ลูกเขยมังกร นิยาย บท 148

บทที่ 148 ลอยกระเด็น

“ไม่มีใครกล้าขึ้น?” จางซานเย่าเลิกคิ้วถาม ศิษย์สถานที่ฝึกวิทยายุทธเห้าหรันทำไมแหยแบบนี้?

สีหน้าซูเห้าหรันไม่สู้ดีนัก ถึงจะเดาได้แต่แรกว่าการประลองในวันนี้ต้องพ่ายแพ้ แต่ไม่คิดว่าจะแพ้ได้ราบคาบแบบนี้

แค่จางซานเย่าคนเดียวก็ทำศิษย์สถานที่ฝึกวิทยายุทธเห้าหรันทั้งหมดหมอบราบคาบ จนไม่มีใครกล้าต่อกรด้วย

ซูเห้าหรันถอนหายใจ เตรียมเอ่ยปากยอมแพ้ เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ไม่มีความจำเป็นต้องสู้ต่อแล้ว ความมุ่งมั่นของสถานที่ฝึกวิทยายุทธเห้าหรันโดนทำลายไม่เหลือแล้ว”

“ผมขึ้นเอง”

แต่ตอนนี้เองกลับมีเสียงเกียจคร้านเสียงหนึ่งพูดขึ้นมา ซูเห้าหรันชะงักพลางกลืนคำยอมแพ้ลงคอไป

ทั้งหมดหันไปมอง ก็เห็นว่าคนพูดเป็นชายหนุ่มสีหน้ายิ้มละไม

“ทำไมเป็นเจ้านี่?” ศิษย์สถานที่ฝึกวิทยายุทธเห้าหรันตะลึง ทางสถานที่ฝึกวิทยายุทธจินกังไม่รู้จักเฉินเฟิง แต่พวกเขารู้ เมื่อครึ่งชม.ก่อนนี่เอง เฉินเฟิงยังโอ้อวดว่าจะมาหาเรื่องจินลิ่วอาน คอนั้นพวกเขานึกว่าเจ้านี่ประสาทไปแล้ว

ดูท่าเฉินเฟิงจะบ้าไปแล้วจริงๆ เห็นจางซานเย่าโหดร้ายขนาดนี้แล้ว ยังไม่รีบหนีไป กลับจะออกหน้ารับศึกจางซานเย่า

“คุณอา อาจะขึ้นไปจริงหรอ?” ซูหลิงยู่อ้าปากค้างตะลึง เธอรู้สึกดีกับเฉินเฟิงไม่น้อยเลย ก่อนนี้ที่ให้เขาช่วย แค่อยากให้เขาแข่งแทนเฝิงหยวน เพิ่มเปอร์เซ็นต์ชนะให้กับสำนักตนเท่านั้น

แต่ตอนนี้ฝีมือคนสถานที่ฝึกวิทยายุทธจินกังกลับเหนือล้ำสำนักเธอไปมาก แค่จางซานเย่าคนเดียวก็ทำจอมยุทธ์ของเราล้มไปกองแล้ว

เวลานี้ทางเลือกที่ดีที่สุดของเฉินเฟิงควรจะเอาตัวรอด รีบยอมแพ้โดยดี ไม่ใช่ขึ้นไปประลอง เพราะต่อให้เขาชนะจางซานเย่าได้ ก็ยังมีอีกสี่คนรออยู่ นอกเสียจากว่าเฉินเฟิงจะชนะสี่คนรวด?

แต่มันเป็นไปได้หรอ?

เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว!

เพราะต้วนหงกับฉางชิงต่างก็เก่งกว่าจางซานเย่ามากนัก โดยเฉพาะต้วนหงเป็นระดับกลางหมิงจิ้ง เฉินเฟิงจะเอาอะไรไปสู้!

“ฉันไม่ขึ้นไป คงมีคนต้องไปเป็นแรงงานที่แอฟริกาแล้วล่ะ” เฉินเฟิงยิ้มล้อ ที่จริงเขาไปสู้กับจินลิ่วอานเลยก็ได้ ไม่จำเป็นต้องมาเสียเวลาเล่นกับตัวเล็กๆอย่างจางซานเย่า แต่การฆ่าจินลิ่วอานเลยดูไม่สนุกเท่าไหร่ เขาอยากให้เจ้านั่นเซอร์ไพร์สสักหน่อย

ซูหลิงยู่หน้าแดง พลางว่า: “คุณอา ที่จริงอาไม่ต้องขึ้นหรอก ฉันเตรียมใจแพ้ไว้แล้วล่ะ”

การเตรียมใของเธอคือไปแอฟริกา เธอไม่ได้คาดหวังในตัวเฉินเฟิงจริงๆ ให้เฉินเฟิงเอาชนะคนสถานที่ฝึกวิทยายุทธจินกังด้วยตัวเขาคนเดียว ยากกว่าขึ้นสวรรค์อีก

เฉินเฟิงยิ้ม ไม่พูดอะไร

ซูหลิงยู่ยังรู้สึกผิดอยู่ เฉินเฟิงต้องขึ้นประลองเพราะเธอแท้ๆ เกิดได้รับบาดเจ็บขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ?

“คุณอา คุณอามั่นใจแค่ไหนว่าจะชนะ?” ซูหลิงยู่อดถามไม่ได้ ถ้าเปอร์เซ็นต์ชนะของเขาไม่สูงล่ะก็ เธอจะดึงเขาลงเวทีเอง

เฉินเฟิงชะงักไปหน่อยก่อนพูด: “ร้อยเปอร์เซ็นต์”

ร้อยเปอร์เซ็นต์?

ซูหลิงยู่สะอึก เวลาแบบนี้แล้วยังมีแก่ใจล้อเล่นอีก

คนอื่นยิ่งอ้าปากค้าง เจ้านี่บ้าหรือเปล่า? มาเต็มร้อยอีกแน่ะ

ซูเห้าหรันส่ายหัวเลย เดิมเขายังแอบหวัง พอเฉินเฟิงพูดแบบนี้ เขาหมดหวังแล้ว

เฉินเฟิงมาแนวโอ้อวดเกินจริงเน้นๆ

“พี่เห้าหรัน เพื่อนลูกสาวพี่คนนี้น่าสนใจดีนะ” จินลิ่วอานยิ้มขำ นานแล้วที่ไม่ได้เจอคนสติไม่ดีแบบนี้

ซูเห้าหรันมุมปากกระตุก เขาอยากบอกว่าเฉินเฟิงยังอยากประลองกับนายแน่ะ แต่เขากลืนคำพูดที่ติดรีมฝีปากลงไป เพราะตอนนี้เฉินเฟิงถือเป็นคนของเขา

จากนั้นเฉินเฟิงขึ้นเวทีประลอง