาะ มองหน้าจ้าวตงพลางว่า: “นายรู้ไหมว่าศิษย์น้องนายหักกระดูกฉันไปกี่ท่อนเมื่อปีที่แล้ว?”
สีหน้าจ้าวตงเปลี่ยนเล็กน้อย ปีที่แล้วลูยวนลงมือหนักเกินไปจริงๆ ไม่แปลกที่จางซานเย่าจะแค้นเขาขนาดนี้
“เรื่องปีที่แล้วเป็นความผิดศิษย์น้องผมเอง..” จ้าวตงยังคิดอยากอธิบาย
จางซานเย่ากลับโบกมือ พูดเสียงเย็น: “เอาล่ะ ไม่ต้องพูดแล้ว ครั้งผมจะปล่อยเขาไปก่อน มาประลองกันต่อเถอะ”
“ประลองต่อ” จ้าวตงสูดลมหายใจเข้าเฮือกหนึ่ง หลังจากนี้จางซานเย่าคงกลายเป็นมารในใจของลูยวนแน่ ถ้าเขาไม่สามารถเอาชนะจางซานเย่าได้ ชาตินี้คงต้องใช้ชีวิตโดยมีจางซานเย่าเป็นแผลใจไปตลอดแน่
“พวกนายใครจะขึ้นต่อ?” จางซานเย่ามองคนสถานที่ฝึกวิทยายุทธเห้าหรันด้านล่างเวทีอย่างท้าทาย วันนี้เขาจะเอาชนะพวกมันให้ราบเลย
“ฉัน!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...